Το “μνημη-νιακό” μας πρόβλημα και η Χρυσή Αυγή

εξυπηρετούσε κάποιους σκοπούς κανείς δεν το άγγιζε. Απλά υπήρχε. Με τα τελευταία όμως γεγονότα του μνημονίου και συγκεκριμένα μετά τις τελευταίες εκλογές, το κίνημα αυτό απέκτησε πολιτική υπόσταση και ισχύ. Αυτό έγινε για τους εξής απλούς λόγους:
Ήταν το πρώτο κόμμα που μίλησε ανοιχτά για πατρίδα και θρησκεία, ασχέτως εάν ορισμένοι μπροστάρηδες του κινήματος το έκαναν υποκριτικά, χωρίς να φοβούνται τις ύβρεις και του χλευασμούς.
Ήταν το πρώτο κόμμα που χτύπησε –στο πρόσωπο της Κανέλλη– τη φασίζουσα αριστερά, η οποία εδώ και χρόνια δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στη χώρα. Απλά υπάρχει, όλα τα γνωρίζει, είναι πάντα το θύμα, όλοι της χρωστούν και είναι της μόδας.
Ήταν εκτός του συστήματος διαπλοκής που χρόνια τώρα λυμαίνεται την πολιτική ζωή αυτής τη χώρας και συνεπώς δεν είχε υποστεί το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
Έδειξε –έστω και με βίαιο τρόπο πολλές φορές– ότι είναι δίπλα σε δοκιμαζόμενους συμπατριώτες μας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να βρουν πουθενά αλλού παρηγοριά στα προβλήματά τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κάθε φορά που παρουσίαζαν το μεταναστευτικό πρόβλημα χλευάζονταν και υβρίζονταν.
Ο λόγος της ήταν άμεσος, καθαρός, προκλητικός και κατά του κατεστημένου.
Είχε την ορμή και τη δύναμη να επιβάλει στην καθημερινότητα και στους δρόμους αυτό που ήθελε, όταν το κράτος ολιγωρούσε.
Με τον φόβο και μόνο, ανέστρεψε ή σταμάτησε την πορεία διαφόρων ανθελληνικών σχεδίων, όπως το τζαμί ή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Βεβαίως, εκμεταλλεύτηκαν όλα τα παραπάνω για να ελκύσουν την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων σε συνδυασμό με την πλύση εγκεφάλου από τα Μ.Μ.Ε περί των χαμένων ψήφων προς τα νεοφανή μικρά κόμματα.
Αποτέλεσε τον εκφραστή του κόσμου για μια άτυπη τιμωρητική δικαιοσύνη εντός της Βουλής απέναντι σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια καταδυναστεύουν με τη ρουσφετολογική πολιτική τους τον ελληνικό λαό.

Είτε αυτό έγινε εσκεμμένα είτε κατά τύχη, αυτός που έφτασε το κίνημα αυτό στη σημερινή του θέση δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, που δεν κατάφερε να διαβάσει το πραγματικό ποιόν του κόμματος της Χρυσής Αυγής. Τον ελληνικό λαό, που δεν κατάφερε επίσης να πετάξει από τη Βουλή όλους αυτούς τους “Βολευτές” περιθωριοποιώντας τους τοπικά σε κάθε εκλογική περιφέρεια. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου ξαφνικά παρουσιάζεται σαν από το πουθενά το πρόβλημα με το κόμμα (πλέον) της Χρυσής Αυγής. Εμείς λοιπόν οι ψηφοφόροι εξουσιοδοτούμε άτυπα την κυβέρνηση αυτή τη φορά –μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την αγανάκτησή μας για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα– να λάβει μέτρα ώστε να λύσει το πρόβλημα που εμείς δημιουργήσαμε και συντηρήσαμε. Και τελικά οι κυβερνώντες, εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, επιχειρούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και την κοινή γνώμη, παρουσιαζόμενοι ως υπέρμαχοι της Δημοκρατίας την οποία συστηματικά καταπατούν. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναχώρησε για την Αμερική με διθυράμβους από τα τηλεδικαστήρια για την πάταξη της εγκληματικής οργάνωσης. Μάλιστα, οι συνοπτικές διαδικασίες με τις οποίες συνελήφθησαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής καταδεικνύει περίτρανα ότι τους κυβερνώντες δεν τους απασχολεί η καθόλου η νομιμότητα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παταχθεί άμεσα και με κάθε μέσο η Χρυσή Αυγή και να αποτελέσει παράδειγμα για οποιαδήποτε μελλοντική κίνηση αποκτήσει εκλογική δύναμη και τολμήσει να κινηθεί κόντρα στις γραμμές της Νέας Εποχής, σε ένα σύστημα διακυβέρνησης που πιέζεται από απροσδιόριστους παράγοντες του εξωτερικού.

