ΙΑΠΩΝΙΑ

Τελικά η επιδιωκόμενη πράσινη ανάπτυξη και προστασία του πλανήτη, είναι ραδιενεργή; Και τότε, στα σήματα σήμανσης των επικίνδυνων υλικών, γιατί βασιλεύει το κίτρινο χρώμα που περικλείει κάτι μαύρα τρίγωνα; Λάθος κάνανε οι ειδικοί στο….
χρώμα ή μήπως χρησιμοποίησαν αυτό, λόγω κίτρινης φυλής;

Λάθος, ξελάθος, ένα έχω να πω. Δεν υπάρχουν ειδικοί. Υπάρχουν μόνο γενικοί. Κι αορίστως. Κύρια επιστήμονες κίτρινοι. Που αφού την κάνανε την πρώτη παπαριά με τα συστήματα ασφαλείας ( τριπλά ) των αντιδραστήρων που δεν δούλεψαν, την συνεχίσανε σε μέτρηση μόλυνσης, και μετά ανακοίνωσαν ότι πάλι λάθος κάνανε. Μιλάμε ότι δεν ανακαλούνται για πλάκα τα κίτρινα προϊόντα.
Με κορυφαίους τους εφευρέτες, που γίνανε τέτοιοι , είτε αυτοβούλως είτε κατά παραγγελία κάποιων διεστραμμένων μυαλών. Και μετά βέβαια έρχονται οι πολιτικοί, που σαν γνήσιοι υπάλληλοι των ανώμαλων μεγιστάνων του χρήματος, προωθούν τις ρετσέτες της επικοινωνίας της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ( sic). Ο φαύλος κύκλος ολοκληρώνεται φυσικά με το πόπολο που αισθάνεται ότι διαφεντεύει τα πάντα επειδή καλείται κάθε τόσο και λιγάκι να ρίξει κι ένα πούτσο σε μια πουτάνα. Μια ψήφο σε κάποια κάλπη.
Και μιλώντας για γκραν σουξέ μαλάκες , οφείλω πλέον να παραδεχτώ ότι οι Έλληνες πέσαμε στη δεύτερη κατηγορία. Είμαι υποχρεωμένος να παραδώσω το champions league στην Ιαπωνία. Με τον αυτοκράτορα , τους πολιτικούς και το λαό της. Επάξια και με την κατάνα τους, με την οποία σφάζονταν εκείνα τα καρτούν όταν παραβίαζαν τους κώδικες τιμής περί του καθήκοντος. Τρέχα γύρευε δηλαδή τι πέρναγε από το μυαλό του κάθε Σογκούν και του κάθε Σαμουράϊ κι όλων των διαδόχων τους, που το μεγαλύτερο αγαθό τους σήμερα είναι μια φωτογραφική μηχανή.
Βρε παιδί μου, ποτέ δεν χώνεψα τους γιαπωνέζους. Ψυχραιμία, υπομονή, προσμονή κι ελπίδα. Και τι είναι αυτά; Να τα κάνεις, τι; Να γίνεις θεός ή να τον ξεπεράσεις κι αυτόν; Σοβαρή επιδίωξη έχεις στην ζωή σου. Μεγάλο προορισμό. Κι άντε και τόκανες. Μετά βρε μαλακά, μουτζαχεντίν του 40, τι θα γίνει; Πού να ξέρεις βέβαια, αλλά και γιατί να ξέρεις; Κάθισες ποτέ να συλλογιστείς , γιατί στο διάολο ήρθες πάνω στη γη;
Αλλά κι αν κάποτε κλείστηκες στον εαυτό σου κι άρχισες τις ερωτήσεις, κατά πάσα πιθανότητα, λάθος απαντήσεις έδωσες. Διότι μια χώρα που έχει υποστεί τέτοιο όλεθρο στο τέλος του πολέμου με τις ατομικές βόμβες, θα έπρεπε πραγματικά να έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως από κάθε μορφής παραγωγή πυρηνικής ενέργειας στα εδάφη της. Κι ειδικά αν είναι τόσο σεισμογενής αλλά κι ευάλωτη σε τσουνάμια. Ήμαρτον πια.
Σαν νομοτελειακά η ιστορία παρέα με τη φύση, να θέλουν να αποδείξουν κάτι. Ότι δηλαδή ρε φίλε γιαπωνέζε, την τραβάει το πετσί σου την ραδιενέργεια. Την πρώτη στην ρίξανε άλλοι, εντάξει. Την δεύτερη όμως την προκάλεσες εσύ. Δηλαδή εδώ μιλάμε ότι στην πρώτη δόση ηρωίνης σε παρέσυρε η παρέα. Τη δεύτερη όμως συριγγιά, ήθελες να την κάνεις μόνος σου.
