Ο εμπαιγμός των συνδικαλιστών και η αποχή των εργαζομένων από τις διαδηλώσεις

Του πολίτη
Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου

Ενώ η κυβέρνηση με το ΔΝΤ ανασκολοπίζουν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κοινωνικών δικαιωμάτων, οι δήθεν συνδικαλιστές ωρύονται, πολύ καθυστερημένα για τα εργατικά δικαιώματα.
Καλούν σε κινητοποιήσεις και…..
διαμαρτυρίες αλλά η μεγάλη μάζα των εργαζομένων απέχει επιδεικτικά και, σχεδόν, τους φτύνει, γνωρίζοντας τον πρόστυχο κομματικό τους ρόλο όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής χολέρας που οδήγησαν εδώ που οδήγησαν.
Χρόνια και χρόνια οι ατσαλάκωτοι εργατοπατέρες, και οι πολλαπλώς αμοιβόμενοι, έπαιξαν το ρόλο του κομματικού και κυβερνητικού υπηρέτη απαξιώνοντας οι ίδιοι το ρόλο τους, τον οποίο χρησιμοποίησαν για την βουλευτοποίησή τους, ευνουχίζοντας την έννοια των εργατικών αγώνων.
Τώρα, φωνασκούν μεταξύ τους με την εκκωφαντική απουσία του κόσμου της εργασίας. Το θέατρο συνεχίζεται (για την άθλια κομματική συμπεριφορά των συνδικαλιστών «με το λευκό κολάρο βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», Αθήνα, 2002, σελ. 210 επ.).
Έπρεπε να γνωρίζουν οι δήθεν εκπρόσωποι των εργαζομένων ότι όταν οι ίδιοι ευτελίζουν τους θεσμούς, ευτελίζονται και οι ίδιοι.
Το κωμικό, μέσα στην τραγωδία, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, με το διαβόητο «Συμβόλαιο με το Λαό» (1981), θεωρούσε το συνδικαλισμό ως ένα από τα τρία βάθρα της δημοκρατίας.
Η πολιτική και κοινωνική απάτη παντού και σ’ όλες τις μορφές.

Use Facebook to Comment on this Post