ΕΛΛΗΝΙΚΟ. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ;

Ζούμε σε μια χώρα μέσα στην «κρίση» αλλά δεν κάνουμε τίποτα εμείς οι ίδιοι για να βελτιώσουμε τις συνθήκες, τα περιμένουμε όλα από άλλους!…
Μόνο κριτική ξέρουμε να ασκούμε.

Γιατί είναι τόσο ακριβό το ρεύμα που πληρώνουμε; Γιατί ακριβαίνει το τσιγάρο; Γιατί τα διόδια είναι πανάκριβα; Γιατί δεν βρίσκω δουλεία; Γιατί να ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία;

Γιατί το ένα, γιατί το άλλο…;

Αλλά τελικά ως λαός είμαστε αντίθετοι σε καθετί που μπορεί να φέρει ανάπτυξη στον τόπο.

Πόσοι επιχειρηματίες προσπάθησαν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα και να φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, αλλά τους κλείσαμε την πόρτα;

Πέφτουμε να τους φάμε όλους γιατί καταστρέφουν – λέει – τον τόπο…. Ποια καταστροφή; Καταστράφηκε η Μεσσηνία που μετά από 20 χρόνια απέκτησαν δουλειά οι ντόπιοι από έναν επιχειρηματία με όραμα;

Θα καταστραφεί το Κάβο Σίδερο στην Κρήτη από τη δημιουργία ξενοδοχείων, γκολφ, και βοηθητικών υποδομών;

Θα καταστραφεί ο Αστέρας από τη δημιουργία σπιτιών;

Και στη θέση αυτών των εκτάσεων τι υπήρχε πριν δηλαδή που μας άρεσε?? ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ…..

Αλλά βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να «κατηγορούμε» τον επενδυτή με όραμα, παρά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να σηκώσουμε τα μανίκια, και να δουλέψουμε για τον τόπο μας.

Και έρχομαι στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, που δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω….

Το Ελληνικό….

Μια έκταση που την τελευταία δεκαετία έχει ρημάξει και θυμίζει χωματερή. Απέραντο τσιμέντο με μπάζα και σκουπίδια, μη προσβάσιμο και εστία κινδύνου.

Αλλά όχι, μην το δώσουμε σε «ιδιώτη» για ανάπτυξη. Θα το αγοράσει κοψοχρονιά, σε εξευτελιστική τιμή….

Μα πραγματικά ρε παιδιά, αν ήταν τόσο χαμηλό το κόστος, γιατί δεν μαζεύτηκαν και άλλοι επιχειρηματίες να υποβάλουν πρόταση; Γιατί δεν μαζευτήκαμε μια παρέα από 5-6 φίλους να πάρουμε ένα δάνειο να το αγοράσουμε, όπως εύστοχα άκουσα να λέει ο Οικονομέας προχτές;

Αλλά όχι….

Γιατί ένα τέτοιο έργο θα φέρει «μιζέρια» στους καλοβολεμένους…

Την αξία που θα πάρουν τα ακίνητα όλων των γύρω περιοχών δεν τα σκέφτεται κανείς.

Ανοιχτοί χώροι πράσινου για όλους και τα παιδιά μας, δημιουργία 10.000 – 30.000 νέων θέσεις εργασίας στην 5ετία, κατασκευή επιπλέον υποδομών στους όμορους δήμους, μακροπρόθεσμα οφέλη για την οικονομία της χώρας, για να μην πω για την ψυχολογία του κόσμου.

Όχι βέβαια, αυτά δεν είναι επιχειρήματα.

Αρεσκόμαστε στο να φωνάζουμε για τους «άραβες» και «τούρκους» που επενδύουν στην Ελλάδα…

Αποδοκιμάζουμε κάθε προσπάθεια στο real estate με όποιο τρόπο μπορούμε.

Αντιδρούμε στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και στην πώληση της δημόσιας περιουσίας.

Απεργούμε με κάθε πρώτη ευκαιρία…!

Μα καλά με τι ψευδαισθήσεις ζούμε;

Καθόμαστε όλοι μας μπροστά στη τηλεόραση και σχολιάζουμε την κατάντια του κράτους και των πολιτικών μας όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Όταν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τον κόσμο μας, παρά μόνο «κρίνουμε» το τι κάνουν οι άλλοι… ο διπλανός μας, ο επιχειρηματίας που έχει όραμα, πόρους και που προσπαθεί για κάτι καλύτερο… ο συγχωρεμένος καπετάν Βασίλης που έχτισε τη Μεσσηνία και τώρα ο κάθε Λάτσης που θέλει να αναλάβει ένα έργο με επενδύσεις που θα ανέλθουν στα 10 δισ.

Βαρέθηκα… Το μόνο που κάνουμε είναι να φωνάζουμε για αυτά που δεν κάνουν οι άλλοι για εμάς, το κράτος, η κυβέρνηση, τα κόμματα, το αφεντικό μας……. Μα εμείς πότε θα κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας;

Δεν είναι αυτονόητο ότι μόνο όταν εμείς γίνουμε καλύτεροι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε και τις ανάλογες απαιτήσεις και θα είμαστε ικανοί να έχουμε και άποψη;

Και βέβαια μόνο τότε θα υπάρξει το καλύτερο αύριο…

Ένα αύριο με χρώμα, με πάρκα, με παιδικές χαρές, με δουλειά για όλους, με έσοδα για τον τόπο που δεν θα χρειάζεται πλέον να φορολογούμαστε για να γίνονται έργα από την τσέπη μας.

Όλες οι αναπτυγμένες χώρες του κόσμου δηλαδή πως αναπτύχθηκαν;

Δεν αναπτύχθηκαν από ιδιωτικές εταιρίες και από ένα κράτος που είχε την ευθύνη να βάλει το πλαίσιο της λειτουργίας τους έτσι ώστε να δραστηριοποιούνται στα πλαίσια κανόνων που ευνοούν την κοινωνία;

Αντί να φωνάζουμε για τα εμπόδια και τη γραφειοκρατία που οδηγεί τη χώρα μας στο να μη μπορεί να προσελκύσει κανένα σοβαρό επιχειρηματία και επενδύτη, φωνάζουμε για οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση μπορεί να μας βγάλει από τη λογική του πεθαμένου συνδικαλισμού.