Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Διανύουμε μια ιστορική περίοδο που περιγράφεται με τον επιστημονικώς αποδεκτό όρο παρακμή. Κοινωνίες, έθνη, κράτη, απ’ όποια οργανωμένη μορφή συμβίωσης κι αν το εξετάσει κανείς, αναδύουν μια μορφή σύγχρονης παρακμής, που όμοιά της, σε παγκοσμιοποιημένη μορφή, δεν έχει ζήσει ο πλανήτης Γη. Είναι βέβαιο ότι την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί και συχνά τη συγγράφουν οι δυνάστες τους. Οχι, όμως, οριστικά κι αμετάκλητα.
Το τεχνολογικό εξελικτικό προτσές δεν είναι και δε θα…….
μπορούσε να είναι αντίδοτο στην παρακμή, είτε αυτό καθαυτό ωστικό κύμα προόδου, όσο δεν ελέγχεται πολιτικά και σε λαϊκή, μάλιστα, βάση. Οι αεροφιλοσοφίες περί διαδικτυακής «επανάστασης» γίνονται με το αζημίωτο από προχειρολόγους που δεν μελέτησαν και δεν διδάχτηκαν από την τροπή που πήρε ο κόσμος ως πολιτισμός μετά τον Γουτεμβέργιο.
Το βιβλίο το τυπογραφημένο απελευθέρωσε γνώση και γνώμη και τη διέδωσε, αφαιρώντας ισχύ κι εξουσία από την οικονομική αυτοκρατορική κι εκκλησιαστική δικτατορία που την κατείχε μονοπωλιακώς. Μακρά κι επίπονη διαδικασία η διασπορά του Μέσου με μοχλό το Μήνυμα, αλλά και πρόσχημα συνάμα. Ο Γουτεμβέργιος άρχισε τυπώνοντας τη Βίβλο, χωρίς να εμποδίσει, αν δεν ενίσχυσε εκών άκων και την Ιερά Εξέταση και τα μαζικά τυπωμένα συγχωροχάρτια…
Η πολιτική ισχύς του μεγάλου κεφαλαίου τύπωνε χρεόγραφα και μετοχές, άυλους τίτλους για την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, τη Χάλιφαξ, νομιμοποιούσε ως σήμερα γραπτώς το συσσωρευμένο πλούτο. Κοντολογίς, το τυπογραφημένο υλικό, τρόπον τινά, ως εργαλείο, μέσο και βιομηχανία, ξαναγύρισε παραγωγικότατα στα χέρια της άρχουσας αστικής τάξης που εμπορευματοποίησε τη γνώση, έλεγξε την πληροφορία και στρογγυλοκάθισε, μετά τις τρεις, και στην τέταρτη εξουσία.
Η βαριά βιομηχανία της παραγωγής και μεταφοράς πληροφορίας, συχνά με το ένδυμα της κουλτούρας – ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο στις μέρες μας και μαζί δισκογραφία, σινεμά, τηλεοπτικός αθλητισμός – έγινε ένα απέραντο καζίνο – χρηματιστήριο, που ανεβοκατεβάζει την αξία της ανθρώπινης ζωής κατά τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων.
Η δημοκρατία στη δικτατορία της χαοτικής επικοινωνίας τείνει παρακμιακώς να θεωρείται ως η κατά ριπάς καταγγελτική διατύπωση χύδην ερωτήσεων. Μάζες γιγαντιαίες χειραγωγούνται σε «ρεύματα», «κινήματα» κ.λπ. χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ελλείψει παιδείας, που καλλιεργεί τη σκέψη κι όχι το ένστικτο της επιβίωσης. Κι η εξουσία των …επενδυτών στις νέες τεχνολογίες στέλνει τις ίδιες τις μάζες στα πεδία των μαχών, σε εμφυλίους, σε γκέτο, σε συμμορίες, σε αειφόρο φτώχεια, να βρουν τις απαιτήσεις μόνοι τους οι δήθεν πρωταγωνιστές μιας απίστευτα καλά οργανωμένης και σκηνοθετημένης παράστασης.
