Στο καφέ Ωκεανις στη Βουλιαγμένη, η κρίση δεν ισχύει….

Tο ίδιο και ο σεβασμός προς τις γυναίκες….

Είναι συγκλονιστικό σε αυτες τις μερες που ζούμε, και έχοντας την πεποίθηση ότι η κρίση και η κατάρρευση του συστήμαστος μιας Ελλάδας έτσι όπως την ξέραμε έχει αγγίξει και αλλάξει όλους μας, να συνειδητοποιώ ότι για πολλούς όχι μόνο τίποτα δεν έχει αλλάξει αλλα έχει μείνει ακόμα στη δέκαετια του 50.
Ο λόγος για το καφέ Ωκεανίς και τον σύνιδιοκτήτη του που σε μια θα παροιμιώδη έκφραση αντι επαγγελματισμού και μισογυνισμού, επιβεβαίωσε ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα μας προς το καλύτερο αν κάποιοι άνθρωποι και οι νοοτροπίες τους δεν…
μπουν στο περιθώριο.
Η συζήτηση την προηγούμενη ημέρα με τον υπεύθυνο ήταν πολυ απλή : θα κάναμε μια φωτογράφιση σε εξωτερικο χώρο που ήταν σε κοντινή περιοχή και η συμφωνία ήταν να εγκατασταθούμε με για λίγη ώρα σε μια γωνία για να γίνει ένα μακιγιάζ και να ντυθούν, ούτε καν μπροστα στον κόσμο, αλλα μέσα στην τουαλέτα. “Μην ενοχλήσετε τους πελάτες” είπε με ύφος ευθυνόφοβου δημοσίου υπαλλήλου ο “υπεύθυνος”, λες και επρόκειτο ορδές έκφυλων καρναβαλιστων να κάνουν στριπτιζ ουρλιάζοντας πάνω απο το φασκόμηλο και κρουασάν των σχεδόν ανύπαρκτων (2 τραπέζια) πελατών.
Εξήγησα ότι μια και θα καθόμασταν εκει, ήμασταν διατεθημένοι να παραγγείλουμε κανονικά, από ένα κατάλογο τιμών εξωφρενικό για την εποχή (καφές 4€, σάντουιτς 7€, μπαγκέτα 8€).
Την επόμενη μέρα ο συγκεκριμένος κύριος δεν ήταν εκεί. Ήταν ένα εξής ευθυνόφοβο και απρόθυμο γκαρσονι που αρνούταν να συζητήσει οποιαδήποτε διευκρίνηση. Μα τί αφέλεια εκ μέρους μας να ρωτάμε κιόλας αν γίνεται να πάμε ένα τραπέζι πιο πέρα για να είμαστε κοντα σε φως ή αν μπορούν να ανοίξουν τη θέρμανση. Ντροπή μας.
Αφου παραγγείλαμε 2 καφέδες και ένα τοστ, αξίας 20€ αρχίσαμε να κάνουμε τη δουλεια μας, κάτι που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι είχε συμφωνηθεί από την προηγούμενη ημέρα. Λάθος. Το απεχθές μας έγκλημα ήταν ότι κάποιος πήγε να αλλάξει στην τουαλέτα (mon dieu!). Σε χρόνο DT, λες και τηλεμεταφέρθηκε, ένας ηλικιωμένος κουνώντας κομπολόι (ναι ήταν τόσο κλισέ) άρχισε να φωνάζει στον συνεργάτη μας που απλώς κρατούσε κάτι ρούχα βγαίνοντας απο την τουαλέτα, με τον ίδιο τρόπο που θα κρατούσε κάποιος πελάτης ένα παλτό ή ένα μπουφάν. “Τί ειναι αυτά τα πράματα, δεν ντρέπεστε να κυκλοφορείτε με ρούχα μπροστά στους πελάτες? (τους δύο, σε όλο το μαγαζί). Να τα μαζέψετε, δε θέλω τέτοια εδω, νταξ, παλικάρι;” είπε κουνώντας το κομπολόι με τρόπο που σε έκανε να απορείς αν βρισκόσουν στη Βουλιαγμένη ή στο Κάτω κατσικοχώρι.
Ως υπεύθυνη του συνεργείου πλησίασα σε μια αφελέστατη προσπάθεια να κάνω διάλογο με έναν άνθρωπο που με το που είδε γυναίκα να τολμάει να του απευθύνει το λόγο απάντησε με το ευγενέστατο και εύγλωττο “ΣΟΥΤ ΕΣΥ”. “Συγγνώμη;” απάντησα, “ξέρετε (μιλώντας ακόμα στον πληθυντικό μια και άσχετα από την καφρίλα του είχα απέναντι μου ηλικιωμένο άνθρωπο” εγώ είμαι η υπεύθυνη”. “ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ. ΑΙΝΤΕ ΜΩΡΗ ΑΠΟ ΔΩ ΜΗ ΣΕ ΠΕΤΑΞΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΟΥ”, απλώνοντας μάλιστα χέρι να μου χτυπήσει τον ώμο ή να με σπρώξει το οποίο απέφυγα. Και γυρίζοντας στον συνεργάτη μου που ήταν βέβαια άντρας και εννοείται ότι μόνο με εκείνον θα μπορούσε να συνεννοηθεί έτσι σταράτα και αντρίκια λέει “νταξ, παλικάρι μου;”.
Δε θα σχολιάσω περαιτέρω τον μισογυνισμό του “κυρίου”, ούτε την απόπειρα χειροδικίας, θα σχολιάσω όμως τον αντιεπαγγελματισμό του, που δεν τήρησε καμία συμφωνία που είχε γίνει με τον συνεργάτη του, ο οποίος βολικά ήταν απών. Αυτό που ακολούθησε ήταν η διατήρηση της ψυχραιμίας μας, και μετα απο μισή ώρα η αποχώρηση μας όπως ήταν προγραμματισμένο. Ο “κύριος” που πριν έπαιζε το ρόλο του μεγαλοτσιφλικά ήταν άφαντος (γιατι που ακούστηκε μαγαζάτορας να είναι παρών στο μαγαζί του;) αλλά στη θέση του ήταν ένα εξίσου “πρόθυμο” γκαρσονι που όταν επεσήμανα τους 10 λόγους γιατι η συμπεριφορά του ιδιοκτήτη ήταν απαράδεκτη και η συνεννόηση διαμετρικά αντίθετη με του συνεργάτη του η απάντηση-διαμάντι ήταν “ε, έτσι είναι, καμία υπάρχει διάσταση απόψεων” και “τι θές τώρα, δε φτάνει που σας φυλοξενήσαμε κιόλας”. Προφανώς ο λογαριασμός των 20€ για τρία πράγματα σε ένα παλιακό καφέ δεν είναι πλέον πολλά λεφτά για εκείνους. Δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα είναι.
Αυτό που μου θύμησε το περιστατικό ήταν ότι για καιρό ακόμα παντού θα βλέπουμε τα απομεινάρια μιας νοοτροπίας που μας έφερε σε αυτη την κατάσταση. Την ασέβεια, την αναξιοπιστία και την αναχρονιστική λουστραρισμένη καφρίλα. Κι αυτο δεν ισχύει μόνο για το καφέ Ωκεανίς.

Dora B.