Τι ψάχνουμε στην Κίνα

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης

Aφήστε τις οικονομικές αποσκευές για πιο
μετά: το ταξίδι Σαμαρά στην Κίνα έχει, λέει, ευρύτερες γεωπολιτικές (αν μη γεωστρατηγικές) επιδιώξεις.

Τι είναι πάλι ετούτο; «Να συνεχίσει να μπαίνει η Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη με καινούριο τρόπο». Ακούγεται ωραία, αλλά -αν είναι να έχει πραγματικό περιεχόμενο- θα χρειαστεί πολύ περισσότερη δουλειά. Θα μπορούσε να ‘ναι ενεργειακή η αναφορά; Δεν έχει ακουστεί κινεζικό ενδιαφέρον στον χάρτη του φυσικού αερίου της περιοχής, πάντως: η ακόρεστη ανάγκη της Κίνας για ενέργεια, από τον Κόλπο έως στην Κασπία βρίσκει τα δυτικά της όρια. Να έχει μήπως σχέση με τις ισορροπίες στην Εγγύς Ανατολή; Η Κίνα μισο-απουσιάζει εδώ και δεκαετίες από την Ανατολική Μεσόγειο. Μήπως τότε πρόκειται για τον ρόλο του Νέου Ηγεμόνα στα Ευρωπαϊκά, εκεί όπου οι μίνι – «Δυνάμεις», τύπου Γερμανίας ή Γαλλίας, τα έχουν κάνει μπάχαλο με την ελληνική (και την κυπριακή) οικονομική διάσωση; Το να έχει ο «δανειστής των πάντων» λόγο στην αυριανή συστημική ηρεμία της συρρικνούμενης, αλλά ακόμη σημαντικής Ευρώπης, θα είχε νόημα: αλλά ο Αντώνης Σαμαράς (και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης) φεύγουν για Κίνα χωρίς καλά-καλά να γνωρίζουν ποιους θα συναντήσουν. Οπότε…

Ας μείνουμε, λοιπόν, καλύτερα στα πιο γειωμένα: τα επιχειρηματικά. Από το Αεροδρόμιο του Shenzhen και τη Fosun που (λέει) θα σηκώσουν το 30% του Αεροδρομίου των Σπάτων, συν το greenfield project του νέου Αεροδρομίου Ηρακλείου (άμα βέβαια το ΤΑΙΠΕΔ βρει την άκρια στο πρώτο, άμα ο Κ. Χατζηδάκης ξεμπλέξει και προχωρήσει το δεύτερο…) μέχρι τις μαζικές εισαγωγές ελληνικών κρασιών (ακριβών εκδοχών καταναλωτικής «προβολής»), ελαιολάδου (οι γυναίκες στην Κίνα το χρησιμοποιούν και ως καλλυντικό) και γουναρικών Καστοριάς και Σιατίστης (ναι, ναι), ή ακόμη-ακόμη και την εμπλοκή της China Investment Bank στο στήσιμο του Instrument for Growth (μαζί με την KfW και… τους Καταριανούς: εδώ το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει) ή και στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής (εδώ μάλλον ξεφύγαμε τελείως: οι προθεσμίες της ΑΜΚ είναι ασφυκτικές, οι Κινέζοι θέλουν χρόνο…), οι φιλόδοξοι σχεδιασμοί και οι αντίστοιχες διαρροές δεν λείπουν.

Βέβαια, πολύ πιο σημαντικό είναι να ξεκολλήσει -κάποτε, κάπως- το ολοκληρωμένο ενδιαφέρον της COSCO για το «συγκρότημα Πειραιά», δηλαδή τη συνολική ανάληψη ΟΛΠ, την πλήρη πρόσβαση σε Ικόνιο-Θριάσιο και την πειστική σιδηροδρομική διασύνδεση. Έτσι -και μόνο έτσι, με τη λογική ολοκληρωμένων συγκροτημάτων- έχει, άλλωστε, νόημα και η συζήτηση για την ανάπτυξη των άλλων ελληνικών λιμανιών, ΟΛΘ και Πάτρας και Βόλου…

Όπως, αντίστοιχα, και στο τουριστικό μέτωπο εκεί που έχει ενδιαφέρον θα ήταν να ανελάμβαναν οι Κινέζοι ολοκληρωμένη διασύνδεση και ανάδειξη περιοχών-στόχων: υπάρχει βέβαια η Ανατολική Κρήτη, υπάρχει η Μεσσηνία, υπάρχει η Σαντορίνη – όμως ο χάρτης της Ελλάδας είναι μεγάλος! Χώρια που (θυμηθείτε…) υπάρχει και η καθημαγμένη Αθήνα, η παρατημένη Αττική…

Το ζήτημα, πάντως (=κι αυτή τη φορά) είναι πόση σοβαρότητα θα βάλει η Σι Λα (αυτή είναι η Ελλάδα, του Αντώνη Σαμαρά και του Χρύσανθου Λαζαρίδη) στη συνάντηση της Τζουνγκ Γκουά (εδώ δεν έχει πρόσωπα, αν και ο Κάπτεν Γουέι της Cosco είναι παλαιός φίλος, ήδη από εποχής Κωνσταντακόπουλου). Αλλιώς, θα πρόκειται για μιαν ακόμη ωραία πενθήμερη.

Το διαβάσαμε στο protagon.gr