Το επαναστατικό πολιτικό πνεύμα, όσο κι αν διαχυθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες, χωρίς πολιτικό κι ιδεολογικό περιεχόμενο, παιδεία και εκπαίδευση, ενσωματώνεται στα γεωπολιτικά συμφέροντα ως διαδικτυακό κοπάδι προσημειωμένων ψευδαισθήσεων.
Το όπλο της επικοινωνίας είναι πυρηνικής ισχύος. Ισως και ορθολογικώς ισχυρότερο ως άθροισμα ενέργειας του ανθρώπινου νου. Αλλά στα χέρια μιας πολυεθνικής σαν αυτήν της Φουκουσίμα, έχει ολέθρια αποτελέσματα όταν σκοτώνει με την πειθαρχία ενός παιχνιδιού τύπου Πόκεμον ή Τέκεν μάζες ολόκληρες συναινούντων ανθρώπων – πιονιών.
Ο εμφύλιος είναι ο πικρότερος των πολέμων. Ετσι ιεραρχούνταν ως τώρα. Σ’ όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς. Γι’ αυτούς που τον θεώνται διαδικτυακώς, σήμερα στη Λιβύη και την ταξική αυτοκρατορία του ανατέλλοντος ηλίου, στην ακτή του Ελεφαντοστού, κι όπου Γης των «επαναστατικών» ερωτήσεων των πληκτρολογίων μια υπενθύμιση: Η παρακμή, λίγο πριν την καταστροφή, λάμπει τόσο που το αίμα γοητεύει άλικο κι αχνιστό. Οταν μαυρίσει στη σήψη την εκτός σώματος του ανθρώπου, τότε θυμάται ο γελασμένος πολεμιστής πως πρέπει ν’ αναρωτηθεί κι όχι να ρωτήσει την αιτία θυσίας, το σκοπό θανάτου, έξω απ’ το εμπόριο ελπίδας. Η επανάσταση είναι η δόση απαντήσεων…
http://tasosnastos.blogspot.com
Use Facebook to Comment on this Post
![Ο μύθος της γέφυρας του διαβόλου στον ποταμό Άρδα [εικόνες]](https://1.bp.blogspot.com/-1Txq8I9Z9IY/VISWhSOt2zI/AAAAAAAAZkc/miFmi3Nf2bU/s1600/1.jpg)
Παιρνεις ένα άσχημο αποτέλεσμα της χρεοκοπίας και του αντισυνταγματικού μνημονίου, για το οποίο το δημοκρατικό ΚΚΕ δεν έχει βγάλει δόντια.
Παιρνεις μια παράμετρο που θες να τη διαχειριστεις όπως σε έμαθαν τα αφεντικά σου
και μετα αρχιζεις τα επικοινωνιακα τερτίπια που ειναι μαλακίες.
Σε έχουν παρει ειδηση ποιους καλύπτεις.
Το ΚΚΕ δεν είναι ΚΚΕ αλλα Κλακαδορικο Κομμα Ελλάδας.
ΛΙΑΝΑ ΤΟ ΜΟΥΝΗΣΟΥ ΕΧΗ ΤΡΙΧΕΣ ΗΤΟ ΞΥΡΗΣΕΣ
Δεν ξερω ποιος σου είπε ότι εισαι έξυπνη αλλα το έχεις καβαλήσει το καλάμι και … χωρίς προφυλακτικό.
1. κατηγορείς την Τεχνολογία και τον Γουτεμβέργιο προκειμένου να καλυψεις τις συμμορίες των αγορών που με εκείνα τα πιόνια, που δεν κατάλαβαν τι ειναι τεχνολογία όπως εσυ, παίζουν το παιγνίδι τους επι δεκαετίες.
