Περασμένα μεγαλεία: «Κάποτε έβγαινα στη πίστα να τραγουδήσω πάνω σε άλογο»

Αυτές ήταν εποχές για το Ελληνικό τραγούδι!
Και αυτές τις εποχές θυμήθηκε η αγαπημένη…
Κωνσταντίνα η οποία σε συνέντευξη της στην εφημερίδα Espresso αναφέρθηκε στην εποχή που έβγαινε στην σκηνή του «Διογένη» πάνω σε άλογο! Και αν κάποιος συγγενής σου εργαζόταν τότε στον «Διογένη» θα έχει να σου πει πολλά σκηνικά για τις στιγμές που το άλογο χαλάρωνε πάνω στην πίστα…

Γιατί άργησες να μπεις στη δισκογραφία;
Τραγουδούσα σε κέντρα και ήμουν πρώτο όνομα σε καλά σχήματα, όπως με τον Πάριο, τη Μαρινέλλα, τη Μοσχολιού, τον Χατζή και τόσους άλλους καλούς συναδέλφους, κι ας μην είχα δικά μου τραγούδια. Καθυστέρησα 10 χρόνια να βγάλω δικό μου δίσκο, λόγω του πλούσιου ρεπερτορίου μου που περιε-λάμβανε ξένα, μοντέρνα, λαϊκά, τραγούδια του Νέου Κύματος, τα πάντα.

Οι δισκογραφικές όπου είχα απευθυνθεί μου έλεγαν «δεν ξέρουμε πού να σε κατατάξουμε». Τελικά με τη βοήθεια του Παναγιώτη Μαθιέλη, του πρώτου άντρα μου, που παράλληλα ήταν συνθέτης και παραγωγός μου, συναντήσαμε τον Μάριο Τόκα, ό,τι καλύτερο για να κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Με τον Μάριο δουλέψαμε για δύο χρόνια σε συναυλίες και μετά κάναμε τον δίσκο που λέγεται «Τραγούδια για την Κωνσταντίνα», σε μουσική δική του και στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου. Ο δίσκος αυτός, του 1987, περιλαμβάνει και το κλασικό κομμάτι μου «Θάλασσες».

Και μετά έγινες η μεγάλη φίρμα, με τα μεγάλα σουξέ και τις λαμπερές εμφανίσεις σε μεγάλα νυχτερινά μαγαζιά. Στον «Διογένη» σε θυμάμαι τη μία σεζόν να τραγουδάς πάνω σε άλογο και την άλλη σε πίστα διαμορφωμένη σε παγοδρόμιο…

Τότε με το άλογο ήταν κάτι χιουμοριστικό που σκεφτήκαμε. Έβγαινα τραγουδώντας το κομμάτι μου «Θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο» και ήμουν στο ίδιο σχήμα με τον Λευτέρη Πανταζή, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά και τον Λάκη Παπαδόπουλο. Όσο για το παγοδρόμιο, έβγαινα και τραγουδούσα το «Don’ t cry for me Argentina» και στη συνέχεια χόρευα πάνω σε γόβες με καρφιά για να μην πέφτω. Τότε δουλεύαμε στα κέντρα έξι φορές την εβδομάδα και όχι δύο ή μία μέρα που δουλεύουμε σήμερα. Επίσης είχαμε πάρα πολύ κόσμο που ερχόταν να μας δει και να μας ακούσει, ο οποίος διασκέδαζε πραγματικά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χρυσές εποχές, θα έλεγα, της νυχτερινής Αθήνας!