Πως καταργούνται νομικά τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις…

Γράφει ο Χρήστος Ηλ. Τσίχλης Δικηγόρος Αθηνών
Μέλη και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης,διαβεβαίωναν ότι το μνημόνιο λήγει… έτσι και αλλιώς στις 28 Φεβρουαρίου του 2015.

Ενώ κορυφαία στελέχη της νυν κυβέρνησης,διαβεβαίωναν προεκλογικά ότι άμεσα θα καταργηθούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου και θα απαιτήσουν γενναίο κούρεμα του συσσωρευμένου χρέους.

Η κατάργηση του μνημονίου μπορεί βεβαίως να επιτευχθεί μονομερώς,εφόσον υπάρχει πολιτική βούληση και το κούρεμα του συσσωρευμένου χρέους,μπορεί να επιτευχθεί από κοινού,εφόσον πειστούν οι δανειστές μας.Από νομική άποψη,η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μίας χώρας,σε καμμία περίπτωση δεν είναι μονομερής ενέργεια.Όμως,σε οικονομικό επίπεδο,οι δανειστές,αποβλέπουν στην ικανοποιησή τους και επιθυμούν να λαμβάνονται από κοινού οι αποφάσεις.

Σε κάθε περίπτωση,θα πρέπει να εξετάζονται και να λαμβάνονται υπόψιν οι επικείμενες συνέπειες κάθε ενέργειας. Η αποφυγή συνεργασίας με τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας,μπορεί να οδηγήσει στην διεθνή απομόνωση της χώρας μας και στην στάση πληρωμών.Η λύση μπορεί να δοθεί μόνο εντός της ευρωπα’ι’κής ένωσης και με συμμαχία χωρών που έχουν κοινά συμφέροντα.

Επί της ουσίας,η ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,έχει απόλυτο δίκιο όταν διακηρύσσει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Με τις διατάξεις των άρθρων 61 και 62 της Συνθήκης της Βιέννης, η

διακρατική Συνθήκη με Κράτη ή Διεθνείς Οργανισμούς, όχι απλώς

ερμηνεύεται, αλλά και ρυθμίζεται με βάση: α) «την επιγεννόμενη

αδυναμία εκτέλεσης» και β) «τη θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων». Με

βάση το άρθρο 61 της Σύμβασης της Βιέννης, ένα Μέρος μπορεί να

επικαλεσθεί αδυναμία εκτέλεσης εάν η αδυναμία αυτή είναι αποτέλεσμα:

«οριστικής εξαφάνισης ή καταστροφής ενός αντικειμένου-συντελεστή

απαραίτητου για την εκτέλεση της Συνθήκης».

Οι Δανειακές Συμβάσεις που έχει συνομολογήσει η Ελλάδα με την τρόικα

(ΔΝΤ-Επιτροπή-ΕΚΤ), αφορούν ευθέως δεσμεύσεις Δημοσίου Διεθνούς

Δικαίου, και ειδικότερα Δημοσίου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου που

υπάγονται κατευθείαν (λόγω και της συμμετοχής του ΔΝΤ) στις ρυθμίσεις

και πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης. Δηλαδή, οι υπερκείμενοι κανόνες

του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν ακόμη και τις εσωτερικές

έννομες τάξεις των δανειστών Κρατών, είναι κανόνες που υπερισχύουν των

Δανειακών Συμβάσεων.

Δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις, που αποτελούν διεθνή συνθήκη,

δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με τη συνταγματική διαδικασία, οι σχετικές

υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές δεν έχουν υπερνομοθετική ισχύ, ως

κανόνες διεθνούς δικαίου.

Συνεπώς, όλοι οι-μνημονιακοί-νόμοι μπορεί να καταργηθούν με

μεταγενέστερο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται

προηγούμενη καταγγελία οποιασδήποτε σύμβασης. Δεν υπάρχουν νομικά

προβλήματα για μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα ήθελε να

τερματίσει την εξάρτηση της χώρας από τις άδικες και αντιαναπτυξιακές

δεσμεύσεις που της επιβλήθηκαν. Όλοι οι νόμοι του μνημονίου μπορεί

τυπικά να καταργηθούν με απλή πλειοψηφία.

Ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι

πλειοψηφίας για την κύρωση τους, καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε

σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση, αλλά μετά το

σχετικό νομοσχέδιο αποσύρθηκε, η δεύτερη ψηφίστηκε δύο φορές ως

σχέδιο, δεν ήρθε όμως ποτέ για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της,

όπως θα έπρεπε.

Οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου)

έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του

Συντάγματος, δεδομένου ότι δεν αποτελούν απλή σύμβαση κρατικού δανείου

από αυτές που, κατά πάγια πρακτική, δεν κυρώνονται με τυπικό νόμο.

Σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ.2 του Συντάγματος:Οι συνθήκες για εμπόριο,

φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς

ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες,

σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να

οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν

ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.

Διαστάσεις χιονοστιβάδας προσλαμβάνουν, πλέον, οι προσφυγές στη

Δικαιοσύνη κατά του Νόμου 4093/2012( Μνημονίου). Τα σκήπτρα

κατέχουν οι δικαστές, οι οποίοι, ενώ συνεχίζουν να

καταθέτουν ομαδικά προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, καταθέτουν και αγωγές στο Μισθοδικείο. Παράλληλα, μετά την κατάθεση της προσφυγής της ΑΔΕΔΥ στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, και πάλι κατά του Μνημονίου ΙΙ, της διαθεσιμότητας και της

αυτοδίκαιης αργίας των δημοσίων υπαλλήλων, τη σκυτάλη πήραν οι

ένστολοι όλων των κατηγοριών (στρατιωτικοί, αστυνομικοί, κ.λπ.), οι

οποίοι κατέθεσαν ομαδικές αιτήσεις (προσφυγές). Ειδικότερα, τα

μέλη των διοικητικών συμβουλίων έξι δικαστικών ενώσεων (Ένωση Δικαστών

και Εισαγγελέων, Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος, Ένωση Δικαστικών

Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του

Συμβουλίου της Επικρατείας, Ένωση Διοικητικών Δικαστών και Ένωση Μελών

του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους), προσέφυγαν στο Μισθοδικ είο.Υπενθυμίζεται, ότι όλες οι δικαστικές ενώσεις, αλλά και 602

δικαστές και εισαγγελείς κατέθεσαν προσφυγές κατά του Μνημονίου ΙΙ,

των μειώσεων των αποδοχών τους και της αναδρομικής (από 1.8.2012)

τμηματικής επιστροφής που υποχρεώθηκαν των «αχρεωστήτως καταβληθέντων

ποσών» στο Δημόσιο. Ωστόσο,το κράτος δεσμέυεται μόνο εάν απόφαση της

ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας ή της ολομέλειας του Αρείου

Πάγου κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο.

Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, έστω στο όνομα της «ευρωπαικής

ολοκλήρωσης» όπως προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας από το 1975, απαιτεί

τα 3/5 της Βουλής δηλαδή 180 ψήφους Ελλήνων βουλευτών, σε διαφορετική

περίπτωση είναι παράνομη.

Τέλος,η Ελλάδα δεν διαθέτει Συνταγματικό Δικαστήριο.Οι αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου δεσμέυουν άμεσα το ελληνικό δημόσιο,διότι έχουν ισχύ νόμου του κράτους.Ενώ,μετά την έκδοση απόφασης από τον Άρειο Πάγο ή το Συμβούλιο της Επικρατείας,θα πρέπει να ακουληθήσει υπουργική απόφαση,ώστε να τύχει εφαρμογής.