Η καταδίκη του φυλετισμού από τοπική Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1872

Ο νηπτικός και νεοησυχαστής μητρoπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος (εφεξής (Μ.ΙΒ) ασχολήθηκε με το θέμα του φυλετισμού και εθνοφυλετισμού σε ένα εκτεταμένο κείμενο-άρθρο (*). Πολλά αναφέρει και δεν έχουμε σκοπό να ασχοληθούμε με όσα γράφει . Θα σημειώσουμε μόνο, επειδή αυτό έχει σχέση με ό,τι πιο κάτω …
θα γράψουμε, την αναφορά που κάνει σε μια αξιομνημόνευτη, κατά τον ίδιο, παρατήρηση του καθηγητή κ. Γεωργίου Μαντζαρίδη, η οποίαο μας λέει : :

«Ο χώρος χωρίζει τους ανθρώπους. Και τα επιμέρους στοιχεία, με τα οποία συνδέονται οι άνθρωποι σε κάθε συγκεκριμένη περιοχή, τους ξεχωρίζουν από τους ανθρώπους άλλων περιοχών. Τα εθνικά στοιχεία, όταν απολυτοποιούνται, με­ταμορφώνονται σε είδωλα. Έτσι ο εθνισμός (ως εθνικισμός) συμπίπτει με την ειδωλολατρία. Και επειδή ο εθνισμός περιορίζεται πάντοτε στο χώρο, είναι πολυθεϊστικός».

Ο Μ.ΙΒ επικαλείται μεταξύ πολλών άλλων το ανωτέρω προκειμένου να μας δείξει ότι ο φυλετισμός και ειδικότερα ο εθνοφυλετισμός, αποτελούν αίρεση. Ιδού τι γράφει :

“Με την ευκαιρία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, η οποία δημιουργήθηκε το 1870, το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεκάλεσε Σύνοδο στην οποία κατεδίκασε τον φυλετισμό που εισέρχεται στα ενδότερα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θέλει τα πάντα να ρυθμίζωνται βάσει αυτού. Η απόφαση αυτή είναι πολύ σημαντική γι’ αυτό θα ήθελα να την αναλύσω λίγο”.

Και πιο κάτω, στην ανάλυση που μας παρουσιάζει, καταλήγει : “Ο εθνικισμός είναι αίρεση της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής, που ση­μαίνει ότι κάθε εθνικισμός είναι αποσπασματικός, αφού βιώνει την μερικότητα σε βάρος της καθολικότητος”.

Αυτά έγραφε ο νύν μητροπολίτης Ναυπάκτου όταν ακόμη ήταν αρχιμανδρίτης. Δεν γνωρίζουμε αν έχει αναθεωρήσει κάτι από αυτά ή αν θα μας έλεγε τα ίδια και σήμερα. Εποχή όπου θεριεύει ο σιωνισμός, δηλαδή ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση. Ο λόγος για τον οποίο καταθέτουμε αυτό το σχόλιο, δεν έχει και τόσο άμεση σχέση με τον φυλετισμό και τον εθνοφυλετισμό, όσο με την παραδοχή της απόφασης της Τοπικής Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1872. Διότι εξ αυτής, όπως μα λέει ο Μ.ΙΒ, ο εθνικισμός είναι αίρεση και το ερώτημα που του θέτουμε είναι το ακόλουθο.

Αν η ανάλυση της καταδίκης του φυλετισμού μας οδηγεί στο συμπέρασμα “ο εθνικισμός είναι αίρεση”, ερωτούμε γιατί άλλες παρόμοιες – όχι και τόσο – αναλύσεις Τοπικών Συνόδων δεν έγιναν και δεν γίνονται δεκτές; ΄Όπως πολύ καλά γνωρίζει, υπήρξαν αποφάσεις λίαν καταδικαστικές για την τροποποίηση του λεγομένου Καλενδαρίου. Τι είδους τακτική είναι αυτή, να αναγνωρίζουμε την αίρεση του εθνικισμού και από την άλλη, όχι μόνο να εγκρίνουμε την αλλαγή του εορτολογίου της Εκκλησίας, αλλά να αποκαλούμε αιρετικούς και σχισματικούς εκείνους που θέλησαν να μείνουν συνεπείς στις αποφάσεις αυτών των Τοπικών Συνόδων; Μήπως η σύνοδος, που ασχολήθηκε με την μεταβολή του εορτολογίου, ήταν Σύνοδος; Ποιοι και πόσοι μετείχαν; Ας κάνει τον κόπο να μας πληροφορήσει ποιοι και πόσοι ήταν οι Συνοδικοί που καταδίκασαν την προταθείσα υπό των παπικών μεταβολή του Καλενδαρίου, ποιοι και πόσοι καταδίκασαν τον φυλετισμό-εθνοφυλετισμό, ποιοι και πόσοι δέχθηκαν την εορτολογική μεταβολή. Διότι όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμαστε στο παπικό αξίωμα του «La traditio sono io». Η απόσταση για το “Η Σύνοδος είμαι εγώ” δεν είναι μεγάλη.