Διατριβή για τον μαλάκα…

Είμεθα έθνος ανάδελφο, λένε κάποιοι. Είμεθα ξεπουλημένοι, ξεφτίλιδες, ανάξιοι των προγόνων μας, λένε κάποιοι άλλοι. Είμεθα λαμόγια, απατεώνες, κλεφτοκοτάδες, για κάποιους τρίτους. Είμεθα πανούργοι, δραστήριοι, δυναμικοί για κάποιους (λίγους) άλλους. Οι γνώμες διίστανται και η μία κουτουλάει την άλλη σαν κοκόρια σε στίβο μάχης. Αν δε, κάνεις το λάθος να ρωτήσεις Έλληνα για Έλληνα ε τότε την έβαψες. Διότι ως γνωστόν σε ένα δωμάτιο με δέκα Ελληναράδες, δώδεκα θα είναι οι γνώμες, μπορεί και δεκαπέντε.

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα προσπαθώντας να βρω ένα χαρακτηριστικό για τον Έλληνα του σήμερα που να είναι αδιαμφισβήτητο. Ένα ίδιον που κανείς δεν θα μπορεί να το καταρρίψει, όσα επιχειρήματα και να…….
θέσει επί τάπητος ακόμα κι αν αυτός είναι μπουρδοροζκοκκινοκιτρινόμαυρος και μπλέκει το μάτι (& το μυαλό).

Ο Έλληνας είναι μαλάκας!!!

Ναι, ναι! Μαλάκας! Αλλά τι εννοούσα; Μαλάκας είπα αλλά πώς το είπα; Εδώ έγκειται η ουσία. Δεν υπάρχει λέξη που να αλλάζει τόσο πολύ το νόημά της ανάλογα με το πώς την εκφέρεις:

Λες λοιπόν:

«Είσαι μαλάκας ρε!» (τονισμένο στο λά και έντονα, τον έχεις κάνει σκόνη τον μαλάκα σου.

«Πωωωωωω ρε φίλε, τι μαλάκας είσαι όμως!» (σχεδόν τρυφερό, παρεϊστικο, γλυκό, εμπεριέχει και μια δόση θαυμασμού)

«Είσαι μεγάαααααλος μαλάκας τελικά!» (κοφτή εκφορά του μαλάκα, η έμφαση δίνεται στο μεγάλος και τελειώνει η κουβέντα εδώ)

«Μαλάααακα μου, τι είπες τώρα!» (τραβηγμένο το λαααααααααααα, εκφέρεται με θαυμασμό και χάρη)

«Τι κάνεις ρε μαλάκα, καλά είσαι;» (αντί για όνομα, αντικαθιστά και την προσφώνηση όταν δεν πολυθυμόμαστε το όνομα του απέναντι, λες ένα μαλάκα και καθάρισες)

«Μαλακισμένο (μαλακάκο – μαλακιστήρι – μαλακιστηράκι – μαλακισμενάκι κλπ κλπ) μου, την είπες πάλι (τη μαλακία ντε) ε;» (αγαπησιάρικο, εκφράζει συναίνεση και τρυφεράδα)

«Ρε μαλάκα, πάλι μαλακία έκανες, αν είναι δυνατόν!» (λέγεται με απόγνωση και καρτερία μαζί, αυτός ο μαλάκας δεν αντέχεται πια)

«Μα καλά, πόσα κιλά μαλάκας είσαι;» (εκφράζει απορία με ειδικό βάρος όμως)

Η λίστα των εκφορών του μαλάκα δεν έχει τέλος. Είναι ίσως η μοναδική λέξη (και τα παράγωγα αυτής) που είναι πιθανό και δυνατό να τα πεις εξήντα φορές την ίδια μέρα, εκφράζοντας εβδομήντα διαφορετικά συναισθήματα ή απόψεις για τον μαλάκα που λέγαμε…

Έτσι λοιπόν, κατέληξα ότι η πιο ταιριαστή λέξη για τον Έλληνα είναι ο μαλάκας!

Διαλέγουμε πού θέλουμε να καταλήξουμε χρησιμοποιώντας την και πάμε όλοι με μια φωνή κοιτώντας τον διπλανό μας στα μάτια:

Μα τι μαλάκας είσαι αδερφέ μου!!!!

(αν δε, τυγχάνει να είμαστε μόνοι στο δωμάτιο, δεν αγχωνόμαστε… Πάμε στον καθρέφτη, κοιτάμε τον εαυτό μας και αναφωνούμε (όλοι μαζί όμως, με μια φωνή είπαμε):

Μα τι μαλάκας είμαι αδερφέ μου!!!!

http://amelielaw.wordpress.com
.