Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟ 1932-33 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ

Γράφει ο hellraiser

Στις 18/5/2010 δημοσιεύθηκε στον διεθνή τύπο η φωτογραφία (ιδε συνημμένη) του Πρόεδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκκοβιτς και του Ρώσου Προέδρου Ντμιτρι Μενβεντιεφ στο Κιεβο, στο μνημείο των θυμάτων του Μεγάλου Τεχνητου Λιμού της Ουκρανίας.
Ο Κος Μενβντιεφ σχολίασε ότι η ενέργεια αυτή δηλώνει έμπρακτα την αποδοχή του γεγονότος που υπήρξε μια ακόμη σταλινική γενοκτονία.
Στην σεβαστή και ιερή μνήμη επτά εκατομμυρίων βασανισμένων ψύχων του Τεχνητου Λιμού της διετιας 1932 -1933 καταγράφουμε το γεγονός όπως το περιγράφει o Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Walker που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932 – 1933:

“…Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την……
πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το ‘γεύμα’ φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλα του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν…”

Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych περιγράφει:
“…Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν φέτες τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου – άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό…”
Αυτα γραφει στο αρθρο της η Καθημερινη της 13/12/2006.
Του Κώστα Ονισένκο onisenko@kathimerini.gr
Και κατεληγε:
“…Επτά εκατομμύρια νεκροί θα μπορούσε να είναι ο πληθυσμός μιας μικρής χώρας. Ωστόσο, πρόκειται για τον αριθμό των ανθρώπων που υπολογίζεται ότι πέθαναν στον “Μεγάλο Λιμό της Ουκρανίας τα έτη 1932 – 1933″. Ο κάθε θάνατος ξεχωριστά είναι ένα δράμα αλλά στην περίπτωση που εκατομμύρια άτομα πεθαίνουν αργά και βασανιστικά από την πείνα, αποτελεί ένα γεγονός που -τουλάχιστον- θα πρέπει να γνωρίζουμε. Μια τραγωδία, τα πραγματικά αίτια της οποίας ήταν για χρόνια βυθισμένα στο σκοτάδι της αναγκαστικής σιωπής, της επιδιωκόμενης λήθης…”

Η διετία 1932 – 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση του Σταλιν, ως …”Αγροτική Μεταρρύθμιση”.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία τεσσάρων ως δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών.
Αυτό είναι ενα γεγονός. Δεν ειναι άποψις δεν ειναι γνώμη υποθετική. Ειναι ο,τι συνέβη.
7.000.000 νεκροί 17 θάνατοι το λεπτό,1.000 την ώρα, 25.000 την ημέρα.
Όπως λέει και ο Προυστ “…Τα γεγονότα δεν εισδύουν μέσα στον κόσμο που ζουν οι πεποιθήσεις μας.δεν τις γέννησαν δεν τις καταστρέφουν…”