Οι παπανδρεϊκοί μετά… τον Γιώργο

Μια εμβληματική φυσιογνωμία του συντηρητικού χώρου, ο ευπατρίδης Ευάγγελος Αβέρωφ, ήταν εκείνος ο οποίος εισήγαγε στην πολιτική ορολογία του τόπου την έννοια του μαντριού, έξω από το οποίο… κυκλοφορούν λύκοι. Ποιος θα το έλεγε λοιπόν, ότι αρκετές δεκαετίες αργότερα από τη διατύπωση εκείνης της ιστορικής ρήσης, η αντίπαλη πολιτική παράταξη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, θα προσπαθούσε να τη διαψεύσει. Με τα «αρνιά» να προσπαθούν να ….
ξαναχτίσουν το μαντρί, και όχι να το εγκαταλείψουν.

Όσα συνέβησαν χθες βράδυ στη Βουλή, στη διάρκεια της ψηφοφορίας για το Μνημόνιο ΙΙ, θα μπορούσαν να περιγραφούν ως η εξέγερση των παπανδρεϊκών. Στελέχη που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ανήκουν στον κύκλο επιρροής του Γιώργου Παπανδρέου, ή σε κάθε περίπτωση έχουν ιδεολογική αναφορά και αφετηρία το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, καταψήφισαν το Μνημόνιο ΙΙ, και ακολούθησαν τον μοναχικό δρόμο της διαγραφής.

Η εξέγερση αυτή, δεν πρέπει να ξενίζει. Δεν ήταν απρόσμενη, ούτε στερείται πολιτικής λογικής. Έχει βαθιά και συντεταγμένα ιδεολογικά κίνητρα. Όσοι διαχώρισαν τη θέση τους από το Μνημόνιο ΙΙ, που στη συνείδηση του κόσμου είναι πολύ χειρότερο από το Μνημόνιο Ι, επενδύουν στις… μεθεπόμενες εκλογές. Στις επόμενες άλλωστε, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εκλεγούν βουλευτές ακόμη κι αν συμμετείχαν στην αναμέτρηση, εφόσον επιβεβαιωθούν τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στο ΠΑΣΟΚ.

Με διαβατήριο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού το «όχι» στο Μνημόνιο ΙΙ λοιπόν, προσδοκούν να επιστρέψουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όταν οι συνθήκες θα είναι πρόσφορες. Ανοίγουν περπατησιά χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου, κάτι που σημαίνει ότι επιχειρούν την αποκοπή ενός πολιτικού ομφάλιου λώρου εξαιρετικά… μπερδεμένου.

Είναι άλλωστε προφανές ότι ένα ΠΑΣΟΚ υπό το δίδυμο Βενιζέλου-Λοβέρδου, κάθε άλλο παρά θα τους ενθουσίαζε. Ειδικά από τη στιγμή που θα διεκδικούσε την ανάκαμψη του Κινήματος προτάσσοντας την «εθνική θυσία» για το Μνημόνιο, το οποίο λειτούργησε ως η διαλυτική συνιστώσα για το ΠΑΣΟΚ. Το Μνημόνιο, και όχι μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως πίστευαν πολλοί, και θα ήθελαν να ελπίζουν ακόμη περισσότεροι.