36 ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ…

Πρίν απο λίγες μόνο ημέρες στις 20 του ιουλίου για ακόμη μία φορά “εορτάσαμε” την εισβολή του αττίλα στην κύπρο μας, μίαν εισβολή η οποία σχεδιάστηκε και επέτυχε χάρις την προδοτική στάση ορισμένων δυστυχώς και πολιτικών και μάλιστα πολιτικών οι οποίοι με την δράση τους ή μάλλον και με την αδράνεια τους, συνετέλεσαν τα μέγιστα στην…
εθνική αυτή μειωδοσία (γιατί πολλές φορές η αδράνεια είναι χειρότερη απο μία προδοτική δράση),ενώ η διακυβέρνηση του τόπου άλλαζε χέρια απο την “κακή” δικτατορία με την μηδενική εγκληματικότητα και τα τόσα έργα ανά την επικράτεια, καθώς και τους άριστους οικονομικούς δείκτες, στην “καλή” δημοκρατία της χρεωκοπίας, του λαικισμού,της απεμπόλησης εθνικών δικαιωμάτων και ο κατάλογος είναι ατελείωτος και δυστυχώς δεν έχει συμπληρωθεί μέχρι τώρα μιάς και έπεται δυστυχώς συνέχεια στο έργο αυτό της καταστροφής το οποίο επιτελείται καθημερινώς και σε όποιο επίππεδο μπορεί να διανοηθεί κάποιος.

