Ἑλλάς, ὁ νέος Σαμψὼν

Άρθρον του ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-

«Τὸ τέκνον αὐτό, πρέπει ν᾽ ἀφιερωθῇ εἰς τὸν Θεόν. Νὰ μὴ πίῃ ποτὲ οἶνον καὶ νὰ μὴ κόψῃ ποτὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του» (Κριτῶν ιδ/-ιστ´).Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες προσεκύνησαν πάλι τὰ εἴδωλα, οἱ ἐχθροὶ αὐτῶν Φιλισταῖοι ὑπεδούλωσαν αὐτοὺς καὶ αὐτὴν τὴν φορὰν ἡ τιμωρία ὑπῆρξε μεγάλη· ἔμειναν ὑπόδουλοιεἰς αὐτοὺς τεσσαράκοντα ἔτη.
Ὅταν δὲ πάλι τὸ ἀνατολικὸν ῥωμαϊκὸν κράτος, ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἐφάνη ὅτι ἐγκαταλείπει
τὸν….
Θεόν της -ὁ πατριάρχης Γεννάδιος Β/ Σχολάριος εἶπε χαρακτηριστικὰ «ἡ ἅλωσις ἦτο ἀποτέλεσμα
τῆς ἐγκαταλείψεως τῶν Βυζαντινῶν ἀπὸ τὸν Θεό, γιατὶ εἶχαν ἁμαρ τήσει», ἡ ὑποδούλωσις εἰς τοὺς
Ὀθωμανοὺς Τούρκους τῷ ὄντι ὑπῆρ ξε φοβερά. Διήρκεσε δὲ περὶ τῶν τετρακοσίων ἐτῶν. Ὅταν ὅμως
μετενόησαν οἱ Ἰσραηλῖτες εἰλικρινῶς, ὁ Θεὸς ἀπεφάσισε νὰ τοὺς βοηθήσῃ καὶ πάλιν, ὅπως ἔκανε καὶ
μὲ τὸ ὑπόδουλον γένος τῶν Ἑλλήνων καὶ εἰς τοὺς μὲν πρώτους ἀπέστειλε τὸν Σαμψών, εἰς τοὺς δὲ
δευτέρους ἐγέννησε τὴν Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἀκριβῶς ἦτο πὲραν ἀπὸ πᾶσαν προσδοκίαν νὰ
γεννήσῃ ἡ μήτηρ τοῦ Σαμψών, γενόμενον τοῦτο, ἀφ᾽ οὗ ἦτο στεῖρα,μόνον κατόπιν μεσολαβήσεως ἀγ –
γέλου Κυρίου.
Τὸ τέκνον ποὺ ἐγεννήθη τότε ἀπ᾽ ἐκείνην τὴν γυναῖκα τῆς φυλῆς τοῦ Δάν, ὠνομάσθη Σαμψών καὶ ἦτο
ἀφιερωμένος εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἶχε πάντοτε τὴν προστασίαν Του καὶ εἰς Ἐκεῖνον ὤφειλε τὴν ἔκτακτον
δύναμίν του. Καὶ ἡ νέα ἡ Ἑλλὰς μὲ τὴν σειράν της κατὰ πολλούς, ἦτο θέλημα Θεοῦ ν᾽ἀποτινάξῃ τὸν δυσβάστακτον ὀθωμανικὸν ζυγόν καὶ ὄχι ἀνθρώπινον ἔργον καὶ διὰ τοῦτο ὤφειλεν εἰς Ἐκεῖνον τυφλὴν ἀφοσίωσιν. Καὶ ὅπως ὁ Σαμψών εἶδεν εἰς ἕνα τόπον κάποτε, ποὺ εἶχε φονεύσει ἕνα λέοντα, ποὺ εἶχε
ὁρμήσει νὰ τὸν κατασπαράξῃ, νὰ ῥέῃ ἐκ τοῦ στόματος τούτου μία ἄλλην ἡμέραν μέλι, ἀφ᾽οὗ μέλιτται
εἶχον φωλιάσει σ᾽ αὐτό, ἔτσι καὶ ἡ Ἑλλάς διὰ τὸν κόσμον ἐγένετο γλυ κὺν μέλι, τὸ ὁποῖον ἐπήγασεν
ἐξ ἰσχυροῦ λέοντος νεκροῦ, ἡδεῖα εἰκών ποὺ ξεπηδοῦσε μέσα ἀπὸ τὸν
φόβον καὶ τὸν τρόμον ἑνὸς ἰσχυροῦ τῆς ἐποχῆς.