Κι επειδή γούσταρες να είσαι ναρκομανής, και δικαίωμα σου δημοκρατικό, είμαι υποχρεωμένος εγώ να σε σέβομαι; Για ποιο λόγο; Χρωστάω εγώ κάτι επειδή εσύ ήθελες να γίνεις υπερδύναμη; Χρωστάει κάτι ο ιθαγενής κάτοικος κάποιου νησιού του Ειρηνικού ωκεανού που στα καλά καθούμενα θα αρχίσει να τρώει ραδιενεργά ψάρια και λαχανικά; Σαν πολύ δεν τράβηξες το σχοινί γιαπωνέζε; Σαν πολύ δεν μπήκες στην ζωή μας; Κι απρόσκλητος μάλιστα.
Κι είναι το ίδιο που παθαίνω με μια μέλισσα. Κάθομαι ήρεμος και ήσυχος στο μπαλκόνι μου. Δίπλα είναι τα δέντρα και τα φυτά. Χώρος για μένα και χώρος και για τη μέλισσα που γουστάρει να φάει, να φτιάξει μέλι και να ταΐσει την βασίλισσα της κυψέλης. Δεν βουτάω ούτε εντομοκτόνα ούτε καμιά παντόφλα για να αρχίζω να εξολοθρεύω έντομα που κάνουν τη δουλειά τους ή την πλάκα τους ή το βιολογικό τους κύκλο. Μια χαρά τα χαίρομαι και τα παρατηρώ. Κι απολαμβάνω την φυσική αρμονία της συνύπαρξης μας.
Μέχρις ένα σημείο. Όταν η μέλισσα έρθει στο τραπέζι μου, θα της γαμήσω τη μάνα. Δεν κατάλαβα. Όπου θέλει πάει κι εγώ πρέπει να κάνω τον μαλάκα; Είμαστε ήρεμοι σε μια αποδεκτή ισορροπία τρόμου. Καλά περνάμε λοιπόν, κι εγώ και η μέλισσα, στον ζωτικό μας χώρο. Αν το έντομο έρθει στον δικό μου, δεύτε τελευταίο ασπασμό. Και δεν ασχολούμαι ούτε με δικαιώματα, ούτε με οικολογικές συνειδήσεις ούτε με μελισσοκομικές ευαισθησίες.
Ο κανών στη ζωή είναι ένας και απαράβατος: Δεν σε ενοχλώ και δεν με ενοχλείς. Το καρπούζι είναι κομμένο στη μέση. Αυτός είναι ο πολιτισμός ο φυσικός αλλά και ο κοινωνικός. Κι αν δεν είναι, αυτός είναι ο δικός μου.
Κι αρκετά τα μέχρι τώρα με τους κίτρινους. Μια με τους καμικάζι, μια με την πυρηνική ενέργεια και τη ραδιενέργεια κι άλλη μια με αυτό που δεν ξέρω τι θα σκεφτεί το κεφάλι της πιο διαστροφικής ράτσας του πλανήτη.
Σαν εκείνο τον Γάλλο φυσικό, τον Ανρί Μπεκερέλ, που ανακάλυψε την ραδιενέργεια ( 1896 ), και που πήρε χαμπάρι τις επιπτώσεις του ραδιενεργού υλικού, όταν έκαψε το δέρμα του, κουβαλώντας καίσιο στην τσέπη του κουστουμιού του που έβαζε το ρολόι ( 1906).
Θα μου πείτε βέβαια, τι φταίει ο γιαπωνέζικος λαός που πέφτει κάτω σαν τα κουνούπια. Ποιος φταίει ρε παιδιά; Οι πολιτικοί του πάλι και οι λαμογισμοί που κάνανε με την πυρηνική εταιρεία; Γιατί; Στην Ιαπωνία οι επι κεφαλής δεν είναι κατ’ εικόνα των από κάτω; Μόνο στην Ελλάδα ισχύει αυτό; Αλλά κι άντε και δεν φταίει κανείς. Σίγουρα, εγώ είμαι αμέτοχος. Κι άρα για τη μαλακία τους, δεν θα τρέχω για ανθρωπιστικές βοήθειες. Έχω κι άλλα θέματα.
Διότι αύριο, το σημερινό μήνυμα της φύσης , πάλι δεν θα τους διδάξει κάτι. Μαθαίνουν οι κίτρινοι; Εδώ δεν τους δίδαξε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αυτοί πάντα λάθος ερμηνεύουν τα φαινόμενα. Κι αύριο θα πάνε να χτίσουν φράγματα για εικοσάμετρα τσουνάμια νομίζοντας ότι πιάσανε τον Βούδα από τα αρχίδια κι ότι θάναι ασφαλείς.
Κανονικές μέλισσες. Που σε τσιμπάνε μεν, αλλά πεθαίνουν δε. Ρε δε πάνε να γαμηθούν με τα πυρηνικά τους. Ή να φωτογραφηθούν. Για να αποδείξουν τα απλά:
Τελικά η ζωή μέχρι τον θάνατο, είναι διαγωνισμός μαλακίας. Και πάντα τα σκήπτρα θα τα κρατούν σχιστομάτηδες. Πειραματόζωα αυτοβούλως.

http://steven-avramidis.blogspot.com/