Φυσικά το λογικό και επόμενο για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και πολίτη της οποιασδήποτε χάρας,είναι να μην επιθυμεί να κυβερνάται απο στρατιωτικούς υπο την μορφή δικτατορίας (εκτός και αν το αξίζει), παρά να είναι πραγματικά ελέυθερος να αποφασίζει για το ποιός θα αναλάβει τα ινία της χώρας και της ζωής του καθενός, ενώ το επίσης λογικό είναι ότι περιμένει κάποιος και αγωνίζεται μάλιστα (αν και οι αγωνιστές εναντίον της δικτατορίας υπήρξαν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, άσχετα αν μετά απο την πτώση της ώς διά μαγείας, έγιναν δεκάδες χιλιάδες) να καταλήξει σε μία καλύτερη κατάσταση απο την προηγούμενη, γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε κανείς λόγος για την λεγόμενη “μεταπολίτευση” και αλλαγή του σκηνικού εξουσίας την στιγμή που ώς διαφαίνεται απο τις σημερινές καταστάσεις καταλήξαμε σε πολύ χειρότερα και όσον αφορά το εθνος αλλά και σε ατομικό επίππεδο πάνω απο όλα, μιάς και το άτομο αποτελεί αναμφίβολα τον καθρέπτη ενός έθνους μέσα στο διαδραστικό παιχνίδι των δύο αυτών εννοιών.
Για άλλη μιά χρονιά λοιπόν μέσα στην ζέστη του ιουλίου του σωτηρίου έτους το οποίο διανύουμε μετά πολλών κόπων και βασάνων, οι οποίοι ειναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους εσάς που μπαίνετε στον κόπο να αναγνώσετε το παρόν,,είς το προεδρικό μέγαρο διαδραματίζεται για ακόμα μία φορά,το γνωστό έργο περί του εορτασμού της “αποκαταστάσεως” της δημοκρατίας και των θεσμών, με πάντα η σχεδόν πάντα τους ίδιους πρωταγωνιστές (βλέπετε κάποιοι απουσιάζουν οχι λόγω ντροπής βέβαια αλλά λόγω της φύσης η οποία ανακυκλώνει και τους ρύπους της μαζί με τα υγιή μέλη μιάς κοινωνίας δυστυχώς) στα πολιτικά πράγματα και τον ελληνικό λαό πάντοτε, απόντα και δοκιμαζόμενο ώς συνήθως.
Περί ποιάς δημοκρατίας αναφέρεστε κυρίες και κύριοι ήθελα να γνωρίζω και γώ ώς ένας απλός αλλά συνάμα σκεπτόμενος πολίτης (δυστυχώς για κάποιους απο εσάς) αυτού του τόπου,περί μίας “αριστοκρατίας” η οποία λυμαίνεται των δημοσίων πραγμάτων επί σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες με την ανοχή και των όποιων υγειών πολιτικών δυνάμεων του τόπου ; περί της “δημοκρατίας” που δεν δείχνει να σέβεται ούτε κάν το όνομα της και να έχει κατανοήσει αυτό ; ή μήπως περί της δημοκρατίας της διαφθοράς ώς στο κόκκαλο παντού σε σημείο όπου οι ξένοι να μας θεωρούν πλήρως αναξιόπιστους και γελοίους,ανθρώπους τυχοδιώκτες που λέμε ναί σε όλα τους τα θέλω,ασυνεπείς ώς προς το καθετί και γενικώς παραδείγματα ανθρώπων προς αποφυγήν, πέραν ελαχίστων δυστυχώς και πάλι εξαιρέσεων, οι οποίες για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνουν τον μάυρο κανόνα της ντροπής για ενα τόσο ένδοξο έθνος όπως το ελληνικό ;
Όσοι αγωνίστηκαν και τότε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά και όσοι ονειρέυονταν πάντα μια γενιά που θα ζεί ελέυθερη μέσα σε ένα πραγματικά ευνομούμενο κράτος δικαίου, για ακόμη μία φορά ένιωσαν στο πετσί τους την πίκρα,την απογοήτευση καθώς και τον παραγκωνισμό είς βάρος τους, απο τους “αλεξιπτωτιστές” αγωνιστές της μεταπολιτευτικής καταστάσεως, οι οποίοι απο τα ακριβά και πολυτελή τους καταλύματα είς την αλλοδαπήν,έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα ώς άλλοι αγωνιστές του 1821 προς αποκατάσταση της τάξης ή μάλλον προς κατάληψη της εξουσίας κα κατ΄επέκτασιν της κουτάλας.
Αντιγράφω εδώ μία μικρή παράγραφο ενός πραγματικού κυβερνήτου της ελλάδας του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος την 8ή Απριλίου 1935 αναφέρει μεταξύ άλλων στο προσωπικό του ημερολόγιο το εξής… “Ο πολιτικός κόσμος σάπιος μέχρι μυελού οστέων…. Την 1ην Μαίου Χρεωκοπία του
πολιτικού κόσμου. Κατάστασις γενική πνικτική. Ο κόσμος θέλει την ησυχίαν του και αφοσιωμένος εις την βιοπάλην του δεν βλέπει τίποτε άλλο. Ανέχεται όλα, καταχρήσεις κλεψιές. Ανάτασις καμία” πόσο οι καιροί ομοιάζουν λοιπόν και πόσο είμαστε όλοι μας συνυπέυθυνοι για την τροπή που πήρε το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το οποίο από όνειρο λευτεριάς μετεξελίχθηκε με την δική μας ανοχή,άγνοια,αμέλεια αλλά και πολλά άλλα, σε έναν καθημερινό εφιάλτη επιβίωσης προσωπικής αλλά και εθνικής και απο όπου δεν βρίσκεται πλέον κανείς για να μας
ξυπνήσει…
Κάποτε ο γέρος του μωριά ο στρατηγός των ελλήνων Θεόδωρος κολοκοτρώνης, μιλούσε στον σημαντικότατο και πάντα διαχρονικό λόγο του στα παιδιά στην πνύκα,στις μελλοντικές γενιές αυτού του ευλογημένου τόπου με τους καταραμένους πολίτες,του τόπου οπού όλα απαγορέυονται
και όλα επιτρέπονται,του τόπου οπού η προδοσία και η αναξιότητα ανταμοίβεται αδρά ενώ η δουλειά και ο πραγματικός κόπος του ανθρώπου, η συνεισφορά στο σύνολο χωρίς την απαίτηση ουδενός και οι αξίες που κατέστησαν τους προγόνους μας γνωστούς ανά την υφήλιο, απαξιώνονται απο τα μηδενικά και θάβονται για πάντα μέσα στην λησμονιά και την αφάνια του καιροσκοπισμού και της στυγνής εκμμετάλευσης.
Τους μιλούσε περί ομόνοιας και πάνω απο όλα δίνοντας έναν μνημειώδη χαρακτηρισμό στο θέμα της ελευθερίας του ανθρώπου, μίλησε σε όλους για την λεγόμενη φρόνιμον ελευθερία.Πόσο μακριά στο μέλλον έβλεπε αυτός ο μεγάλος στρατιώτης του έθνους μας, χτυπώντας το κακό στην ρίζα του, μιάς και γνώριζε πολύ καλά σε ποιόν λαό απευθυνόταν και με ποιούς αυριανούς πολίτες είχε να κάνει, ενώ αν ζούσε σήμερα πόσο απαξιωτικά θα μας κοιτούσε και πόσο “δικαιωμένος” θα ένιωθε μέσα στην πίκρα του.
Άραγε όλοι εσείς οι “αγωνιστές” και οι “καλοί δημοκράτες” που φέρατε την πατρέδα μου σε τέτοιο χάλι, θα καταδεχόσαστε να τον καλέσετε στις γιορτές σας οι οποίες σπαταλούν αφιδώς το χρήμα και τον κόπο, του μονίμως ακάλεστου, ελληνικού λαού ;
Αλλά ακόμα και αν γίνονταν αυτό,πολύ αμφιβάλλω αν θα σας έκανε την τίμη να έρχονταν εκείνος…
Πάν μέτρον άριστον,ακόμα και στο θράσος…

Νικηφόρος Βυζαντινός

nationalpride

Use Facebook to Comment on this Post