Κύριε Καμμένε, σήμερα θα είμαι “καθώς πρέπει” πολίτης

Προς τον κύριο Πάνο Καμμένο,

Δεν θα έδινα συνέχεια στο θέμα που προέκυψε από μια ερώτηση μου. Προσωπικά, είμαι ικανοποιημένος από την απάντηση, γιατί επιβεβαιώσατε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και ποια είναι η αιτία του χρέους νοικοκυριών, επιχειρήσεων και κράτους.

Προχθες το βράδυ, όμως, μέλος της τοπικής Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα απαντήσει ποτέ γραπτώς στις ερωτήσεις που αφορούν το κόμμα του, μου είπε ότι δεν ήταν ωραίος ο τρόπος μου, όταν σας έκαμα την ερώτηση. Βλέποντας, τέτοια “αντιμνημονιακή” αλληλεγγύη χάρηκα και μακάρι να τη δω κι όταν θα απειλείται το βιος των πολλών. 

Σήμερα, να μου επιτρέψετε, σχολιάζοντας τον δικό μας διάλογο, να σχολιάσω τις πολιτικές όλων των “αντιμνημονιακών” κομμάτων. Αυτό το “αντιμνημονιακό”, μου κάθεται στο στομάχι: Κάποιοι είναι ενάντια στο μνημόνιο και όχι ενάντια στην αιτία που το προκαλεί.

Κατ΄αρχήν, να σας ευχαριστήσω που απαντήσατε στην ερώτηση, παρά τον κακό τρόπο που την διατύπωσα.

Να σας ευχαριστήσω, επίσης, διότι ανακοινώσατε την πρόθεση σας να φέρετε στη Βουλή πρόταση νόμου, με την οποία θα προστατεύεται η πρώτη κατοικία από οποιαδήποτε διαδικασία κατάσχεσης (και αυτό είναι κάτι που αφορά κι εμένα, ο οποίος, μαζί με χιλιάδες άλλους, από το 2009 έχει μετατραπεί σε “οφειλέτη” ως μη όφειλε).

Όμως, είναι άδικο να παραβλέπουν τα “αντιμνημονιακά” κόμματα το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι χρωστούν, οδηγούνται ή θα οδηγηθούν στη φυλακή και απειλούνται με κατασχέσεις κάθε περιουσιακού στοιχείου που έχουν πέραν της πρώτης κατοικίας. Και όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή συρρικνώνονται τα εισοδήματα τους, χάνουν τις δουλειές τους, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες είτε ως μισθωτοί, και, τελικά, αδυνατούν να ανταποκριθούν σε διαρκώς αυξανόμενες φορολογικές και τοκογλυφικές υποχρεώσεις. 

Γιατί όλοι αυτοί πρέπει να πληρώσουν με το μόχθο μιας ζωής, όταν άλλοι είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και την απάτη με το χρήμα; Και γιατί να πληρώσουν αυτοί το “μάρμαρο”, όταν οι “άλλοι” έχουν λάβει γενναία επιχορήγηση διάσωσης; Πολύ λιγότερα χρωστούν τα εκατομμύρια Έλληνες που απειλούνται με οικονομική, κοινωνική και φυσική εξόντωση, από αυτά που έλαβαν λίγοι τραπεζίτες.

Τέλος, να σας ευχαριστήσω γιατί αρκετές φορές έχετε θέσει θέμα κατάχρησης δημοσίου χρήματος εκ μέρους των τραπεζών, διαγραφής του 50% των στεγαστικών δανείων και έχετε αναφερθεί σε άλλα σκάνδαλα που αφορούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τον παράνομο πλουτισμό μέσω αυτού. Να μου επιτρέψετε, όμως, να μην είμαι ικανοποιημένος, με τα λίγα, όταν γύρω μου βλέπω καταστροφή. Θα παραμένω κατεστραμμένος, όσο σε αυτή τη θέση βρίσκεται και ο διπλανός μου.

