Παρα-μιλάω οικονομικά

Ένα χρόνο τώρα ζούμε στο ρυθμό του χρέους, του μνημονίου, των spreads, της αναδιάρθρωσης της οικονομίας μας και βάλε. Όλα αυτά έχουν έντονα επηρεάσει, πέρα από την τσέπη μου, και την ψυχολογία μου. Νοιώθω βλάκας και στούρνος γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτε. Εντάξει, δεν λέω, στα οικονομικά είμαι πάτος. Αλλά τι στο καλό λέω στον εαυτό μου, λίγο…….
νιονιό το διαθέτω. Διαβάζοντας από δώ και από κεί, ακούγοντας, βλέποντας και ρωτώντας, πού θα πάει, κάτι θα καταλάβω και εγώ. Κι όμως. Ούτε τα διαβάσματα, ούτε τα ακούσματα, ούτε οι αναλύσεις, με βοήθησαν. Είμαι στο απόλυτο σκοτάδι και στη βαθιά κατάθλιψη.

Σε ό,τι αφορά στα αίτια της κρίσης, χωρίς να βάζω το χέρι στη φωτιά, νομίζω πως κάτι έχω καταλάβει, χάρη κυρίως στα άρθρα του Γιάνη Βαρουφάκη εδώ στο protagon… Οι μεγάλες τράπεζες, κυρίως στην Αμερική, δάνειζαν λέει ασταμάτητα και χωρίς αντίκρισμα ιδιαίτερα στην αγορά κατοικίας ώσπου έσκασε το μπάμ.

Οι δανειζόμενοι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, οι τράπεζες ξέμειναν από ρευστό, οι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η αυτοκινητοβιομηχανίες στις ΗΠΑ, που βασίζονται στο τραπεζικό σύστημα για ρευστότητα ξέμειναν και αυτές από ρευστό, άρχισαν οι απολύσεις και σιγά-σιγά το σύστημα άρχισε να καταρρέει. Και επιδή οι ΗΠΑ είναι (ακόμα) η λοκομοτίβα της παγκόσμιας οικονομίας η κατάρρευση μεταδόθηκε και στις υπόλοιπες χώρες σαν κολλητική γρίπη. Αυτά σε (πολύ) γενικές γραμμές κατάλαβα.

Το θέμα είναι σίγουρα πιο σύνθετο και έχουν γραφτεί σελίδες και σελίδες πάνω σε αυτό.

Εκεί όμως που τάχω μπλέξει είναι στο τί πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση. Διαβάζω παραδείγματος χάριν ένα κείμενο που περιγράφει αναλυτικά αυτό ακριβώς το θέμα. Καλά τα λέει, λέω μέσα μου. Μετά διαβάζω άλλο με τελείως άλλα επιχειρήματα και προτάσεις. Σαν νάχει δίκιο αυτός λέω. Μετά τρίτο και πάει λέγοντας. Στην ουσία συμφωνώ πάντα με τον τελευταίο που διάβασα… Μήπως έχω αδύνατη προσωπικότητα και πείθομαι όπως λένε από τον τελευταίο λαλήσαντα; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Τόσα και τόσα χρόνια υπάρχει η επιστήμη της οικονομίας. Τόσα και τόσα έχουν συμβεί σε διάφορες χώρες και τόσες και τόσες συνταγές έχουν δοκιμαστεί και ακόμα να καταλήξουν οι ειδικοί, δηλαδή οι οικονομολόγοι, στα βασικά;

Παράδειγμα.

Η κυβέρνηση αυξάνει τον Φ.Π.Α. με στόχο να αυξήσει τα έσοδα. Λογικό μου φαντάζει. Έλα όμως που ακριβώς λόγω αυτής της αύξησης η κατανάλωση μειώθηκε με αποτέλεσμα να έχουμε μείωση των εσόδων από Φ.Π.Α. Δηλαδή τζίφος. Άσε που λόγω της πείνας που έχει πέσει στην αγορά, οι μικροεπιχειρηματίες και οι καταστηματάρχες που απειλούνται με λουκέτο, δεν αποδίδουν τον Φ.Π.Α.. ‘Παρανομούν’ δηλαδή σκόπιμα προκειμένου να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ζωντανές, όσο τις κρατήσουν.

