Εθνική ανάταξη χωρίς νέο Κούγκι

Η επαναδιαπραγμάτευση είναι πλέον εφικτή

Παρά τα όσα αρνητικά καταγράφονται για την συμφωνία για το PSI και τη Δανειακή υπάρχουν και κάποια θετικά αποτελέσματα που άρχισαν ήδη να διαφαίνονται: υποχώρησε προσωρινά το αρνητικό κλίμα, εκδηλώθηκαν οι πρώτες εκδηλώσεις αλληλεγγύης και εντάθηκαν οι φωνές που αναγνωρίζουν την επιτακτικότητα της ανάγκης για αναπτυξιακό γύρισμα, επαναφέροντας τη συζήτηση στο…..
επίκεντρο της πολιτικής υπογραφής του κ. Σαμαρά, σε μία κρίσιμη φάση, πριν τις εκλογές.

Η συμφωνία αποτελεί ανάσα και “μπέρδεμα”. Ο λόγος είναι η “δομική αντίφαση” μεταξύ του στόχου της βιωσιμότητας και της παραγόμενης, από τις υιοθετηθείσες πολιτικές, ύφεσης που διακινδυνεύει τον ίδιο τον στόχο, όπως ακριβώς το διατύπωσε πρώτο – μετά τον Πρόεδρο της ΝΔ – το ΔΝΤ στην τελευταία ανάλυσή του.

Το συνολικό πακέτο “Μνημόνιο Ι – επιτυχές PSI / επιτυχές OSI / δανειακή χρηματοδότηση / ίδια συμμετοχή Ελλάδας” δεν εξυπηρετεί το στόχο της οριστικής λύσης / βιωσιμότητας. Δεν τον εξυπηρετούσε ούτε τη στιγμή της σύλληψής του το 2010, ούτε τον περασμένο Ιούλιο αλλά ούτε και τον Οκτώβριο.

Υιοθετήθηκε τότε χωρίς να μπορεί να προσεγγιστεί το συνολικό ποσό της αναγκαίας χρηματοδότησης, χωρίς να έχει διασφαλίσει ότι τα εμπλεκόμενα μέρη αντέχουν ή διατίθενται να συνεισφέρουν το όποιο ποσό εκτίμησαν τότε επαρκές χωρίς να αντιπροτείνει τίποτα ουσιαστικό η τότε Κυβέρνηση, χωρίς καν να καταλάβει την παγίδα του (πρώτου ακόμα) πακέτου που έβαζε την Ελλάδα στη μέγγενη, χωρίς ασφαλιστικές βαλβίδες ανάπτυξης ή οριοθέτησης των μέτρων που μπορεί να ζητηθούν και το κυριότερο, χωρίς να υπάρχει συνεννόηση κατά πόσον τα εμπλεκόμενα μέρη θα μπορούν ή θα διατίθενται να καλύπτουν το όποιο χρηματοδοτικό κενό προέκυπτε ή προκύπτει στο μέλλον εξαιτίας λανθασμένης εκτίμησης, σκόπιμης υπό-εκτίμησης ή αδυναμίας συνέχισης της χρηματοδότησης από κάποιο από τα μέρη (τι γίνεται πχ εάν το ΔΝΤ αποφάσιζε ότι δεν συνεχίζει άλλο? τι γίνεται εάν η Ελλάδα μπει σε μη αναστρέψιμη πορεία ύφεσης και ότι μέτρο και εάν μπαίνει δεν έχει αποτέλεσμα? και άλλα πολλά…).

Μπροστά σε αυτό το πρόβλημα της χρηματοδότησης εξελίχτηκαν διάφορες διαδικασίες: πιέσεις στην Ελλάδα για αύξηση της ίδιας συμμετοχής της (πρόσθετα μέτρα) και για διασφάλιση της καταβολής αυτής της συμμετοχής (μηχανισμοί επιτήρησης), παράλληλες πιέσεις στους ιδιώτες για αποδοχή χαμηλότερων επιτοκίων / μεγαλύτερων εκπτώσεων, “κλείσιμο” του ματιού στην ΕΚΤ να συμβάλλει και αυτή, μία διαδικασία διαρροών / απειλών / δηλώσεων που κλιμακώθηκε πριν το eurogroup, ώστε και οι ιδιώτες να “πειστούν” να συμμετάσχουν μαζικά στο PSI και να εξυπηρετηθούν οι προεκλογικοί στόχοι σε Γαλλία (και ιδίως Γερμανία) και μία γενικευμένη διαπίστωση, μετά το eurogroup, ότι η συμφωνία δεν βάζει την “τελεία” στο πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, αλλά – προσοχή – ούτε στους συνδεδεμένους κινδύνους της ευρωπαϊκής.

Αυτή περίπου η συζήτηση θα συνεχίζεται τους επόμενους μήνες, οι οποίοι αναμένεται να χαρακτηριστούν και από την κυκλοθυμικότητα στο ύφος και τις θέσεις που θα προκαλέσει η έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία (που ανεπίσημα είναι ήδη εδώ).

