Ο Σεπτέμβρης μου φαίνεται τόσο μακριά…

Άντε γεια!

Σε τρεις μέρες φεύγω για το πατρικό μου.

Μαζεύω φραγκοδίφραγκα για το εισιτήριο, τα ρούχα τα καλοκαιρινά, απομεινάρια μιας άλλης εποχής και…
όσο κουράγιο μου έχει απομείνει…

Κλειδώνω το σπίτι με 4 μηνιάτικα χρεωστούμενα, με κομμένο το τηλέφωνο (το Ίντερνετ δεν το έχουν κόψει ακόμα, αλλά κι αυτό απλήρωτο είναι), με τη ΔΕΗ να μου στέλνει απειλητικές υπενθυμίσεις, τους λογαριασμούς της κάρτας στο κόκκινο εδώ και καιρό και φεύγω.

Επιστρέφω το Σεπτέμβρη και ελπίζω σε ένα μήνα ηρεμίας στο οικογενειακό περιβάλλον του χωριού. Ευτυχώς που υπάρχει ακόμα η αγροτική σύνταξη της μάνας μου.

Χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου όταν σκέφτομαι τις μέρες που με περιμένουν…

Θέλω να ξαναγίνω εκείνο το ανέμελο πιτσιρίκι που πριν από 30 χρόνια ζούσε ευτυχισμένο. Θέλω να το ξαναζήσω, έστω και για ένα μήνα.

Ο Σεπτέμβρης μου φαίνεται τόσο μακριά…

Ema , 39 χρ.

imerologioanergou.gr