Άλλο παράδειγμα. Μου λέει φίλος μου οικονομολόγος ότι η Θάτσερ και ο Ρέηγκαν μείωσαν τη φορολογία στις επιχειρήσεις και στα φυσικά πρόσωπα και το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Ακούγεται τρελό έτσι δεν είναι; Κι όμως, όπως μου εξήγησε ο φίλος μου, οι επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα που βρέθηκαν με περισσότερα χρήματα, στη συνέχεια τα επένδυσαν και πάλι σε οικονομικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο όγκος της εισπρακτέας φορολογικής ύλης και τα αντίστοιχα έσοδα.

Ωραίο έ; Και γιατί να μην το κάνουμε και εμείς εδώ; Γιατί, μου εξήγησε ο φίλος μου, άλλο η Αμερική και η Αγγλία και άλλο εμείς εδώ στη Ελλάδα. Εμείς, λέει ο φίλος μου, τα παραπάνω αυτά χρήματα θα τα στέλναμε σε λογαριασμούς στην Ελβετία αντί να τα επενδύσουμε στην οικονομία.

Τρίτο παράδειγμα. Λέει η κυβέρνηση, πρέπει να μειώσω τα έξοδά μου. Και χτυπάει αλύπητα τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Τους κόβει επιδόματα (μερικά η αλήθεια ότι ήταν υπερβολικά και σκανδαλώδη), και καταργεί 13ο και 14ο μισθό.

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να πω ότι οι εταίροι μας στην Ε.Ε, και κυρίως οι γερμανοί και οι γάλλοι είχαν λυσσάξει που εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε 14 μισθούς.

Εμείς λέγανε, που δουλεύουμε σκληρά, και παράγουμε πλούτο έχουμε μόνο 12 μισθούς το χρόνο. Εσείς από που κι ως που να έχετε 14; Δεν μπήκε βέβαια η κυβέρνηση στον κόπο να τους εξηγήσει την επί δεκαετίες απάτη των 14 μισθών. Το γεγονός ότι αυτοί οι μισθοί-bonus υπήρχαν για να μας γλυκάνουν το χάπι των πολύ χαμηλών μισθών στην Ελλάδα και το ότι οι δύο αυτοί μισθοί ήταν χωρίς τα επιδόματα και δεν συνυπολογίζονταν στη σύνταξη. Αυτά δεν τά είπε κανείς. Κλείνει η παρένθεση.

Επανέρχομαι λοιπόν στην κυβέρνηση η οποία σαν βασική γιατρειά βλέπει την επιδρομή στην τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων. Και απ’ότι φαίνετα η επιδρομή αυτή δεν έχει τελειώσει.

Έρχεται τώρα η αντιπολίτευση και λέει η λύση βρίσκεται στην τόνωση της οικονομίας και όχι στη μείωση των μισθών. Πώς όμως λέει να τονωθεί η οικονομία όταν θα έχεις μια κοινωνία άφραγκων και πεινασμένων πολιτών. Σωστό ακούγεται. Απαντάει η κυβέρνηση, θα τονώσουμε την οικονομία αλλά πρέπει πρώτα να βάλουμε τάξη στο μαγαζί και αυτό θα μας πάρει τρία χρόνια. Καλό μου ακούγεται και αυτό. Τι σας έλεγα προηγουμένως ότι συμφωνώ με τον τελευταίο λαλήσαντα; Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, εγώ όλα αυτά θα τα έλυνα σε δεκαοχτώ μήνες χωρίς να ακουμπίσω μισθωτούς και συνταξιούχους…

Καλά αυτό το προσπερνάμε σαν ανέκδοτο.

Η ουσία είναι ότι δεν ξέρω ποιόν οικονομολόγο και ποιά συνταγή να πιστέψω όπως και ότι τη μία μου φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάτι πάει να κάνει και από την άλλη βλέποντας ότι τα πράγματα δεν βελτιώνονται και ότι έρχονται χειρότερα, απελπίζομαι.

Γι’ αυτό σας λέω, μ’έχει πιάσει απελπισία. Κάνεις κάτι και φέρνεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Άλλο ισχύει εδώ και άλλο αλλού. Φταίω λοιπόν εγώ που όλα αυτά τα σεντόνια των οικονομικών αναλύσεων μου φαίνονται σαν απλές, και δωρεάν, ασκήσεις επί χάρτου και που οι πολιτικοί μας μου μοιάζουν για μαθητευόμενοι μάγοι;

Ή μήπως φταίω εγώ και το χαμηλό μου IQ (αϊκιού ραδικιού που λένε);
protagon.gr

Use Facebook to Comment on this Post