Ο σκοτεινός συντηρητισμός.

Ιωάννης Κανελλόπουλος

Η αναταραχή δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά στα πνεύματα.

Υπάρχουν στιγμές όπου ο ορθολογισμός και η λογική χάνουν την σημασία τους και το ένστικτο καθορίζει από μόνο του την πορεία των πραγμάτων. Είναι εκείνη η μοναδική χρονική στιγμή που οι ανθρωπινές συστολές και οι φόβοι μετατρέπονται, μέσα στην παραζά λη της απουσίας διεξόδων, σε ένα συρφετό αρθρωμένων αντιδράσεων με μόνα κριτήρια την προσωπική οπτική και την καταμέτρηση των ψυχικών του αντοχών. Το υποσ υνείδητο βρίσκεται παρόν σε μια κατάσταση εξαγρίωσης και συνεχούς ψυχικής διασάλευσης. Το υπερεγώ εκδίδει ως συνήθως τις εντολές του και το εγώ ανήμπορο φαίνεται να σπαταλά τις αλλεπάλληλες καύσεις του οργανισμού οδηγώντας το άτομο στην τρέλα. Η ανθρωπινή ψυχή και ο εγκέφαλος λειτουργώντας ως διαχειριστής του ψυχοσωματικού όλου προσπαθούν να προστατεύσουν το σύστημα που τα κρατά σε ισορροπία. Μερικά κλάσματα δευτερόλεπτων είναι το δώρο προς τον άνθρωπο από το ίδιο του τον οργανισμό. Θαρρείς και η ρομφαία του αρχαγγέλλου διαγράφει στον χάρτη της ανθρωπινής ψυχής τα όρια της κατάπτωσης του.

Η κολοσσιαία μάχη των αντίρροπων δυνάμεων είναι δυνατόν να λήξει χωρίς να διασπαστεί η σύνδεση των δυο κέντρων αποφάσεων μόνο αν το έμψυχο και το έλλογο υποταχθούν στο σκοπό. Το άτομο νοιώθει την εξισορρόπηση. Νοιώθει την εντολή του υπερεγώ να μοιάζει σωστή . Νοιώθει την αρμονία της διασταλτικής ερμηνείας των ηθικών κανόνων που φώλιασαν μέσα του χάρη στην πνευματική καθοδήγηση του ηθικοπλαστικού του περιβάλλοντος (οικογένεια, παιδεία ,θεολογία).Τώρα όλα αυτά είναι που μπορούν να τον καταστρέψουν και τον οδηγήσουν στην αδιαπραγμάτευτη καταστροφή του. Οι Σειρήνες της ηδονής των εχθρών του ουρλιάζουν προοϊκονομώντας την παραδειγματική τιμωρία όσων αντιστέκονται στην σάπια και διεφθαρμένη εξουσία του. Ο χρόνος περνά

Το άτομο βρίσκεται σε ένα χωροχρονικά παγωμένο πεδίο , το πεδίο επιλογής . Τα κλάσματα δευτερολέπτων είναι τα ζωτικά, τα καθοριστικά και φεύγουν γοργά. Το άτομο έχει επιλέξει ήδη. Η κατάσταση είναι συνώνυμη της επιλογής του. Αν έχει επιλέξει να ακολουθήσει τους ηθικούς κανόνες και τον τρόπο των ανθρώπων – την υπακοή στους νόμους -τότε θα οδηγηθεί στην παράνοια ή ακόμα χειρότερα στην αποδοχή των ακροτήτων της κυρίαρχης ελίτ και η υπακοή στα πεπραγμένα της. Είναι δε χείριστη αυτή η υπακοή διότι απομακρύνει συστηματικά το άτομο από την διαδικασία της κοινωνικής ζύμωσης και την καθοριστικής σημασίας εμπλοκή του με τα κοινά. Ο Αριστοτέλης θα ήταν κατηγορηματικός: αν ο άνθρωπος δεν είναι ζώο πολιτικό, τότε τι είναι αγρίμι ή μήπως θεός. Λίγο νωρίς για να εισηγηθούμε το τελευταίο θα απαντούσε ένας πατέρας της Εκκλησίας.

