Άρχισε ο χαβαλές μετά τον ανασχηματισμό… το Βιετνάμ περιμένει

Λίγα μόλις 24ωρα μετά τον ανασχηματισμό της δικομματικής κυβέρνησης ως άμεση συνέπεια του αποτελέσματος των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την ανάληψη των καθηκόντων από το «νέο» πολιτικό κεφάλαιο που αναλαμβάνει να …..
σώσει – για πολλοστή φορά – τη χώρα, άρχισαν να εκτοξεύονται και οι πρώτες «ρουκέτες» που ως συνήθως είναι αδρανείς και εντελώς άστοχες.

Σταχυολογούμε από τα ρεπορτάζ μέσων μαζικής ενημέρωσης:

Ο πρωθυπουργός της χώρας ανησύχησε για την αύξηση των τιμών των τουριστικών υπηρεσιών και ειδικότερα των ξενοδοχείων και ζήτησε από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Τουριστικών Επιχειρήσεων… να ρίξουν τις τιμές.

Ο νέος υφυπουργός Ανάπτυξης δήλωσε την ετοιμότητα του να συγκρουστεί με τα συμφέροντα («είμαι συγκρουσιακός τύπος, πάντα ήμουν σέντερ φορ, στράικερ, πάντα ήμουν δυναμικός παίχτης, όχι αμυντικός»).

Εξέχοντα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επίσης πολιτικό κεφάλαιο που θέλει να σώσει τη χώρα, και τα οποία όπως φαίνεται από τα λεγόμενα τους δεν ξεπέρασαν το σοκ της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και ταυτόχρονα αδημονούν για την κατάρρευση του καπιταλισμού, ώστε να δικαιωθούν οι ιδεολογικές τους θέσεις, εκφράζουν με στόμφο «μαγικές λύσεις» ή εναλλακτικές πολιτικές του τύπου «λιτότητα η αναδιανομή».

Κοινός παρονομαστής των ανωτέρω ο έλεγχος των τιμών από το κράτος, τον «μεγάλο αδελφό».

Με άλλα λόγια η διαιώνιση του «κλειστού συστήματος» που επί τόσα χρόνια βόλευε πρώτα τους εκάστοτε κυβερνώντες που διαχειρίζονταν το κράτος, τα κόμματα στα οποία ανήκαν, διάφορες συμπαθείς κοινωνικές τάξεις και ομάδες που είτε άμεσα είτε έμμεσα στη βάση «κεκτημένων δικαιωμάτων μετά από κοινωνικούς αγώνες» αποκτούσαν άμεσα ή έμμεσα (μέσω «κοινωνικών πόρων») εισόδημα και φυσικά τον ιδιότυπο κρατικοδίαιτο καπιταλισμό ο οποίος συναλλασσόμενος σε όλα τα επίπεδα με τον μεγάλο αφελή πελάτη, το κράτος, αποκόμιζε κέρδη χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Γι’ αυτό στο πολιτικό κεφάλαιο και δυστυχώς για σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που το συνθέτουν, μεταξύ άλλων και οι κατέχουσες καίριο ρόλο προαναφερθείσες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, η έννοια της μεταρρύθμισης προκαλεί αλλεργικό σοκ γιατί σημαίνει αυτόματο «ξεβόλεμα».

Το ίδιο ισχύει και για τον «ανταγωνισμό», καθώς η ύπαρξη του προϋποθέτει την άρση όλων των προνομίων και των πολύπλοκων, συχνά αντιφατικών και στην πλειοψηφία τους μεροληπτικών υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων κανόνων, που επί δεκαετίες θεσπίζονται ώστε να διατηρούν ακέραιο τον «κλειστό» χαρακτήρα του οικονομικού συστήματος.

Όλοι αυτοί επιζητούν τον έλεγχο του κράτους, γιατί η ύπαρξη και λειτουργία του όπως ακριβώς έχει δομηθεί, εξυπηρετεί τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τους.

Όμως έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι μόνο ο έντονος και συνεχής ανταγωνισμός μειώνει τις τιμές και περιορίζει τη δημιουργία καρτέλ που τις ελέγχουν. Οι συνθήκες όμως για την επίτευξή του, απειλούν την ίδια την ύπαρξη του «κλειστού συστήματος» και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο παρατηρούνται αυτές οι συμπεριφορές και συστρατεύσεις, παρά τις πολιτικές διαφορές.

Επίσης, όλοι οι παραπάνω, σκοπίμως αγνοούν την πραγματικότητα του παγκόσμιου ανταγωνισμού και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Μετά τους BRICS (Brazil, Russia, India, China and South Africa), σειρά χωρών ετοιμάζονται να διεκδικήσουν τη θέση τους στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό στερέωμα. Την παρούσα περίοδο μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελεί το Βιετνάμ.

Μαντέψτε λοιπόν από που όλοι αυτοί οι νέοι ανταγωνιστές θα πάρουν μερίδιο από την παγκόσμια οικονομική πίτα.

Τον πιο πιθανό υποψήφιο, τον ξέρουμε πολύ καλά.

Ζούμε σε αυτόν!

http://www.defence-point.gr/