Το καλό είναι ότι δίνεις πληροφορίες για την τακτική που θα παίξουν και τι φοβούνται.
Φοβουνται την εκλαίκευση της τεχνολογίας και τη γνωστοποίηση της στο πλατύ κοινό με αποτέλεσμα την αναβολή ή μη εφαρμογή αυτών που επιθυμούν.
ΤΟ ίδρυμα Λαμπράκη σε έβαλε στο ΚΚΕ και άσε τα σάπια. Αντε στο Χατζηνικολάου να πεις τις βλακείες σου που σε ανέχεται.
Λιάνα φάνηκες τι εισαι και έδειξες το ρόλο σου άλλη μια φορά. Στα κανάλια φωνάζεις για να θολώνεις τα νερά και να κάνεις όσους σε ακούν να μη σκέφτονται.
Επιβεβαίωσες γιατι οι άνθρωποι των αγορών δεν άφησαν τους Ελληνες να ξυπνησουν και δείχνεις το ρόλο σου μεσα στο ΚΚΕ. Εισαι μεγάλη εθνική παγίδα.
2. Αν συγκρίνεις την Χωρα του Ανατέλλοντος Ηλίου με την Ελλάδα δείχνεις το κόμπλεξ που έχεις. Την εσωτερική ασχήμια που σε διακατεχει.
Το χειρότερο όμως είναι ότι γυρνάς τα βλέμματα αλλου απο κει που πρέπει, δηλαδή τον εκβιασμό τών αγορών και την κατασπατάληση του χρήματος των Ιαπωνέζων στους εκβιασμους των αγορών.
Η ταπεινότητα σου ειναι ότι χωρεύεις σαν υαινα στις τραγικές στιγμές κάποιων ανθρώπων.
3) Το ΚΚΕ ακόμη καλύπτει αντιδημοκρατικά το ξέπλυμα χρήματος και τα σκάνδαλα στα οικονομικά του με παπαρολογίες περι κυνηγιού των κομμουνιστών;
Βουλευτες σαν εσένα τις τρώω για πατσα το πρωί…
Μετρησες τα γκολ που εφαγες;
Ασχετη ακι πυροβολημένη.
ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ
Α ΡΕ ΛΙΑΝΑ…
ΑΝ ΕΙΣΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΟΜΠΡΕΛΑ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΤΕΡΗ.ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΚΟΥΗ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΜΩΡΕ ΝΑ ΚΑΝΗΣ ΕΝΑ ΚΟΜΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ?
ΕΔΩ 11,12,ΤΑ ΞΕΡΟ ΑΥΤΑ, ΘΕΛΟ ΠΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ .ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ. [ Κ ]
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=uUGWI297UCY#at=2813
εδώ 10:46 αν διψάς για μάθηση 11:12 διάβασε αυτά και πες τα και σε άλλους.
10,46.ΔΥΨΑΟ ΓΙΑ ΜΑΘΗΣΗ, ΠΕΣ ΚΙ'ΑΛΛΑ. [ Κ ]
Κόμμα που φτιάχτηκε απο εβραιο και κουμάντο κάνουν οι Εβραίοι συν το ότι λένε όλο πιπες ( τηγανιτα τηγανιτα και απο μέλι τίποτα)τι νομιζει η επαναστατρια κανελη ότι όταν θα αρχίσουν τα όργανα αυτοί θα μείνουν απ´εξω;μωρε θα φάτε πουτσα και εσεις που θα το ευχαριστηθεί ο κωλος σας δοσιλογοι όλοι!!