Απευθυνόμενος σε μένα είπατε: “ευχαριστώ που επαναλαμβάνετε αυτά που λέω δημόσια… Οι πρώτοι που το είπαν είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και μας αντιγράφετε… Αν κάνουμε μονομερή επανάσταση, χωρίς μια μέθοδο η οποία να είναι αποδεκτή από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, θα βρούμε ντουβάρι επάνω μας…”.

Όντας χρήστης του διαδικτύου, αναζήτησα το πότε τα έχετε ξαναπεί και δεν βρήκα κάτι που να μοιάζει με όσα είπατε στις 10/10/2013, ως απάντηση στην ερώτηση μου. Βεβαίως, οι “μηχανές αναζήτησης” δεν μπορούν πάντα να βρίσκουν αυτό που ψάχνουμε.

Δεν βρήκα, όμως, κάτι που να μοιάζει με αυτά που μου είπατε, στα επίσημα κείμενα του κόμματος, στο Πολιτικό σας Πρόγραμμα ή σε αποφάσεις κάποιου Συνέδριου ή άλλου κομματικού οργάνου. Ίσως να μου διέφυγε κάποια αποστροφή που μπορεί να έχετε κάμει σε κάποια ομιλία σας, αλλά στα βασικά πολιτικά σας κείμενα δεν βρήκα κάτι για το ρόλο που παίζει το πιστωτικό χρήμα – χρέος. Αν έκαμα, πάλι, λάθος, μου το λέτε, είτε εσείς είτε κάποιο μέλος του κόμματος σας.

Όμως, ένα τέτοιο θέμα θα έπρεπε να είναι πρώτο πολιτικό ζήτημα σε κάθε κεντρική κομματική απόφαση. Από εκεί ξεκινούν όλα τα αρνητικά, επαχθή και επονείδιστα που ζούμε σήμερα. Και δεν είναι καλό να μη το έχουμε αναγάγει σε βασικό και καθοριστικό πολιτικό ζήτημα. 

Από τη δεκαετία του 70, όταν ο μονεταρισμός (νεοφιλελευθερισμός) και η Θεωρία της Προσφοράς του Χρήματος έγιναν οι κυρίαρχες πολιτικές του πλανήτη, η προσφορά του χρήματος, το ποιος είναι αυτός που το “προσφέρει” και το πώς το “προσφέρει” σημαδεύουν ανεξίτηλα και αρνητικά τη ζωή των ανθρώπων. Και για 3 δεκαετίες δεν ξέραμε πώς παίζεται το παιχνίδι, γιατί κανείς δεν μας το έλεγε. Έπρεπε να ξεκινήσει η “κατάρρευση” του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να αρχίσουμε να ψάχνουμε τι είναι αυτό που πάθαμε και να ανακαλύψουν κάποιοι τι είναι αυτό που φταίει.

Δεν είναι πια κατανοητό, ακόμα και ανεκτό, η υπόθεση της δημιουργίας χρήματος εκ του μηδενός από κάποιους ιδιώτες να παραμένει στο περιθώριο ή να μην είναι βασικό συστατικό του πολιτικού λόγου κομμάτων και κινημάτων, που δηλώνουν ότι βρίσκονται στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού(ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ., ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, “Δεν Πληρώνω” κλπ).

Τέλος, κ. Πάνο Καμμένε, αν το είχατε μετατρέψει σε ουσιαστικό ζήτημα της πολιτικής σας, θα το είχε μάθει και θα ήξερε να απαντήσει ο κοινοβουλετικός σας εκπρόσωπος και συγχωριανός μου, κ. Τέρενς Κουίκ, όταν πέρισυ, προεκλογικά, του απηύθυνα παραπλήσια ερώτηση (Απάντησε πως δεν ξέρει το θέμα και θα ρωτήσει).

Όσα γράψω από δω και πέρα, αφορούν όλους και όχι μόνο εσάς και το κόμμα σας.