Ο έτερος δρόμος είναι η ακολουθία των εκρήξεων. Των κοινωνικών και εθνικών εκρήξεων. Εκεί οδεύει ένας συντηρητικός. Δεν είναι η επανάσταση προνόμιο της προοδευτικής πλευράς, της πλευράς που διαλύει του πυλώνες της κοινωνίας και κλώθουν το αυγό του φιδιού. Αυτοί που κατηγορούν τον πάσα ένα για βαρβαρότητα, φασιστική συμπεριφορά και για ρατσιστικές- διαχωριστικές νοοτροπίες είναι οι ίδιοι που φορούν τις παρωπίδες που το ίδιο το αντιδραστικό σύστημα τους έχει «αναγκάσει » να φορέσουν. Αυταρχικοί , δήθεν μεγαλόψυχοι , τυχοδιώκτες και εν συνέχεια τα αξιολογότερα αυθάδη και πιστά οργανικά στοιχεία του μοντέλου της ανοιχτής κοινωνίας. Η απόλυτη ασυνέπεια και κακοποίηση της λογικής και της επαναστατικής καλλιέπειας.

Αυτοί ,λοιπόν, οι τυχοδιωκτισμοί είναι που οικοδομούν την θέληση του συντηρητικού ανθρώπου για αντίδραση. Αυτές οι ασχήμιες είναι που ξενίζουν έναν άνθρωπο που γνωρίζει τους πυλώνες της κοινωνικής σαθρότητας και ζει με αυτούς, όχι γιατί τους επιβάλει κάποια ιεραρχική κάστα αλλά γιατί έτσι είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι δηλαδή αδιαπραγμάτευτα παρούσα η αίσθηση της κοινωνίας ως όλου, όπου το άτομο συντίθεται και αντιτίθεται με την κοινωνία με απώτερο τέλος την ομαλή συστράτευση του στην διαφύλαξη της ψυχικής αρμονίας του συλλογικού είναι.

Ώστε ο συντηρητικός άνθρωπος δεν είναι αποτραβηγμένο εγωκεντρικό βαρίδιο που δημιουργεί προσχώματα στην θρυλούμενη προοδευτική εξέλιξη της κοινωνίας. Ο συντηρητικός άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα και ταυτισμένος με την αχαλίνωτη βία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς , ούτε υποτάσσει τους άλλους στην θέληση του και τι επιδιώξεις του.

Όταν όμως το σκοτάδι καλύπτει το αστερισμό του δικού του νοήματος για την ζωή και η κοινωνία παραστρατεί νομίζοντας πως χορεύει , όταν τα κλάματα χαράς μπερδεύονται με το μοιρολόι της απώλειας της ίδιας της αξιοπρέπειας τότε και το ατομικό συμφέρον και η προσωπική ευτυχία του δεν είναι αρκετές για να τον συνεφέρουν. Δεν είναι δυνατόν να χαμόγελα σε έναν κόσμο που το χαμόγελο νοείται πλέον ως πρόκληση και η επίδειξη του ευκαιριακού τρόπου κατάληψης θέσεων ως δελεαστική αφορμή για ποινικά κολάσιμες ενέργειες.

Το σκοτάδι δεν είναι πάντα το απευκταίο, είναι η βύθιση του ατόμου σε έναν κόσμο γεμάτο προβολές. Προβολές του παρόντος του παρελθόντος και των δυνητικών και αόριστων μελλοντικών πιθανοτήτων. Μόνο αν βρεθείς σε αυτό το υγρό και αηδιαστικό περιβάλλον θα διαπιστώσεις τις δυνατότητες σου, θα αλώσεις τα κάστρα της μικροπρέπειας και της ασχήμιας που έχουν κολλήσει σαν βδέλλες στο προσωπείο σου. Είναι αναπόφευκτο. Για να γίνεις στοιχείο της κοινωνίας πρέπει πρώτα να γίνεις στοιχειό. Νιώσε τον εαυτό σαν να ξεφεύγει από την χρονική διάσταση του σήμερα και ταξίδευσε απότομα από το ένα μέρος της ιστορίας στο άλλο. Δες τους ανθρώπους, της θυσίες , τα παραδείγματα. Βίωσε την θλίψη, το μεγαλείο την ταπείνωση την ανασύνταξη και την ανάσταση.

Κι όταν κάθιδρος και δακρυσμένος γονατίσεις σαν στοιχειό οφείλεις να σκεφτείς. Κάποιος μαέστρος παίζει το τέλος μας!!!!Κάποιος μας σπρώχνει με χαρά στον όλεθρο. Τον βλέπεις να κουνά με σιγουριά τα δάκτυλα του σίγουρος για το αποτέλεσμα. Ο τρόπος ζώων φαντάζει τόσο ελκυστικός. Οι προβολές του παρελθόντος και τα παραδείγματα των παλαιότερων σε έχουν προετοιμάσει κατάλληλα. Τώρα είναι η ώρα να δράσεις όπως και εκείνοι. Οι υπεκφυγές τελείωσαν.Ο μαεστρος πρεπει να αφανιστεί.

Use Facebook to Comment on this Post