Η τελευταία υπόκλιση στον Κλοπ…

Είναι δύσκολη η ώρα του αποχαιρετισμού. Για κάποιους είναι τόσο αβάσταχτη που την αποφεύγουν. Σε κάποιες περιπτώσεις
όμως, επιβάλλεται. Όχι μόνο γιατί πρέπει να πεις «αντίο» σ’ αυτόν που φεύγει. Μα κυρίως γιατί πρέπει να του πεις «ευχαριστώ»…

Εδώ λοιπόν το «Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ» ήταν κατάμεστο όταν η Ντόρτμουντ άγγιζε τη χρεωκοπία. Γέμιζε το ίδιο όταν έφτανε στον τελικό του Champions League και το ίδιο όταν κινδύνευε ακόμα και με υποβιβασμό. Πώς θα μπορούσε να μην ξεχειλίσει σήμερα για χάρη του ανθρώπου με τον οποίο τα έζησε (κυριολεκτικά) όλα;

Λίγες βδομάδες λοιπόν μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του, ο Γιούργκεν Κλοπ έπρεπε να κάνει το δυσκολότερο κομμάτι. Να κάτσει τελευταία φορά στον πάγκο (όπου ούτως ή άλλως δεν καθόταν πολύ). Να κοουτσάρει ύστατη φορά την ομάδα που λατρεύτηκε επειδή -εκτός των άλλων- είχε και τη σφραγίδα του.

Κι ενώ οι εξέδρες πλημμύριζαν από μηνύματα ευγνωμοσύνης για όσα προσέφερε σ’ αυτά τα επτά χρόνια (δυο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, τρία Σούπερ Καπ και έναν τελικό Champions League), ν’ αντιδράσει όπως κάθε μαέστρος στο ονειρεμένο φινάλε του: Με μια υπόκλιση και μια κρυφή ευχή «εις το επανιδείν»…