Αν τα “αντιμνημονιακά” κόμματα δεν έχουν την απήχηση που θα ήθελαν, ας ξανακοιτάξουν αυτό το “ασήμαντο” στον πολιτικό τους λόγο θεματάκι. Όταν το αναβαθμίσουν καθώς του πρέπει, θα είμαι κι εγώ μαζί τους, όπως χιλιάδες άλλοι. Είναι πολλοί πια οι πολίτες που μετά την κρίση έμαθαν το παιχνίδι με το χρήμα και είναι πολύ απογοητευμένοι από την πολιτική αντιμετώπιση αυτής της υπόθεσης.

Για την Ελλάδα, τους πολίτες της και τους πολιτικούς της, δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της σιωπής ή της “περιθωριακής” προσέγγισης του θέματος. Πώς θα δημιουργήθουν οι αναγκαίες διεθνείς συμμαχίες, όταν δεν αναδεικνύουν το θέμα της μεταρρύθμισης του τραπεζικού συστήματος και του εκδημοκρατισμού του χρήματος, αυτοί που είναι κολημένοι με την πλάτη στον τοίχο;

Η διεθνής συγκυρία είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά ευνοϊκή για να τεθεί το ζήτημα της αμφισβήτησης του δικαιώματος κάποιων λίγων να δημιουργούν χρέος, δημιουργώντας χρήμα από το τίποτα. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Δεν ήταν ποτέ εύκολος. Οι πολιτικοί που επιχείρησαν να αμφισβητήσουν αυτό το δικαίωμα που οι τραπεζίτες κατέχουν επίσημα από το 1694, δολοφονήθηκαν ή έγινε απόπειρα δολοφονίας τους(Λίνκολν, Κέννεντυ, Τζάκσον. 

Και δεν θα συμπεριλάβω τον δικό μας Ι.Καποδίστρια, λόγω επιφυλάξεων). Οι χώρες που θέλησαν ή έτυχε να παραμείνουν έξω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα δέχτηκαν διεθνή πολεμική εισβολή (Συρία, Λιβύη, Ιράκ, ή απειλούνται με πόλεμο, όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Κούβα). Θυμάμαι και την Αγγλία της δεκαετίας του 90 και το πώς ένας μόνο άνθρωπος(Σόρος) την ανάγκασε να βγει από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα.

Θυμάμαι πως όταν ο Λίνκολν τύπωσε τα πράσινα δολάρια, για τις ανάγκες του εμφυλίου πολέμου, η τότε κυρίαρχη τράπεζα του πλανήτη, η “γηραιά κυρία” Τράπεζα της Αγγλίας σήμανε συναγερμό και κήρυξε τον πόλεμο, μέσα από τα έντυπα φερέφωνα της (κάποια πράγματα παραμένουν ίδια. Σήμερα που ο τύπος περνάει κρίση, έχουμε την τηλεόραση για αυτό το ρόλο):

“Εάν αυτή η κακόβουλη οικονομική πολιτική, η οποία έχει την καταγωγή της από τη Βόρεια Αμερική διευρυνθεί, τότε η κυβέρνηση αυτή θα παράγει χρήματα δίχως κανένα κόστος. Θα ξεπληρώσει τα χρέη της και δεν θα χρωστά σε κανένα. Θα έχει όλα τα αναγκαία χρήματα για να συνεχίσει να εμπορεύεται, θα γίνει ευημερούσα, χωρίς να υπάρχει προηγούμενο στον κόσμο… Αυτή η χώρα πρέπει να καταστραφεί, διαφορετικά θα καταστρέψει εμάς”.

(ΤIMES του Λονδίνου, 1863)

Και ο Λίνκολν δολοφονήθηκε, από “άγνωστη αιτία”.

Αυτά που περιγράφει, όμως, η εφημερίδα της εποχής είναι τα “κακά” που μπορεί να “πάθει” μία χώρα, όταν αποφασίζει “κακόβουλα” να εκδώσει δικό της χρήμα. Δεν νομίζω να πειράζουν πολλούς σαν εμένα αυτά τα “παθήματα”.

Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η κρίση είναι μη αναστρέψιμη, όσο το παιχνίδι με το χρήμα συνεχίζεται.

– Το Παγκόσμιο Χρέος των κρατών συνεχίζει να ανεβαίνει, χωρίς καμία δυνατότητα μείωσης ή εξόφλησης, κάτω από το σημερινό σύστημα έκδοσης χρήματος. Στις 6/9/2013 , αντιγράφαμε από το “ρολόι” του Economist το ποσό 51,5 τρισεκατομμύρια , ως παγκόσμιο χρέος. Αυτή τη στιγμή, ένα μήνα και 4 μέρες μετά, κοιτάμε τον πίνακα και το χρέος είναι 51,741 τρισεκατομμύρια. Έχει ανέβει 241 δισεκατομμύρια σε ένα μήνα! Και αύριο θα είναι ακόμα περισσότερα…

– Η οικονομική υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ προχώρησε σε στάση πληρωμών, επειδή, για δικούς του λόγους, το Κονγκρέσσο δεν δίνει έγκριση για ακόμα μεγαλύτερο χρέος.

– Η Τράπεζα των Τραπεζών (BIS), το δημιούργημα του τραπεζίτη των Ναζί, Horace Greely Hjalmar Schacht, σε πρόσφατη ανακοίνωση της μιλά για κατάρρευση των τραπεζών. Ποιος τους κρατά ζωντανούς, με χρήματα των φορολογουμένων, αν όχι οι πολιτικοί;

Η παγκόσμια τραπεζική κυριαρχία, σήμερα, στηρίζεται περισσότερο στη σιωπή και τη στήριξη των πολιτικών και λιγότερο σε όποια άλλη πραγματική δύναμη. Η Παγκόσμια και Ελληνική Αθλιότητα στηρίζεται στην διατήρηση των πολιτών σε κατάσταση άγνοιας για την πραγματική αιτία του προβλήματος. Κι αυτό γίνεται, χάρις στη σιωπή ή την περιθωριακή αναφορά των πολιτικών σε αυτήν.

Αν οι πολιτικοί που δηλώνουν υπερασπιστές τους λαού έλεγαν την αλήθεια, θα τολμούσε ο κ. Στουρνάρας να πει, προχτές, ότι: “Αν απειλούμε διαρκώς με διώξεις τους τραπεζίτες δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ένα ευρώ δάνειο”;

Και γιατί, παρακαλώ, το χρήμα που χρειαζόμαστε, για κοινωνικές παροχές, κοινωνικές ανάγκες, δουλειές και τόσα άλλα, πρέπει να το δίνουν οι τράπεζες και όχι το κράτος;

Υπάρχει έστω και ένας έλληνας πολιτικός που να θέτει αυτό το ερώτημα ή να έχει απαντήσει σε αυτό;

Πώς θα φτιαχτούν οι “διεθνείς συμμαχίες”, όταν κανείς δεν θέτει αυτό το ερώτημα, όσο δύσκολο κι αν είναι;

Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για να τεθεί πολιτικά το θέμα και κανείς δεν το θέτει. Αν σε αυτό το “κανείς” υπάρχει κάποιο κόμμα ή απόκομμα που θέλει να κάμει την ένσταση του ή τη διαμαρτυρία του, ας το δηλώσει και ας μας πει πότε το είπε, γιατί εγώ ακόμα το ψάχνω και δεν το βρίσκω.

Οι λαοί, που βιώνουν αυτή τη διεθνή αθλιότητα, όταν αρχίσουν να ακούν την αλήθεια θα γίνουν οι πρώτοι μας σύμμαχοι και θα δημιουργήσουν, αν δεν έχουν δημιουργήσει, τα αναγκαία και ικανά εκείνα πολιτικά κινήματα που θα ανατρέψουν την αθλιότητα.

ithacanet.gr