Ο «πόλεμος» για το εργασιακό 35ωρο ξεσπά σε Γαλλία και Σοσιαλιστές

Μετά τον πόλεμο χαρακωμάτων στον οποίο βρίσκονται τα συνδικάτα με την κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία, φαίνεται πως και στη Γαλλία μυρίζει έντονα μπαρούτι, αφού επανέρχεται το ζήτημα του εργασιακού 35ωρου, ενός θέματος «ταμπού» για τη γαλλική Αριστερά…

Με την ανάληψη του πρωθυπουργικού θώκου από τον συντηρητικό Μανουέλ Βαλς, αλλά κυρίως με τον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, όλοι στη Γαλλία μίλησαν για δεξιά στροφή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ένα από τα βασικά γρανάζια που σηματοδότησαν αυτή τη στροφή ήταν το πρώην στέλεχος της επενδυτικής τράπεζας Rothschild, Εμανουέλ Μακρόν που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομίας. Φιλικά προσκείμενος στις επιχειρήσεις, είχε χαρακτηριστεί στο παρελθόν ως το «αυτί» των γάλλων επιχειρηματιών στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Ο χαρακτηρισμός δεν ήταν άδικος. Mε το «καλημέρα», στα τέλη Αυγούστου -μία μέρα πριν διοριστεί- ο Μακρόν με συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point έθεσε ζήτημα 35ωρου, του «ιερού δισκοπότηρου» των γάλλων εργαζομένων, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Η γαλλική κυβερνηση του Φρανσουά Ολάντ έριξε τους τόνους, διαψεύδοντας το ενδεχόμενο, όμως ο υπουργός Οικονομίας -ο οποίος δεν είναι μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS)- λίγους μήνες μετά θέτει ξανά το θέμα στον δημόσιο διάλογο, δείχνοντας τις προθέσεις του.

Συγκεκριμένα, ανέφερε κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνεδρίασης της Εθνοσυνέλευσης ότι «οι 35 ώρες στέλνουν ένα αρνητικό μήνυμα όσον αφορά τις γαλλικές επιχειρήσεις, διότι αυτή η μεταρρύθμιση είχε εκληφθεί ως μια μεταρρύθμιση για μια χώρα που δεν θέλει πια να εργάζεται». Ο ίδιος συνέχισε προσθέτοντας ότι «είναι εφικτό να προασπίζεσαι το 35ωρο χωρίς να το βάζεις σε βάθρο (…) Μπορούμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα του 35ώρου με πραγματισμό».

Οι 35 ώρες εργασίας την εβδομάδα είναι ένα από τα πιο συμβολικά μέτρα που έχουν υιοθετηθεί από τη γαλλική αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο νόμος-πόνημα της Μαρτίν Ομπρί τέθηκε σε ισχύ το 2000 από την κυβέρνηση του σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, αντικαθιστώντας το 39ωρο και αποτελεί ένα σταθμό ιδεολογικοοικονομικού διχασμού για τη Γαλλία. Συντηρητικοί και τεχνοκράτες θεωρούν ότι είναι η αιτία για τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της χώρας, ενώ η γαλλική Αριστερά πως τονώνει την απασχόληση.

Προσπάθειες συντηρητικών κυβερνήσεων, όπως του Σαρκοζί, να το τροποιήσουν συνάντησαν σφοδρές αντιδράσεις.

Φυσικά, πλέον, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Η ανεργία «στραγγαλίζει» τη Γαλλία, το έλλειμμα και το χρέος «καλπάζουν» Βρυξέλλες και Βερολίνο πιέζουν, η επιλογή Μακρόν έγινε ως κίνηση κατευνασμού τους, άρα τίποτα δεν είναι τυχαίο στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Η ελαστικοποίηση στα εργασιακά είναι εξάλλου των ασκούμενων πολιτικών και το γαλλικό 35ωρο είναι εχθρός τους.

Η πρώην γενική γραμματέας του PS και κόρη του Ζακ Ντελόρ κυρία Ομπρί, πάντως, δηλώνει παρούσα στις εξελίξεις και άκρως δυσαρεστημένη με την οικονομική πολιτική του προέδρου Ολάντ και του πρωθυπουργού Βαλς…

Γράφει ο Βαγγέλης Βιτζηλαίος