“Λόγια…στον αέρα”

Η μέρα το έχει σήμερα τα ανέκδοτα να είναι μεγάλα;;
να βάλουμε μερικά μικρά.

Ο νέος δάσκαλος αγγλικών του τοτού…
Στο σχολείο του Τοτού έρχετε ένας νέος δάσκαλος Aγγλικών
Δάσκαλος: what's your name ?
– Jim sir.
Δάσκαλος: Oh what a wonderful name like Jim Morison
Δάσκαλος: What's your name?
– My name is John
Δάσκαλος: What a wonderful name like John Travolta.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που έφτασε στον Τοτό.
Δάσκαλος: What's your name, son?
Τοτός: My name is Totos
Δάσκαλος: I don't like this name!!
Τοτός: Εσάς κύριε πως σας λένε;
Δάσκαλος: Tom.
Τοτός: Oh what a wonderful name! Like tom ou..ni της μάνας σου!
————————
– Γιατί οι Πόντιοι κρεμούν σκουλαρίκια στους τοίχους;
– Γιατί και οι τοίχοι εχουν αυτιά…

————————
Ρωτάει η αγελάδα το αρνί: βγαίνουμε την κυριακή του Πάσχα;
Το αρνί: δεν μπορω, έχω γύρισμα!
ΕτΚ

Αν οι άνθρωποι ήξεραν τι θα πει μοναξιά… δεν θα έλεγαν ποτέ και σε κανέναν… Αντίο!

Εύχομαι σε όλους να αντέξουν σήμερα στις διαδηλώσεις και τις πορείες και να μην έχουμε τα γνωστά παρατράγουδα.
Εφη καλή σου μέρα και καλημέρα σε όλους τους φίλους του Βlog.

Βγαίνει ένα πρωί ο Γιώργος Παπανδρέου για τον καθιερωμένο πρωινό του περίπατο. Η μέρα δεν προδιαγραφόταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Από τη μια περίμενε τους ελεγκτές της Ε.Ε., για να του παραδώσουν το φιρμάνι με τα νέα μέτρα, από την άλλη όλο για απεργίες άκουγε. Τον είχαν βάλει δηλαδή στη μέση, και δεν ήξερε τι να κάνει.
Εκεί που περπατούσε λοιπόν και σκεφτόταν πως θα συμβιβάσει την κατάσταση, ξαφνικά τον πλησιάζει ένας καλοντυμένος κύριος, μέσης ηλικίας. Τον χαιρετά και του λέει:
“Κύριε πρόεδρε, θα ήθελα να σας εκφράσω την αμέριστη στήριξή μου στα μέτρα που πρόκειται να πάρετε. Πάρτε όσα μέτρα χρειάζεται για να σωθεί η χώρα. Αν το κάνετε, εγώ είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω όχι έναν, δύο μισθούς!”.
Ο Γιωργάκης συγκινείται που ακούει αυτά τα λόγια και του ανταπαντά:
“Κύριέ μου, είστε σωστός πατριώτης και παράδειγμα προς μίμηση. Σας ευχαριστώ πολύ, μακάρι να σκέφτονταν έτσι όλοι. Δεν ξέρετε πόσο κουράγιο μου δίνετε! Μέχρι στιγμής όλο γκρίνιες άκουγα. Παρεπιπτόντως, ποια είναι η εργασία σας; Μήπως είστε δημόσιος υπάλληλος;”.
Και ο περαστικός απαντά με τη σειρά του:
“Όχι κύριε πρόεδρε δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Για την ακρίβεια δεν είμαι καν εργαζόμενος. Εισοδηματίας είμαι ,έχω 5 σπίτια και 3 μαγαζιά, τα νοικιάζω και ζω με τα νοίκια. Αν όμως ήμουν εργαζόμενος, τότε θα θυσιαζόμουν!!!”

