Όλοι να γυαλίσουμε το παπούτσι του… χαμάλη Σαλπιγγίδη

Ο Στέλιος Γρηγοριάδης αποδίδει φόρο τιμής στον… τεράστιο κοντό του ελληνικού ποδοσφαίρου, Δημήτρη Σαλπιγγίδη, επισημαίνοντας τα κυριότερα από τα προσόντα του. Ακόμη, παραλληλίζει τον Κώστα Μήτρογλου, που… δεν καταλαβαίνει Χριστό, με τον Στέφανο Αθανασιάδη, που κάποτε επέμενε να “εξαφανίσει” ο Φερνάντο Σάντος. …

η στιγμή που ακουγόταν το σφύριγμα της λήξης στον αγώνα Ελλάδας – Ρουμανίας και όταν, λίγα λεπτά αργότερα, σπίκερς και σχολιαστές των τηλεοπτικών καναλιών που μετέδωσαν την αναμέτρηση, έλεγαν, πολύ δικαιολογημένα, ότι κορυφαίος σε προσφορά παίκτης μας υπήρξε ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, “γύρισα” κάποια χρόνια πίσω. Στον ΠΑΟΚ του… Γιάννη Γούμενου.

Στον ΠΑΟΚ που πανηγύριζε τότε την απαλλαγή από το “ανισόρροπο” διοικητικό καθεστώς Μπατατούδη, πριν εμπλακεί στις νέες περιπέτειες που τον περίμεναν και πριν ο Γούμενος σπεύσει άρον – άρον να πουλήσει τον “Σάλπι” στον Παναθηναικό, για να “ρεφάρει” ό,τι μπορούσε να προλάβει πριν παραδώσει μετοχές και… πνεύμα, ως μεγαλομέτοχος και πρόεδρος του ΠΑΟΚ.

Ήταν η εποχή που ο Σαλπιγγίδης αποτελούσε ίνδαλμα για όλους τους φίλους του ΠΑΟΚ, έχοντας οδηγήσει την ομάδα, επί τεχνικής ηγεσίας Αγγελου Αναστασιάδη, για πρώτη φορά στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η αγωνιστική περίοδος είχε λήξει και τρεις συνάδελφοι, ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ, είχαν φιλοξενήσει στα γραφεία των “ΣΠΟΡ του Βορρά” τον “Σάλπι” για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Ο Κώστας Πετρωτός, ο Γιώργος Καστάνης και ο Τάσος Σταμπουλής.

Όταν τελείωσαν τη συνέντευξη και τη φωτογράφηση, ήρθαν, μαζί με τον Σαλπιγγίδη, στο γραφείο μου. Τότε τον είδα για πρώτη φορά από κοντά, τότε μίλησα μαζί του για πρώτη φορά και ήταν και η τελευταία. Θυμάμαι πολύ καλά τι του είπα, γιατί ήδη είχα σχηματίσει γνώμη για την προσωπικότητα όχι απλά του ποδοσφαιριστή, αλλά του ανθρώπου Σαλπιγγίδη: “Δημήτρη, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Μεγάλη καριέρα κάνει ο ποδοσφαιριστής, που, εκτός από ταλέντο, διαθέτει και πνευματικό υπόβαθρο. Ξέρεις τι σου γίνεται, ξέρεις να σκέφτεσαι, είσαι πολύ καλός χαρακτήρας, προχώρα και σε περιμένουν στιγμές δόξας, είμαι σίγουρος γι’ αυτό…”. Σεμνός και μετρημένος, περιορίστηκε στο να πει ένα “ευχαριστώ” και πρόσθεσε δυο-τρεις μόνο λέξεις: “Εγώ προσπαθώ πάντα για το καλύτερο…”

Στον Παναθηναικό έκανε… παπάδες. Κουράστηκε να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος μέχρι τη χρονιά που ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του… σαπόρτερ του Τζιμπρίλ Σισέ. Ηταν, όμως, πάντα παρών στα δύσκολα και τα κρίσιμα, δεν έπαψε ποτέ να τα δίνει όλα και, όπως ήταν επόμενο, έγινε βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας. Εκεί κι αν δεν ήταν παρών σε όλα τα κρίσιμα, ιστορικά ραντεβού. Αλλά, προσωπικά, ποτέ δεν στάθηκα στα γκολ που πέτυχε ο “Σάλπι” για να αισθανθώ δικαιωμένος στην πρόβλεψη ότι θα αφήσει εποχή. Για μένα ο Σαλπιγγίδης ήταν και εξακολουθεί να είναι ο παίκτης που πάντα προσφέρει στην (όποια) ομάδα του, ακόμη κι όταν βρίσκεται στη χειρότερη μέρα του. Μόνο κέρδος μπορεί να έχει η ομάδα του, ποτέ ζημία. Και προσφέρει γιατί είναι 1000% επαγγελματίας. Ενας παίκτης που κάθε προπονητής αισθάνεται ότι είναι υπερπολύτιμος. Ενας παίκτης που φροντίζει να ανταποκριθεί στο έπακρο σε ό,τι του ζητήσει ο κόουτς. Ένας παίκτης που θα παθιαστεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, ακόμη και αν ο προπονητής τού ζητήσει να παίξει τερματοφύλακας. Ένα συνεπέστατο και αποδοτικότατο πολυεργαλείο…

