Τελειοποίηση του μονοτονικου

Του Θωμα Ακρωτηριανάκη

Είμαι υπερ της πιο κάτω τελειοποίησης του μονοτονικου,
που το κάνει πιο οικονομικο.Όμως,και αυτο είναι το πιο
σημαντικο,το κάνει και πιο κοντα στο πολυτονικο (τριτονικο),
πράγμα που δεν θέλουν τα κέντρα που επέβάλαν το ισχύον
μονοτονικο.Επομένως δεν θέλουν την τελειοποίησή του αυτη,
παρ’ όλο που το κάνει πιο οικονομικο…!!

Εφαρμόζεται το ισχύον μονοτονικο,αλλα :….

Σε λέξη που είναι τουλάχιστο δισύλλαβη δεν σημειώνεται τόνος
στη λήγουσα,όταν είναι ο μοναδικος που υπάρχει σ’αυτη,όμως
κατ’ εξαίρεση σημειώνεται :
-όταν η λέξη αυτη αρχίζει απο απόστροφο (σπανιότατη,έως ίσως ανύπαρκτη περίπτωση).
-όταν η λέξη αυτη είναι δισύλλαβη εγκλιτικη,ή η μη εγκλιτικη λέξη “ποτέ”(=ουδέποτε).
Όμως,όταν η τελευταία είναι στην αρχη της πρότασης,ή μετα απο σημείο στίξης,δεν
σημειώνεται.
-όταν ακολουθει τουλάχιστο δισύλλαβη συμπροφερόμενη λέξη,στην οποία δεν υπάρχει
τόνος,λόγω “έκτακτης” έγκλισης (και σε μονοσύλλαβη σημειώνεται ο τόνος όταν ακολουθει
τέτοια λέξη),π.χ. “πολλά ηταν(ε)”,”άρκετά ηταν(ε)”,”νά ηταν(ε)”.

Λέξη (ή συνθετικο) που,λόγω συμπροφορας με την επόμενη,έχασε τον τόνο της (του),έμεινε
χωρις να υπάρχει τόνος σ’αυτη (σ’αυτο),γράφεται ενιαία με την επόμενη.Δεν τίθεται ενωτικη
παύλα,π.χ. “καναδυο” (“κάνα δυο”,όταν δεν έχουμε απώλεια τόνου),”νεοκλασσικο”,”μικροέξοδο”.

Οι λέξεις “τoνε,τηνε” νοούνται ότι είναι χωρις τόνο.