Χρήσιμα συμπεράσματα εκ της επετείου της τετάρτης Αυγούστου 1936

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης
και Δημοσιογράφος
Υπ. Πολιτισμού για τον Πατριωτικό Σύνδεσμο

«Το χειρότερον είδος φασισμού, είναι η ψευδοδημοκρατία» σημειώνω…

κάπου και τούτο καθημερινά καθίσταται μια θλιβερή κατά συρροήν
διαπίστωσις. Η εφετινή επέτειος εγκαθιδρύσεως του καθεστώτως της
τετάρτης Αυγούστου 1936, ήτοι καθεστώτως Μεταξά, δεν είναι μόνον
χρήσιμη προς τους αναπολούντες δικτατορικά έστω και πολιτικού τύπου
καθεστώτα , αλλά και λίαν χρήσιμη σε όσους επιδιώκουν την ανασύσταση
της μεταπολίτευσης και της πραγματικής δημοκρατίας.

Η δημοκρατία στα χέρια μιάς πλήρους διεφθαρμένης μεταπολιτευτικής
ασυδοσίας, μετασχηματίστηκε σε ένα φονικό όπλο εναντίον του συνόλου,
μετετράπει είς εγχειρίδιον δια του οποίου αυτοχειριαζόμεθα πλέον
καθημερινώς. Ως δημοκρατία δεν ημπορεί να νοηθεί η πλήρης ασυδοσία, ο
εξευτελισμός της χώρας μέσω του συνεχούς δανεισμού και επαναδανεισμού,
η κατάπτωσις των ηθών, η κάθε είδους αγυρτεί α , οι κλεψιές, η
προκλητική ατιμωρησία παντού, τα δήθεν «ανθρώπινα δικαιώματα» η
εμπορία των οποίων επιτρέπει είς το μεγάλον κεφάλαιο να προετοιμάζει
την κινεζοποίηση μιάς ολάκερης χώρας με την εισβολή εκατομμυρίων
λαθρομεταναστών, τέλος δημοκρατία δεν ημπορεί να νοηθεί εις τας
χείρας απαίδευτων πολιτών δια να την χρησιμοποιούν, ωσάν ένα
περίστροφο είς τα χέρια μωρών παιδιών.

Ο λαικισμός της μεταπολιτεύσεως επέβαλλε την κυνοβουλευτική
ασυδοκρατία, η οποία «ωσαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά» επέπεσε επί
της Ελληνικής γης, κατέστρεψε κάθε παραγωγική ικμάδα αυτής της
τελευταίας, διέλυσε πρωτίστως τον κοινωνικό ιστό και μετέτρεψε έναν
υπερήφανο λαό σε λαό επαιτών σκλάβων.

Έχω ξανατονίσει και άλλοτε πως το μεγαλύτερο έγκλημα της
μεταπολιτεύσεως την οποίαν αντιμετωπίζω ως κοινό συνολικόν εχθρό
έναντι του έθνους , άσχετα απο τις ταμπέλες και τα κόμματα τα οποία
εχρησιμοποίησε προκειμένου να ελέγξει τον λαό, δεν είναι τα όποια
μνημόνια ένα, δύο, τρία ή τέσσερα, αλλά η αλλαγή του τρόπου σκέψης
μιάς ολάκερης κοινωνίας προκειμένου να ευτυχίσει.

«Δανεικά χωρίς ιδανικά» το δόγμα αυτής της σχετικά μικράς ιστορικής
περιόδου των σαράντα ένα ετών, και αυτή η κατάσταση έχτισε γενιές
εντελώς διάφορες απο τις παρελθούσες, διέλυσε και άλωσε συνειδησιακά
την πάντοτε ανασφαλή, πληγωμένη και αγανακτισμένη νεοελληνική κοινωνία
και την έθρεψε με οτι αθλιοδέστερο δύναται να φανταστεί ανθρώπινος
νούς.

Η μεταπολίτευση πνέει τα λοίσθια το μόνον σίγουρο, τουλάχιστον υπό την
σημερινή της μορφή, οι ιδεολογικές μάσκες του πρόσφατου παρελθόντος
καταστράφηκαν πλήρως και τα προσωπεία μιάς εξουσίας κατέπεσαν
παταγωδώς. Περνάμε βιαίως διαμέσω τούτης εδώ της τεχνητής κρίσης, είς
την φάσιν της επονομαζόμενης, «μετα – μεταπολίτευσης», μιάν φάση
δυσκολοτάτη, χαρακτηριζόμενη εκ πλήρους ασταθείας και με τελικόν
προορισμό το χειρότερο όλων, παντελώς άγνωστον.

Χρειαζόμαστε μετάγγιση νέου πολιτικού αίματος και αλλαγή της
μεταπολιτευτικής νοοτροπίας, της δέσμης ήτοι τούτων των αθλιοδεστάτων
ιδεών περί πλουτισμού, περί ελλείψεως αλληλεγγύης και κακώς εννούμενου
εγωισμού, περί εγκαταλείψεως των ιδανικών της φυλής. Χρειαζόμεθα εάν
ποτέ τούτη υπήρξε στην πράξη, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης αναμεταξύ
κράτους – πολίτη, χρειαζόμεθα εν κράτος ανταποδοτικόν, κράτος δίκαιον,
κράτος το οποίον διέπεται απο ισονομίαν έναντι των πολιτών. Και οι
ίδιοι οι εξουσιαστές οι οποίοι επέβαλλαν το σαραντακονταετες και πλέον
μεταπολιτευτικόν καθεστώς θεωρώ πως διαισθάνονται πως ο πολιτικός
χρόνος επέστη.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να ενθυμείται ουδείς, το καθεστώς της
τετάρτης Αυγούστου παρά ως μιά σελίδα ιστορίας αυτού του τόπου όπου
προετοίμασε την Ελλάδα δια τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο και το οποίον
αναμφισβήτητα άνδρωσε την γενιά του έπους του 1940.
Η σημερινή όμως κατάντια της χώρας, ο διεθνής εξευτελισμός της απο
δήθεν αριστεροδεξιά αχαρακτήριστα όντα με τεράστιες περιουσίες, η
ηθική μας κατάπτωση, η πολιτικός εκμαυλισμός, και η φαυλοποίηση της
πολιτικής ζωής είς σημείον έσχατον, το ψέμμα, η αεργία επί των πολλών
ως τρόπος πολυτελέστατης ζωής, κάνουν το μήνυμα της τετάρτης Αυγούστου
σήμερα περισσότερο αναγκαίο απο ποτέ και το μήνυμα αυτό είναι απλό,
άσχετα έαν κάποιος συμπαθεί ή οχι το καθεστώς του 1936.

Είναι η ενότητα του Ελληνικού λαού παντί τρόπω και πως ΜΟΝΟΝ ενωμένοι
ημπορούμε να υπάρξουμε, ενωμένοι και αποφασισμένοι πλήρως να αλλάξουμε
εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και την χώρα. Εμπρός προς την
Ελληνικήν αναγέννησιν.