Ο αληθινός κίνδυνος για εμάς δεν είναι να διακοπεί ξαφνικά η δανειακή χρηματοδότηση. Μπορεί μετά το PSI να ξεθωριάζει την απειλή της στάσης πληρωμών που η Ελλάδα μονομερώς μπορούσε να επιβάλει στο 60% περίπου του χρέους της (ομόλογα ιδιωτών, 207δις) αλλά δεν ξεθώριασε καθόλου η συνολική έκθεση των επίσημων θεσμών στην Ελλάδα (κράτη, ΕΚΤ, ΔΝΤ, που θα κατέχουν πλέον το 65+%). Και αυτό ας μην γίνει επιχείρημα, όσων εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την “ανατίναξη του σύμπαντος” ως το όπλο της Ελλάδας. Οι απειλές μπορεί να είναι την ίδια στιγμή και χάρτινες αλλά καθόλου ανύπαρκτες. Ας προσπαθήσουν να καταλάβουν οι καθηγητο-αναλυτές ότι η πολιτική δεν είναι παίγνιο τύπου Bargaining Solution Nash… Η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει το στοίχημα της εθνικής ανάταξης χωρίς να χρειάζεται το νέο Κούγκι.

Ο (αληθινός) κίνδυνος που διατρέχουμε είναι να βρεθούμε βαλτωμένοι σε μία αναπτυξιακή στασιμότητα που θα δημιουργεί πίεση για αύξηση της συμμετοχής μας (δηλαδή μέτρα / αποκρατικοποιήσεις), ενώ ταυτόχρονα δεν θα μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε πολιτικές γιατί πλέον δεν θα υπάρχουν ισοδύναμα μέτρα. Απλά, δεν θα υπάρχουν μέτρα!

Η στρατηγική της αγοράς χρόνου αποτελούσε – και αποτελεί – την “αναγκαία συνθήκη” για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο. Για αυτό το λόγο είναι στρατηγικά σωστή. Εάν δεν είχαμε χρόνο να επαναπροσεγγίσουμε σε τεχνικό και πολιτικό επίπεδο ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους που θα άρουν τη “δομική αντίφαση” αυτού του προγράμματος, δεν θα μπορούσε αύριο ο Αντώνης Σαμαράς να επαναδιαπραγματευτεί και να “επιβάλει” την αναγκαία αλλαγή πολιτικών που έχει αναδείξει. Και σήμερα έχει τουλάχιστον ενάμισι σύμμαχο – έναν το ΔΝΤ και μισό, ένα τμήμα της ευρωζώνης. Μέχρι αύριο θα τους έχει όλους.

Αλλά αυτή η αλλαγή πορείας δεν είναι μόνο ένας στόχος, ούτε απλά μία δικαιολογημένη αναζήτηση, είναι και τεχνικά εφικτή. Είναι δε εφικτή, χωρίς αυτό να έχει σχέση ούτε με προσευχές για έκδοση ευρω – ομολόγου (που είναι ένας από τους μηχανισμούς που κάποια στιγμή, αναλόγως του επιπέδου ασφαλείας που θα νιώσουν οι Γερμανοί, θα ενεργοποιηθεί) ούτε με συζητήσεις / σχέδια για ένα ενδεχόμενο σχέδιο τύπου Μάρσαλ, που και αυτό, μέσω της απελευθέρωσης των όρων εκταμίευσης της διαθέσιμης κοινοτικής χρηματοδότησης, πρακτικά θα υπάρξει.

Η εφικτότητα αυτής της αναπτυξιακής μεταστροφής στην οποία αναφερόμαστε αφορά την διαδικασία υιοθέτησης και εισαγωγής στοχευμένων αναπτυξιακών μέτρων και δράσεων και της οργάνωσης της υλοποίησης τους, χωρίς να παραβιάζονται ούτε οι βασικοί άξονες της συμφωνίας ούτε οι αναληφθείσες υποχρεώσεις μας για (τις ούτως ή άλλως αναγκαίες) διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

Με βάση αυτή την πλατφόρμα, θα μπορεί να οριοθετηθεί το πλαίσιο της τεχνικής επαναπροσέγγισης της όλης συζήτησης με τους εταίρους μας, η οποία θα αποτελέσει το υπόβαθρο της ουσιαστικής πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης της επόμενης ημέρας και τον βατήρα της επανεκκίνησης της αναπτυξιακής δυναμικής, μέσω μίας ακαριαίας παρέμβασης, ενός αναγκαίου αναπτυξιακού σοκ, με στόχευση σε στοχευμένους τομείς, με υψηλό πολλαπλασιαστό αποτέλεσμα στο ΑΕΠ που ταυτόχρονα θα προκαλέσουν μετάδοση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, δημιουργώντας εργασία, ψυχολογία και αλλαγή της σελίδας για τη χώρα μας.

However

http://www.antinews.gr/