Δυστυχῶς ὅμως αὕτη ἡ νεαρὰ Ἑλλὰς ὡμοίασεν εἰς τὸν Σαμψὼν καθ᾽ ὅλα. Ὁ ἀνδρεῖος καὶ πιστὸς εἰς
τὸν Θεὸν αὐτὸς Ἰσραηλίτης ἦτο ἐπιπόλαιος. Δὲν ἐγνώριζε νὰ φυλάττῃ τὰ σπουδαῖα μυστικά του,
ἤτοι αὐτὰ τῆς θρησκείας του, τῆς πατρίδος καὶ τῆς οἰκογενείας του,μυστικὰ ἐκ τῶν ὁποίων ὠφείλετο
καὶ ἡ δύναμίς του. Δὲν ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ μυστικὸν ὅσο σπουδαῖον καὶ ἄν ἦτο. Κατώρθωσε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ ἐπρόδωσε τὸ μυστικὸν τῆς ἀφιερώσεώς του εἰς τὸν Θεόν,εἰς Δαλιδὰ τινά, ἡ ὁποία καὶ ἀμέσως εἶπε τοῦτο εἰς τοὺς ἐχθρούς του. Κι᾽ ἐν ᾧ αὐτὸς κάποια στιγμὴ ἐκοιμᾶτο ἐξύρισαν τὴν κεφαλήν του αὐτοὶ καὶ τὸν συνέλαβον.
Μίαν τοιαύτην μεγάλην ταπείνωσιν ἔπαθε καὶ ἡ Ἑλλάς. Ἐγκατέλειψε τὸν Θεὸν τῶν πατέρων της καὶ εἰς τὸ ὄνομα μίας θρησκευτικῆς φιλελευθεροποιήσεως καὶ ἀθρησκευτικοῦ ἐκμοντερνισμοῦ, προσεκύνησεν τὰ εἴδωλα τοῦ κόσμου τούτου,τὸ χρῆμα ἐπὶ τῷ πλείστῳ διέλυσε τὴν βάσιν τῆς κοινωνικῆς της δομῆς, τὸ γάμον καὶ τὴν οἰκογένειαν, ἐν ᾧ πᾶν τὶ τὸ ἐθνικὸν τὸ ἐπέταεν, ὡς σωβινιστικὸν καὶ υἱοθέτησε τὸν κοσμοπολιτισμὸν καὶ οἰκουμενισμὸν.
Ὁ εὐτελισμὸς αὐτῆς ὑπῆρ ξεῥαγδαῖος καὶ ἐγένετο θέαμα γελασμοῦ παγκοσμίως. Καί, ὅπως τὸν
Σαμψών, ἔφεραν κάποτε οἱ πανηγυρίζοντες Φιλισταῖοι εἰς μίαν ἑορτήν, τυφλωμένον καὶ ξυρισμένον, διὰ νὰ τὸν περιγελάσουν, ἔτσι καὶ τὴν Ἑλλάδα ἔσυραν οἱ ἐχθροί της διε θνῶς ταπεινωμένη εἰς τὰ συμβούλιά των, μ᾽ ἕνα, ὡς λέγουν, κούρεμα μεγάλο καὶ βαθύ, ἀναλαμβάνοντες νὰ τὴν Κυβερνήσουν ἐφ᾽ ἑξῆς αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, ὡς ἀνίκανη ἀπὸ μόνη της νὰ κυβερνηθῇ ἀποφασίζοντες
ἐν τέλει νὰ τοὺς ἀνήκη εἰς ὅλα καὶ νὰ ὑποκύπτῃ εἰς ὅλας τὰς ἀνόμους ὀρέξεις των.
Τὶ ἀπομένει; Τὸ τέλος τοῦ κριτοῦ Σαμψὼν εἶναι καθ᾽ ὅλα ἐνδεικτικόν.
Προσηυχήθη εἰς τὸν Θεόν, νὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἐχθρούς του κι ἐν ᾧ ἦτο ὄρθιος ἐ –
στηρίχθη εἰς δύο στύλους τοῦ οἰκήματος, ἐν τῷ ὁποίῳ γινόταν ἡ ἑορτὴ καὶ ἀφ᾽ οὗ εἶπε «Ἀποθανέτω
ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων» ἐκίνησε τοὺς στύλους καὶ ἔπεσεν ἡ στέγη καὶ κατεπλάκωσε τοὺς πάντας. Εἰς τὴν ταπεινωμένην Ἑλλάδα ἐναπόκειται ἡ εὕρεσις τῶν στύλων ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἀφ᾽οὗ κινήσῃ θὰ πέσῃ τὸ οἰκοδόμημα, ἐν τὸς τοῦ ὁποίου ἔλαβε χώρα ὁ ὀνει-
δισμὸς αὐτῆς καὶ θὰ θανατώσῃ πάντας τοὺς ἐχθροὺς αὐτῆς.