Διαγραφές, επανεγγραφές και μετεγγραφές

Δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη στη χώρα μας το γεγονός, ότι το Σύνταγμα κάνει λόγο για την ελεύθερη βούληση των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο. Εντελώς αντιδημοκρατικά, ο βουλευτής εκχωρεί τη βούλησή του στον αρχηγό του κόμματος και απλώς εκτελεί τις αποφάσεις εκείνου. Σε περίπτωση διαφωνίας του αποπέμπεται από το κόμμα.
Βέβαια, όλοι όσοι υποκριτικά ομνύουν στο όνομα της δημοκρατίας, δεν….
κάνουν λόγο περί της κατάφωρης παραβίασής της. Προέχει η πίστη στο κόμμα, παρόλη την ασαφή ιδεολογία του και των συνεχών υπαναχωρήσεων. Παρά ταύτα, υπάρχουν βουλευτές που διατυπώνουν αντίθετες θέσεις από τις αρχηγικές και δεν υπακούν στην «αυθεντία» του αρχηγού, με αποτέλεσμα τη διαγραφή τους. Η οποία γίνεται και αυτή με αντιδημοκρατικές διαδικασίες, διότι στερούν από τον κατηγορούμενο ακόμη και τη δυνατότητα να απολογηθεί. Πολλές φορές πληροφορείται το γεγονός της διαγραφής του από τα ΜΜΕ.
Θα μπορούσα να διακρίνω κάποιες κατηγορίες βουλευτών που προκαλούν τη διαγραφή τους. Και δεν εννοώ αυτούς που η συμπεριφορά τους δεν αρμόζει με την ύψιστη αποστολή του αξιώματος. Αλλά όσους, για δικούς τους λόγους, αρνούνται να ακολουθήσουν τη γραμμή του κόμματος.
Κατ’ αρχάς, οφείλω να πω ότι τιμώ ιδιαίτερα αυτούς που εγκαταλείπουν -εκόντες, άκοντες- ένα κόμμα εξουσίας, με σίγουρη την επανεκλογή τους και κατευθύνονται προς άλλο «μικρότερο» με το οποίο έχουν μεγαλύτερη ιδεολογική συγγένεια. Πρόκειται για διαφωνίες επί ηθικών αρχών, κι αυτό τους τιμά. Αυτός όμως δεν είναι κανόνας. Διότι κατ’ αυτάς περισσότεροι από 40 βουλευτές των δύο κομμάτων εξουσίας διαγράφηκαν, αλλά καθενός η περίπτωση πρέπει να εξετασθεί ξεχωριστά, διότι δεν είχαν όλοι τα ίδια κίνητρα. Πολλοί, διαφώνησαν δημόσια, διότι δεν πίστεψαν ότι πράγματι θα διαγραφούν. Ο αριθμός τους είναι μεγάλος και οδήγησε σε αμηχανία τον κομματικό μηχανισμό, διότι είχε προαναγγείλει τις διαγραφές έχοντας την πληροφόρηση πως πρόκειται για 5-6 περιπτώσεις. Και υπήρξε δέσμευση διαγραφής.
Γνωρίζουμε, ότι υπάρχουν πολλοί που από την πρώτη στιγμή στήνουν γέφυρες επιστροφής. Υπάρχει η βούληση των κομμάτων να τους δεχθούν, αλλά υπάρχει και η αντίδραση των πειθήνιων, οι οποίοι θα βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση από τους ασώτους στις επικείμενες εκλογές. Οι άσωτοι θα παριστάνουν τον επαναστάτη, κερδίζοντας ψήφους λόγω της αντιμνημονιακής νοοτροπίας που διακατέχει τον λαό, ενώ οι υπάκουοι θα είναι οι «κακοί» της παρέας.
Είναι επίσης άγνωστο, πόσοι από εκείνους που είπαν «όχι», το έκαναν συνειδητά, επειδή πίστεψαν ότι το νέο Μνημόνιο είναι καταστροφικό για τη χώρα, και πόσοι το έκαναν για να «χαϊδέψουν» τους ψηφοφόρους τους ή διότι επειδή ο/οι έτερος/οι βουλευτές του κόμματός τους, της ίδιας περιφέρειας, είχαν προαναγγείλει το «όχι» και υποχρεώθηκαν να πράξουν κι αυτοί το ίδιο, για να μη υστερήσουν. Ο καθένας κι η ψυχή του, λέγει ο λαός.
Όπως και να έχει, θα καταστεί περίγελο το σύστημα, αν υποχρεώσει τους βουλευτές του «όχι», προκειμένου να επιστρέψουν, να ψηφίσουν «ναι» στους εφαρμοστικούς νόμους. Πώς είναι δυνατόν να επανέλθουν οι διαγραφέντες, στιγματισμένοι στο μέλλον για ανήθικη πολιτικά υπαναχώρηση; Οι ίδιοι δεν πρέπει να το ζητήσουν, για να αποδείξουν στους ψηφοφόρους τους ότι τιμούν το λόγο τους (έστω και αν δεν έπραξαν συνειδητά, αλλά καιροσκοπικά).
Βέβαια, ό,τι και να συμβεί, το σύστημα κατάφερε να απαξιωθεί περισσότερο, οπότε με μπαλώματα δεν διορθώνεται η κατάσταση.

Ο Μακεδών

http://voria.gr