Τρία άρθρα σχετικά με την πρωτοβουλία του Μίκη και την κίνηση ενεργών πολιτών της 1ης του Δεκέμβρη, που θέτουν προβληματισμούς και ανοίγουν συζητήσεις

ΤΑ’ δωσε όλα, τα πήρε όλα. Με τη μουσική του, απ’ την πολιτική (του). Απ’ τα βάθη.της ιστορίας ο Μίκης, αλλά χωρίς τις πληγές (πολλών) άλλων που μαρτύρησαν και παρέμειναν στη σκιά. Δεν τον τυράννησε εξόχως η Μακρόνησος, δεν …
τον κακομεταχειρίστηκε η Χούντα. Στη Ζάτουνα κρατούμενος; Ένα πιάνο στο «κελί» και παρτιτούρες, χρόνος άφθονος, απ’ έξω χωροφύλακες να τον «φυλάνε» και οι νότες του να χάνονται, πριν σμίξουν με τις μακρινές κραυγές δημοκρατών απ’ τη φάλαγγα στην Μπουμπουλίνας.

ΚΙ όταν ο λαός αγκάλιασε την «χιλιάκριβη τη λευτεριά»; Ο Μίκης «διείδε» τον κίνδυνο για πισωγύρισμα στα.τανκς (όπως οι δικτάτορες διέγνωσαν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο») και φώναξε δυνατά αβαντζάροντας τον Καραμανλή και την παράταξή του: «Καραμανλής ή τανκς»! Έξω, λοιπόν, από ευθύνες και «έργα» της ΕΡΕ τα παλικάρια, με το….

Μην πετροβολάτε το παγκόσμιο σύμβολο που ακούει στο όνομα Μίκης

Η απόφαση του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη να προχωρήσει, την 1ηΔεκεμβρίου, στην ίδρυση ενός «Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών», προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις από κάποιους. Οι οποίοι έσπευσαν να του επιτεθούν, ανατρέχοντας σε κάποιες παλαιότερες δηλώσεις του ή στο γεγονός ότι το 1990, αντιδρώντας στην διάσπαση του ΚΚΕ, είχε συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ., αναλαμβάνοντας υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θεωρήσαμε χρέος μας να ….

Ο Μετα-εθνικισμός, το Όνειδος, ο Μίκης και Εμείς

Το φαινόμενο του εθνικισμού υπήρξε ιστορικά η ηθική μήτρατων μοντέρνων κρατών και κοινωνιολογικά ο νομιμοποιητικός μηχανισμός της οργάνωσης και λειτουργίας τους. Γενικά θα συμφωνήσω στην τυπολογική διάκριση μεταξύ πολιτισμικού-εθνικισμού και αστικού-εθνικισμού, θα διαφωνήσω όμως ως προς τον διαχωρισμό μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού εθνικισμού, καθώς πουθενά δεν συναντά κανείς μια καθαρή διχοτόμηση μεταξύ πολιτισμικού και αστικού. Ασφαλώς χώρες όπως είναι η Ελλάδα ή ακόμη η Γερμανία διακρίνονται περισσότερο από πολιτισμικό-εθνικισμό παρά από αστικό, ενώ χώρες όπως η Γαλλία, ο Καναδάς ή οι ΗΠΑ χαρακτηρίζονται εντονότερα από τον αστικό τύπο. Ο πρώτος παραπέμπει σε μια μορφή κληροδοτούμενης πολιτισμικής ταυτότητας που ιδεατά ενοποιεί έναν λαό, ενώ ο δεύτερος αντανακλά την συνειδητή επιλογή ατόμων να κοινωνικοποιούνται σεβόμενοι και υποστηρίζοντας μια συγκεκριμένη πολιτική κοινότητα. Με άλλα λόγια στην συγκρότηση ταυτοτήτων στην πρώτη περίπτωση (πολιτισμικός-εθνικισμός) κυριαρχεί περισσότερο το συναίσθημα, ενώ στη δεύτερη περίπτωση μια μορφή ρασιοναλισμού συνδεδεμένη με την πολιτική συμμετοχή και την θεσμική διάρθρωση του κράτους. Αυτά γενικά, για να πάρετε μια ιδέα πώς γίνεται αντιληπτό το συμφέρον σε μια κοινωνία σε συνδυασμό με την αναφερόμενη εθνική ταυτότητα των ατόμων, στο βαθμό που παραγνωρίζεται (veil of ignorance) η ταξική συγκρότηση του κοινωνικού εαυτού.

Σήμερα και οι δύο αυτές μορφές εκδήλωσης εθνικισμού, μοιάζει να ξεπερνιούνται, ή καλλίτερα να μεταλλάσσονται, μέσω κρίσεων ασφαλώς, αλλά ελάχιστοι στον κόσμο αυτό δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Οι πιέσεις της παγκοσμιοποίησης (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) οδηγούν σε μια μορφή μετα-εθνικισμού ως αποτέλεσμα της διολίσθησης των κρατών την εποχή της μετα-νεωτερικότητας, σε μια μορφή κρατών περιορισμένης κυριαρχίας, υπό την ηγεμονία μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ….

Use Facebook to Comment on this Post