Είναι και θέμα περιβάλλοντος…

Το θέμα είναι ότι όταν φοράει τη φανέλα της Εθνικής, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τη συνέπεια του Σαλπιγγίδη τα αναγνωρίζουν όλοι. Οταν φοράει τη φανέλα του ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που επέστρεψε, γίνεται – για ορισμένους – …. άμπαλος και τελειωμένος. 20 ματς να πάρει μόνος του, οι καθ’ έξιν επικριτές του δεν θα εγκαταλείψουν το χόμπι της αμφισβήτησης και του “ξεφωνητού”. Η καφρίλα των ολίγων – σε κάθε ομάδα – είναι ανίατη…

Απλά, το φαινόμενο αυτό με οδηγεί σε μία σκέψη: Μολονότι ο ίδιος έχει δηλώσει πολλές φορές ότι έχει… συνηθίσει σ’ αυτή την κατάσταση και ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να είναι αρεστός σε όλους, ε, δεν μπορεί, λέω εγώ, να μην επηρεάζεται ψυχολογικά από τη συμπεριφορά των στενοκέφαλων. Οσο συγκροτημένος και έμπειρος είναι, δεν παύει να είναι και άνθρωπος. Θα ήταν λογικό, λοιπόν, να απελευθερώνεται στο περιβάλλον στο οποίο νιώθει ότι όλοι τον αγαπούν και τον στηρίζουν και, αντίθετα, να αισθάνεται άβολα σε ένα περιβάλλον που πολλές φορές είναι αρρωστημένο εξ αιτίας της επιμονής ορισμένων να εκτονώνουν εις βάρος του ακατανόητα και ανεξήγητα ένστικτα.

Ο “χαμάλης” που μόνο να προσφέρει ξέρει

Στο ματς με τους Ρουμάνους ήταν πράγματι συγκλονιστικός. Τον ίδιο χαρακτηρισμό θα εδικαιούτο ακόμη και αν δεν σκόραρε, ακόμη και αν δεν είχε βγάλει την καταπληκτική σέντρα – ασίστ στο πρώτο γκολ του Μήτρογλου. Ο “Σάλπι” ήταν παντού. Και τα έκανε όλα. Από το να αποσοβήσει ένα γκολ εις βάρος μας, μέχρι και το να “οργώσει” κάθε γωνία του “Γ. Καραισκάκης”. Ηταν ο ακούραστος και ανεξάντλητος από φιλότιμο και πάθος “χαμάλης”, όπως ακριβώς είναι από τότε που επέστρεψε συνειδητά στον ΠΑΟΚ, αν και γνώριζε καλά ότι θα είναι πλέον υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει όχι μόνο τους αντιπάλους μέσα στο γήπεδο, αλλά και τους “αντιπάλους” από την κερκίδα της Τούμπας…

Προτείνω στον ιστορικό του μέλλοντος να φυλάξει με ευλάβεια το φωτογραφικό στιγμιότυπο που δείχνει τον Κώστα Μήτρογλου να γυαλίζει το παπούτσι του Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Η υπόκλιση ενός νεώτερου, σύγχρονου παικταρά, είναι η καλύτερη αναγνώριση της αξίας και της προσφοράς του… τεράστιου κοντού του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι όταν έρθει η στιγμή να γραφτεί το βιβλίο της θητείας του “Σάλπι” στα γήπεδα, αυτή η φωτογραφία πρέπει να κοσμήσει το εξώφυλλο. Μέχρι τότε, νομίζω ότι οφείλουμε όλοι να γυαλίσουμε το παπούτσι του Σαλπιγγίδη. Να τον χειροκροτήσουμε και να τον υποδείξουμε ως πρότυπο αθλητή και επαγγελματία σε όλα τα ελληνόπουλα που φιλοδοξούν να κάνουν καριέρα στο ποδόσφαιρο.

Βίοι παράλληλοι, αλλά δυσανάλογοι

Για την Εθνική ομάδα, γενικά, τη νίκη με 3-1 και τις προοπτικές για την εξασφάλιση της πρόκρισης στη ρεβάνς με τους Ρουμάνους, ας μιλήσουν άλλοι. Προτίμησα να ασχοληθώ με μία από τις δύο κυρίαρχες μορφές του πρώτου μπαράζ. Αλλά και η άλλη, ο Κώστας Μήτρογλου, αποτελεί επίσης ξεχωριστή περίπτωση. Αν δεν είσαι χαρακτήρας πάουερ δεν αντέχεις δανεισμούς επί δανεισμών σε άλλες ομάδες. Κάπου μεταξύ Νέας Σμύρνης και Περιστερίου θα μπορούσε να είχε “σβήσει” το άστρο του, αλλά αυτό το παλικάρι απέδειξε ότι… δεν καταλαβαίνει Χριστό. Θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του μόνο ο Στέφανος Αθανασιάδης, τον οποίο κάποτε επέμενε να “εξαφανίσει” ο Σάντος, στέλνοντάς τον στον Πανσερραικό για να… δέσει, να… ψηθεί και να… ωριμάσει, αντί να ασχοληθεί ο ίδιος μαζί του, για να αξιοποιήσει ένα ακατέργαστο διαμάντι που τύφλωνε τους πάντες με τη λάμψη του, εκτός από τον προπονητή του. Ο Αθανασιάδης, ο οποίος βρέθηκε κι αυτός από πέρσι σε ένα περιβάλλον με πολλούς άνευ λόγου και αιτίας επικριτές του, σε αντίθεση με τον Μήτρογλου που απολαμβάνει καθολική εκτίμηση και αγάπη στο Λιμάνι…

Πηγή: Sport 24