“Κι εσύ τι έκανες, για ν’ αξίζεις μια καλύτερη ζωή;”

Αυτό είναι το ψευτοδίλημμα που μας βάζουν για ν’ απαντήσουμε οι πονηροί πραματευτάδες της “ελεύθερης αγοράς”, τα νεοφιλελεύθερα τσακάλια.
Πρόκειται για ένα ψευτοδίλημμα, μια παγίδα στο μυαλό εκείνων που έχουν διαποτιστεί από την αγοραία συνείδηση.

Κάθε άνθρωπος αξίζει μια καλύτερη ζωή, ο καθένας πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερος για να πραγματώσει τους σκοπούς της ύπαρξής του μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό δεν συνεπάγεται μια κοινωνική δικαιοσύνη που αποζημιώνει ατομικές επιλογές, αλλά μια Δικαιοσύνη που αποκαθιστά αδικίες.
Πλούτος υπάρχει, μόνο που τον ενθυλακώνει το 1% σε …..

… βάρος του 99%. Κι αυτό το 1% είναι αδηφάγο, τα θέλει όλα, ακόμα και τα ψίχουλα.
Η αγοραία πρακτική, βεβαίως, είναι ορθολογική. Κι όμως είναι!
Εκείνοι που ρυθμίζουν τις κοινωνίες σύμφωνα με το “αόρατο αγοραίο χέρι” ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ο ελεύθερος άνθρωπος εργάζεται και παράγει στη βάση και τη λογική της ζωάρκειας. Θα δουλέψει τόσο, όσο του είναι αρκετό για να ζήσει με αξιοπρέπεια. Από κει και πέρα, θέλει, και είναι λογικό, χρόνο για τον εαυτό του, χρόνο ελεύθερο. Αυτό, για τους νεοφιλελεύθερους πραματευτάδες, είναι απαράδεκτο.
Πρώτον, γιατί ο χορτασμένος έχει χρόνο για να σκεφτεί· δεύτερον, γιατί όσο περισσότερο εξαθλιωμένες είναι οι εργατικές μάζες, τόσο πιο ανίσχυρη γίνεται η θέση τους στη διαπραγμάτευση της “αγοράς εργασίας”.
Δεν είναι δα και καμιά επιστήμη, απλά πράγματα.

Ωστόσο, οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” έχουν αποδεχτεί με ευχαρίστηση τον ρόλο της πραμάτειας στο μεγάλο νεοφιλελεύθερο παζάρι. Καμαρώνουν σαν τα παγόνια, επειδή καμώνονται τα “μπιζουδάκια” (όσοι έχει τύχει να διαβάσουν Αστερίξ ξέρουν τι θα πει αυτό) μέσα σ’ ένα εργασιακό σκλαβοπάζαρο. Μόνο που ξεχνούν ότι ακόμα και τα “μπιζουδάκια” κάποτε ξεφτίζουν. Ή, κάποια στιγμή, είναι πολύ ακριβά για τ’ αφεντικά τους: ο σκλάβος είναι σκλάβος. Κι η διαφορά του σκλάβου με τον φυλακισμένο είναι πως ο πρώτος θεωρεί την κατάστασή του φυσική και μοιραία, θεωρεί τη σκλαβιά πεπρωμένο του.

Για όσους είναι ακόμα τόσο ηλίθιοι, ώστε ν’ αποδέχονται και να επικροτούν τον βάναυσο και πειρατικό ύστερο καπιταλισμό, και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ρυθμίσεις του, δεν υπάρχει ελπίδα: το εμπόρευμα δεν έχει συνείδηση.
Για τους υπόλοιπους, εκείνους που δεν αποδέχονται τον ρόλο της φτηνοπραμάτειας στο νεοφιλελεύθερο παζάρι, ο δρόμος είναι ένας: ανυποχώρητος αγώνας.
Το πραγματικό δίλημμα, το ουσιαστικό διακύβευμα είναι:
Ή εμείς ή αυτοί.

Φιλικά,
Albatros