Το Σύνδρομο του “Θεατή” και οι συνέπειές του…

Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.

Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:

Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν….
ήμουν συνδικαλιστής.

Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.

Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν.”

Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:

“Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.

Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.

Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.

Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.

Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.”

Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,από τον κάθε Ευρωπαίο:

“Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Έλληνας.

Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.

Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα,γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.

Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός…

”Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια… δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει”.

Η παράθεση τέτοιων παραφράσεων, αφορούν «το όλον» του κοινωνικοπολιτικού μας βίου.

Θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε πόσες μορφές της ατομικότητας σας ακουμπά…

Μήπως τελικά έχουμε τον μοναδικό αυτιστικό πρωθυπουργό που γέννησε ποτέ αυτός ο τόπος? Μήπως τον κερδίσαμε επάξια εφόσον ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του έναν “παρτάκια”? Μήπως να αρχίσουμε να βλέπουμε το διπλανό μας ως συμπάσχων και όχι ως ευνοούμενο αντίπαλο? Μήπως αντί να ανοίγουμε τα πορτοφόλια μας χωρίς δεύτερη σκέψη για τα αντισυνταγματικά χαράτσια των πολιτικών να προτιμήσουμε να βοηθήσουμε το διπλανό μας που δεν έχει να φάει? Μήπως αντί να χαραμίζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας βλέποντας τις εκπομπές/ειδήσεις-σκουπίδια της tv, να τους στείλουμε όλους σπίτια τους με το να κλείσουμε το καταραμένο αυτό κουτί που συντηρεί πλουσιοπάροχα έναν ορμαθό δημοσιογράφους-παπάρες? Μήπως να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας ένα τετράγωνο μακρύτερα ώστε να μην ενοχλούμε το συμπολίτη μας? Μήπως να μην βρομίζουμε τον τόπο μας? Μήπως ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τόσο για τα μπάζα σε όλους αυτούς που θέλουν τον αφανισμό μας? Μήπως…..?

Μαρία