Η κρίση δεν είναι η ασθένεια. Είναι απλά ένα από τα συμπτώματα της.

του Θανάση Δαβαλά.

Ο μύθος της μελλοντικής ανάπτυξης. Η βάση της ελπίδας πάνω στην οποία εξελέγη και στηρίζεται η
κυβέρνηση Σαμαρά. Χωρίς την ελπίδα εξάλλου καμία εξουσία ανά τον πλανήτη δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ποτέ να στηριχθεί.

Ελπίδα για σταματημό της κρίσης και ίσως , κάποια στιγμή στο μέλλον, μια έστω αργή βελτίωση των οικονομικών συνθηκών της καθημερινότητας μας.

Είναι μόνο θέμα χρόνου να καταλάβουν και οι πιο ένθερμοι θιασώτες της πολιτικής Σαμαρά και των εταίρων του ότι ακόμα και αν το επιτύχουν , κάτι για το οποίο και οι ίδιοι και οι υποστηρικτές τους στο εξωτερικό βαθιά αμφιβάλλουν, η επιτυχία τους θα αφορά μόνο μακροοικονομικούς δείκτες και όχι τους ανθρώπους.

Ο σημερινός , μορφωμένος και περισσότερα ενημερωμένος νεοέλληνας πολίτης του 21ου αιώνα , σε σχέση με τον Έλληνα του 19ου και 20ου αιώνα , διατηρεί ακόμα τις αμφιβολίες του για το αδιέξοδο της πολιτικής τους. Αλλιώς πως θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει όχι μόνο τα δημοσκοπικά ευρήματα που φέρουν τον Αντώνη Σαμαρά σαν τον τον καταλληλότερο για τον χειρισμό και την αντιμετώπιση της κρίσης που πλήττει βάναυσα την χώρα μας αλλά κυρίως την απάθεια που επιδεικνύει ο Ελληνικός λαός;

Βλέπετε οι παππούδες μας όμως τον 19ο και στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα δεν μπορούσαν να καταλάβουν μακροοικονομικές έννοιες σαν αυτές που συχνά – πυκνά εκφέρονται από τα χείλη στελεχών της τρικομματικής κυβέρνησης.

Ήξεραν στην ανεμοδαρμένη και άγονη προσωπική μου πατρίδα , την Ήπειρο , ότι όποια ισχύ και αν νόμιζαν ότι είχαν αρκούσε ένα γινάτι της φύσης για να διαλύσει προσπάθειες και όνειρα ετών. Συνέχιζαν όμως να πλάθουν πέτρινα τον κόσμο για να αντέξουν και να επιβιώσουν.Αν όχι αυτοί τουλάχιστον οι μεταγενέστερες γενεές.

Ήξεραν στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε άλλα μέρη της μεσογειακής και εύφορης Ελλάδας να φυτεύουν ελιές χωρίς να τους απασχολούν οικονομικοί δείκτες κόστους και απόδοσης.

Ήξεραν και εκεί ότι το τέλος είναι αναπόφευκτο αλλά συνέχιζαν να φυτεύουν ελιές για τις επερχόμενες γενεές . Ίσως και μόνο για την γη την ίδια γνωρίζοντας ότι Μεσόγειος είναι εκεί όπου φύεται η ελιά.

Δεν ήξεραν τον κόσμο με οικονομικούς όρους.Απλά δρούσαν , ζούσαν και πέθαναν σε ένα χρόνο και κόσμο αληθινό χωρίς τέλος. Πολύ πιο αληθινό τουλάχιστον από τον σημερινό που δυστυχώς φέρεται να έχει ημερομηνία λήξης. Όχι γιατί η οικονομική κρίση είναι μη αντιστρέψιμη αλλά κυρίως γιατί απωλέσαμε την επαφή με την πραγματικότητα και την κρίσιμη συνειδητοποίηση ότι δεν είναι η οικονομική κρίση η ασθένεια αλλά απλά ένα από τα συμπτώματα της.