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σίτου. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε “Αν φυτέψουμε αυτό το σίτο, θα έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο φύτεμα;”
“Όχι εγώ”, είπε η γελάδα.
“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.
“Όχι εγώ”, είπε το γουρούνι.
“Όχι εγώ”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Ο σίτος ψήλωσε κι ωρίμασε, κι έγινε χρυσό σιτάρι. “Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.
“Είναι εκτός της κατηγορίας μου”, είπε το γουρούνι.
“Θα χάσω την αρχαιότητά μου”, είπε η γελάδα.
“Θα χάσω το επίδομα ανεργίας”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. “Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
“Θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα”, είπε η γελάδα.
“Θα έχανα το επίδομα της Πρόνοιας”, είπε η πάπια.
“Το παράτησα το σχολείο και δεν ξέρω πως”, είπε το γουρούνι.
“Θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ ο μόνος βοηθός”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες και τις έδειξε στους γείτονές της. Όλοι θέλανε, για την ακρίβεια απαιτούσαν μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, “Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε μοναχή μου”.
“Κερδοσκοπία!”, φώναξε η γελάδα.
“Καπιταλιστική βδέλλα!”, ούρλιαξε η πάπια.
“Απαιτώ ίσα δικαιώματα!”, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε.
Και γράψανε “Αδικία” σε πλακάτ, και κάνανε πορεία γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας βωμολοχίες. Όταν ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. “Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη.”
“Μα, το κέρδισα με τον ιδρώτα μου αυτό το ψωμί”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα.
“Ακριβώς”, είπε ο αντιπρόσωπος. “Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να κερδίσει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κυβερνητικούς κανονισμούς, οι παραγωγικοί εργάτες πρέπει να μοιραστούν τα προϊόντα τους με τους τεμπέληδες.”
Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί – συμπεριλαμβανόμενης και της μικρής κόκκινης κλώσας – ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα χαμογελούσε και κακάριζε. “Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.” Οι γείτονές της όμως αναρωτιόταν γιατί δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

Υπήρχε κάποτε κάποιος ο οποίος είχε ψείρες. Ρώτησε λοιπόν ένα γνωστό του πως θα απαλλαγή από αυτές.
Θα πας στο σπίτι σου και θα ανοίξεις τον φούρνο, θα βάλεις το κεφάλι σου μέσα και θα τον ανάψεις στους 250 βαθμούς, με τόση ζέστη οι ψείρες θα αναγκαστούνε να φύγουνε. Πήγε λοιπόν ο τύπος και έκανε ότι ακριβώς του είπε ο φίλος του. Καθώς ψηνότανε το κεφάλι του, κατεβαίνει στη μύτη του η αρχηγός ψείρα και του λέει.
-Άστα μεγάλε, εδώ περνάμε φίνα. Κάνουμε μπάνιο, σάουνα, χαμάμ. Και γαμώ τις διακοπές…
Την επομένη λέει στο φίλο του τι έγινε.
-Η συνταγή που θα σου δώσω τώρα είναι αλάνθαστη. Θα πας σπίτι και θα ανοίξεις τον καταψύκτη, και θα βάλεις το κεφάλι σου μέσα. Ε… με τόσο κρύο σίγουρα θα φύγουν.
Πήγε λοιπόν σπίτι και έκανε πάλι ότι του είπε. Και ενώ το κεφάλι του είχε σχεδόν παγώσει, κατεβαίνει πάλι η αρχηγός ψείρα και του λέει.
-Πως πάει ρε μεγάλε… Εμείς εδώ είμαστε σε χειμερινές διακοπές… Κάνουμε σκι, παίζουμε χιονοπόλεμο, φτιάχνουμε χιονάνθρωπους…. και γαμώ τις ζωές.
Τι να κάνει λοιπόν, πάει στο φίλο του και του λέει πάλι τι έγινε.
-Αυτή τη φορά όμως, του λέει, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχουμε. Τώρα που θα φύγεις αποδώ, τον πρώτο που θα συναντήσεις με πολλά μαλλιά και γένια, να έχει και κάνα χρόνο να κάνει μπάνιο, θα τον αρχίσεις στο ξύλο… μπουνιές, κλωτσιές, και προπάντων κεφαλιές. Έτσι θα φύγουν απ το δικό σου κεφάλι και θα πάνε στο δικό του.
Βρίσκει λοιπόν κάποιον με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και χωρίς δεύτερη κουβέντα τον αρχίζει στο ξύλο… Μπουνιές, κουτουλιές… τον αφήνει αιμόφυρτο και αναίσθητο κάτω. Κατεβαίνει λοιπόν πάλι η αρχηγός ψείρα στη μύτη του και του λέει…
-Μπράβο ρε μεγάλε… τον γάμησες τον πούστη στο ξύλο… αλλά και εμείς δεν κάτσαμε με σταυρωμένα τα χέρια. Όση ώρα τον έδερνες εσύ, εμείς του πήραμε 100 ομήρους..
ΕτΚ