Καθώς λοιπόν το παιχνίδι τηλεοπτικών εντυπώσεων συνεχίζεται και μάλιστα παίρνοντας χυδαίες διαστάσεις, καθώς αμφότερες οι πλευρές λειτουργούν με τον ίδιο σκαιό και απαράδεκτο τρόπο, το μόνο σίγουρο είναι πως το χαρτί που παίζει ο πρωθυπουργός θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η ποινικοποίηση του πολιτικού λόγου δεν είναι λύση. Όσο αναγκαίο και αν φαίνεται, όσο ελκυστικό και αν είναι, δεν αποτελεί τη σωστή λύση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Από τη στιγμή που ισχύει για τη Χρυσή Αυγή θα μπορεί να ισχύει και για άλλα πρόσωπα και κόμματα που έφεραν τη χώρα εδώ που είμαστε σήμερα.

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Τι θα γίνει άραγε εάν όλο αυτό το ψέμα ξεσκεπαστεί και αποκαλυφθεί ότι ήταν μια τρύπα στο νερό; Δεν θα είναι η καλύτερη διαφήμιση για το κόμμα της Χρυσής Αυγής; Δεν θα παρουσιαστούν όλοι τους δικαιωμένοι αλλά και τιμωροί; Και τι θα γίνει τότε που θα έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να αντιδράσουν, τότε που οι οπαδοί τους θα ενεργούν –δικαιωμένοι πια– κατά όσων τώρα τους πετούν πέτρες; Όπως γράψαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, από την αρχή το πράγμα οδηγεί σε αποσταθεροποίηση και εμφύλια διαμάχη. Είναι ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος να διαλυθεί εντελώς αυτή η χώρα. Από την άλλη όμως, όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα είναι στο χέρι όλων μας να αποφύγουμε τα χειρότερα, δρώντας με ψυχραιμία και αναλύοντας την κατάσταση.

Το πρόβλημα είναι και πάλι κοινωνικό. Οι πολίτες πρέπει να κατανοήσουμε ότι κατέχουμε εξουσία. Ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που φέραμε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, εμείς είμαστε αυτοί που τους στηρίζουμε στις δράσεις τους και που επικροτούμε τις άτυπες ενέργειές τους. Από την αφάνεια, αναδείξαμε τη Χρυσή Αυγή σε ήρωες και πατριώτες. Τους ανοίξαμε το δρόμο ώστε να βεβηλώσουν εθνικές εορτές και ιστορικές μνήμες και να δώσουν το δικό τους χαρακτήρα σε αυτές. Και τέλος, εμείς στρώσαμε το δρόμο για το χαρτί που σήμερα παίζει η κυβέρνηση.

Η λύση είναι για μια ακόμα φορά η ενότητα και η ψυχραιμία. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι είναι δική μας απόφαση το πόσο αέρα θα πάρει η κάθε Χρυσή Αυγή εφόσον είμαστε ενωμένοι. Αλλά είναι δική μας απόφαση και η στήριξη ανθρώπων που έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν την πατρίδα τούτες τις δύσκολες μέρες. Το «μαζί» πρέπει να υπερνικήσει το «εγώ». Πού είναι όλοι αυτοί οι φανατικοί ψηφοφόροι που δήλωναν οπαδοί της Χρυσής Αυγής μετεκλογικά; Ελάχιστοι φάνηκαν να στηρίξουν τους συλληφθέντες βουλευτές του κόμματος. Είναι προφανές ότι στα δύσκολα κάνουμε πίσω. Υποκύπτουμε νωχελικά στην τρομοκρατία των ΜΜΕ, που καθοδηγούνται καταφανώς από κάποιες σκιώδεις δυνάμεις και κατευθύνουν την αγανάκτησή μας προς εξιλαστήρια θύματα που προσωρινά θα σηκώσουν το βάρος από τις πλάτες μας. Όμως, η ώρα της ιερής οργής φαίνεται να πλησιάζει και θα πρέπει να μας βρει συνειδητοποιημένους και ενωμένους.

Πηγή: Κοινωνική Ανατολή