Η στύση της αποζημίωσης.

Καιρό τώρα ένας άνθρωπος, ο Μανώλης Γλέζος, είχε γίνει ο γραφικός, ο τρελός που ζητούσε αποζημιώσεις. Και ξαφνικά ω του θαύματος τρελάθηκε όλη η πολιτική και η δημοσιογραφική φυλή, ή μάλλον αγέλη, και είδαν!

Είδαν ότι πράγματι τίθεται θέμα αποζημιώσεων. Μέχρι και τον…..
καταληψία της τιμητικής θέσης του προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, κύριο Παπούλια, ξύπνησαν από το λήθαργο και του είπαν να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε ποτέ από τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Πόσο κοντά όμως στην αλήθεια είναι αυτό; Με απλά μαθηματικά, οι τελευταίες φρουρές των Γερμανών έφυγαν από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1945. Άρα 2014 (τρέχoν έτος) -1945= 69 χρόνια. Για 69 λοιπόν χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί δεν μιλούσαν για τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Για 69 χρόνια, όχι απλά κανένας δεν μιλούσε, αλλά ακόμα και με δικαστικές αποφάσεις φίμωναν όποιον ήθελε να διεκδικήσει αποζημίωση.

Είτε για να μπορούμε απρόσκοπτα να στέλνουμε μετανάστες κατά τις πέτρινες δεκαετίες των 60΄ -70΄- 80΄, είτε για να μπορούμε να δανειζόμαστε απρόσκοπτα τις δεκαετίες 90΄- 2000, είτε λόγω της άγνοιας των Ελλήνων πολιτικών για τα γεγονότα της περιόδου της κατοχής, η Ελλάδα όχι μόνο δε ζήτησε ποτέ τις πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά απαγόρευσε και στους Έλληνες να τις ζητήσουν οι ίδιοι.

Μετά από 69 χρόνια σιωπηρής παραίτησης λοιπόν, η ελληνική πολιτική θυμήθηκε τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα δάνεια. Θυμήθηκε βέβαια μόνο τις γερμανικές αποζημιώσεις και όχι τις συμμαχικές. Λογικό ακούγεται καθώς δεν είναι της μόδας, ούτε και political correct να μιλήσουμε για τα θύματα των δημοκρατών Άγγλων και συμμάχων. Άσε που αγνοούμε ότι κατά την διάρκεια της κατοχής, και ενώ οι Έλληνες πέθαιναν από την πείνα, η Αγγλία ήταν αυτή που έκοψε την ανθρωπιστική βοήθεια και τα συσσίτια.

Τώρα όμως οι Έλληνες πολίτικοι έχουν ανάγκη τις αποζημιώσεις. Όχι τόσο τις ίδιες τις αποζημιώσεις, όσο την δημιουργία ενός εχθρού και μιας επανάστασης που οι ίδιοι θα προκαλέσουν. Έχουν ανάγκη να φανεί ότι αυτοί διεκδικούν και κάποιοι άλλοι είναι οι κακοί (Γερμανοί) που δεν δίνουν. Διότι με αυτόν τον τρόπο, θα καταφέρουν να πάρουν με το μέρος τους έναν λαό που αντανακλαστικά κοιμάται όρθιος. Να τον συστρατέψουν γύρω από τους πολιτικούς και άρα να τους ψηφίσει.

Πρόσφατα ήρθε ο πρωθυπουργός της Γερμανίας και αφού όλοι οι πολιτικοί ικανοποίησαν τους λεονταρισμούς τους, τον περιφέρανε και σαν αρκούδα, ακούστηκε να εκφέρει μια άγνωστη λέξη. Είπε “συγνώμη”.

Αν η απαίτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις στηριζόταν στην ηθική, θα αντιλαμβανόμασταν ότι η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να έχει ο αρχηγός ενός κράτους το μεγαλείο να εκφέρει αυτή τη λέξη, λέγοντας επιπλέον ότι ντρέπεται για τις θηριωδίες που οι Γερμανοί έκαναν στην κατοχή. Αλλά αυτο εμάς δεν μας φτάνει. Μάλλον δεν μας κάνει καθόλου. Διότι εμείς χρειαζόμαστε ή εχθρό ή λεφτά.

Η΄ η Γερμανία να συσπειρώσει όλα τα πρόβατα γύρω από τους πολιτικούς ή να δώσει τα λεφτά ώστε οι πολιτικοί να σωθούν. Έχει αναρωτηθεί κανείς αν αύριο το πρωί η Γερμανία “ξυπνούσε” και κατέθετε αυτά τα λεφτά στην Τράπεζα της Ελλάδος, πού θα πήγαιναν αυτά τα λεφτά;

Θα πήγαιναν ως ηθική αποζημίωση στους απογόνους των θυμάτων;
Θα τα χρησιμοποιούσε ο “κύριος” Μπουμπούκος για την αναδόμηση του συστήματος υγείας;
Θα πήγαιναν ως επένδυση στο σύστημα παιδείας;
Θα πήγαιναν στην αναδιοργάνωση του ασφαλιστικού συστήματος;

Θα θέλατε αυτά τα λεφτά να τα διαχειριστεί ο κύριος Στουρνάρας;
Θα θέλατε αυτά τα λεφτά να τα διαχειριστεί ο κύριος Αδωνις;
Θα θέλατε αυτά τα λεφτά να τα διαχειριστεί ο κύριος Βενιζέλος;
Θα θέλατε αυτά τα λεφτά να τα διαχειριστεί ο κύριος Καρχιμάκης;

Μπα δεν νομίζω…
Καμία πρόσληψη θα κάναμε…
Καμία ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών θα κάναμε…
Καμία μίζα σε εξοπλιστικό θα δίναμε …
Κανέναν άχρηστο θα ταχτοποιούσαμε…

Οπότε μήπως είναι καλύτερα να τις αφήσουμε για αργότερα; Άλλωστε όπως είπαμε πέρασαν 69 χρόνια. Μπορεί στα 100 να είμαστε ικανοί να τις αξιοποιήσουμε και άξιοι να μας ανήκουν.

Διότι αν θέλουμε να δικαιούμαστε αποζημιώσεις ως απόγονοι των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στην Γερμανία, το πρώτο βήμα είναι να γίνουμε άξιοι απόγονοι αυτών.

Αυτή είναι η υπέρτατη τιμή και όχι η στύση στην οποία όλοι περιερχόμαστε όταν ακούμε την λέξη αποζημίωση.

Τσανούσης Στάμος

http://stsanoussis.blogspot.gr/