Πρόσωπο με πρόσωπο

Πάντα αναρωτιόμουν αν η προσφορά είναι η απενοχοποίηση της ανεπάρκειας της εξουσίας….
Της όποιας εξουσίας. Πολλές φορές το πίστεψα. Άλλες οργίστηκα, γιατί ακόμη κι αυτό να συμβαίνει και τι έγινε; Εμείς δεν πρέπει να υπάρχουμε σε όλο αυτό; Ως ατομικότητες;

Δεν μιλώ για τον εθελοντισμό καθώς έχει κι αυτός τα τρωτά του σημεία. Έχει ένα είδος κοινωνικού συνδικαλισμού. Δεν είναι «φύσει», είναι «θέσει» και δυνητικά θα ζητήσει κάποια στιγμή κάποια “βοήθεια” από την εξουσία.

Μιλώ για την προσφορά, την ατομική, την αυθόρμητη. Την χωρίς τυμπανοκρουσίες ή κοινοποιήσεις. Την προσφορά που δεν ομαδοποιείται και ούτε πρόκειται να το κάνει. Μιλώ για τον προορισμό του ανθρώπου. Που θα απλώσει το χέρι για να δώσει και όχι για να πάρει, για να τραβήξει και όχι για να σπρώξει. Που θα καθίσει στο σκαλοπάτι για να ακούσει και όχι για να πει.

Ξέρετε, αυτό που συγκλονίζει περισσότερο στις μέρες μας είναι πως ενώ θαυμάζουμε κάθε τι ανθρώπινο, κάθε τι που θυμίζει τον προορισμό μας, δεν μπορούμε να το ακολουθήσουμε. Το θαυμάζουμε, το «μοιράζουμε» στην διαδικτυακά δικτυωμένη μας ζωή, γράφουμε πως «ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι», βρίσκουμε στους «φίλους» ή στους «ακόλουθούς» μας τους κοινωνούς της σκέψης μας και μέσα σε αυτά εντοπίζουμε την σαγήνη της προσφοράς. Ανάγουμε την διάδοση της εικόνας, του παραδείγματος προς μίμηση, σε προσφορά. Και νομίζουμε πως αυτό αρκεί…

Είμαστε κοινωνικά αποχαυνωμένοι. Η ατομική μας αλληλεγγύη έχει ευνουχιστεί και εγκλωβιστεί. Στον υπολογιστή του σπιτιού ή της δουλειάς, στην φευγαλέα σκέψη στο μετρό και στο δρόμο. Έχουμε αποκτήσει μια καχυποψία για όλα και η δοτικότητά μας έχει λυγίσει. Έτσι τρεπόμαστε στις κοινωνικές συλλογικότητες. Έχει μια ασφάλεια όλο αυτό. Αφήνουμε πάνω τους την έρευνα για ό,τι χρειάζεται η κοινωνία μας και έτσι εξασφαλίζουμε πως η βοήθειά μας δεν θα πάει στράφι.

Τίποτα λάθος σε αυτό για να είμαι ειλικρινής.

Και ο διπλανός; Τι θα γίνει ο διπλανός; Την φοβόμαστε την αλήθεια του διπλανού. Αυτός και εμείς μόνοι. Γιατί «το πρόσωπο με πρόσωπο» θα είναι αυτό που θα ανακαλεί στην μνήμη πάντα πως υπάρχει κάτι που λέγεται ανθρωπιά.

Πηγή:www.pragmatikotita.gr