ΚΑΛΛΑ ΡΕ 70, ΧΡΟΝΙΑ ΛΑΘΟΣ ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΧΑΜΠΑΡΙ ΔΕΝ ΔΕΝ ΤΟ ΠΗΡΕΣ.ΟΥΣΤ ΚΟΜΟΥΝΙ,ΟΥΣΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤ
Οι άνθρωποι γίνονται καταναλωτές και φανατικοί θιασώτες διαφόρων τάσεων και παιγνίων, ιδίως τζόγου και ομαδικών αθλημάτων. Πίνουν, γίνονται λαίμαργοι, ανθούν τα ναρκωτικά και η πορνεία. Ο γάμος θεωρείται πλέον βάρος δυσβάσταχτο. Η οικογένεια και τα παιδιά γίνονται απλώς περιττά. Στην αρχή πολλαπλασιάζονται τα διαζύγια, μετά ο γάμος αντικαθίσταται με «συμβόλαια» και «συμβιώσεις». Από την γέννηση των παιδιών οι άνθρωποι προσπαθούν να γλιτώσουν με διάφορα τεχνάσματα και δικαιολογίες, ανθούν οι αμβλώσεις. Η έννοια της οικογένειας δεν έχει πια νόημα. Από μόνη της αυτή η καταβαράθρωση του θεσμού της οικογένειας, είναι ο θάνατος για ένα κράτος.
Εκτός από τα παραπάνω ανθούν και οι σεξουαλικές ανωμαλίες: ο αυνανισμός, η παιδοφιλία, η ομοφυλοφιλία, η νεκροφιλία, αλλά και τάσεις για σεξουαλικό ασκητισμό κ.λ.π.
Ο άνθρωπος γίνεται λιγότερο κοινωνικός και ομιλητικός. Εξαφανίζονται οι ανθρώπινες φιλίες. Ανθούν ο εγωισμός και το μίσος. Εξαφανίζεται η τιμιότητα. Το ψέμα και η διαστρέβλωση είναι κάτι το συνηθισμένο και αποδεκτό. Η περιουσία του κοντινού ή του συγγενούς γίνεται στόχος για απόκτηση με όλα τα μέσα. Ληστείες και σκοτωμοί γίνονται καθημερινά….
Οι άνθρωποι χάνουν το ήθος και την τιμιότητά τους, γίνονται τεμπέληδες και ζηλιάρηδες. Οργανώνονται σε ομάδες για τη διάπραξη μεγαλύτερων εγκλημάτων, οργανώνονται σε «στρατούς» και ταξιδεύουν από το ένα μέρος στο άλλο για αναζήτηση λείας. Δεν τους σταματάει τίποτα: η χώρα γεμίζει από κατοικίες/κάστρα, που περιφράσσονται με συρματοπλέγματα και ηλεκτροφόρα κάγκελα. Η αστυνομία, μη αντιλαμβανόμενη τις αιτίες αυτού που συμβαίνει, είναι αναποτελεσματική.
Ο στρατός, ο οποίος πρέπει να είναι ο φύλακας κάθε κράτους, στην εποχή της παρακμής περιέρχεται σε αχρηστία: οι στρατιώτες χάνουν κάθε τιμιότητα και ανδρεία, χάνουν το ήθος και την υπακοή στους ανωτέρους, παρατηρείται φυγοστρατία. Σε εποχές ειρήνης, τέτοιος στρατός δεν έχει επαρκή εξοπλισμό και μισθοδοσία, και γίνονται συνεχείς ανακατατάξεις. Οι ανώτεροι αξιωματικοί εμπλέκονται σε δωροδοκίες και σκάνδαλα. Ο θεσμός των Ενόπλων Δυνάμεων βάλλετε γενικά…
Εν καιρώ πολέμου ο παρακμιακός στρατός εύκολα πανικοβάλλεται και οπισθοχωρεί.
Στο τέλος, οι εξωτερικοί εχθροί, γνωρίζοντας ότι δεν θα αντιμετωπίζουν σοβαρή αντίσταση, εισβάλλουν στην χώρα, ληστεύουν και βιάζουν τους κατοίκους, παίρνουν αιχμαλώτους. Την κατεστραμένη χώρα την διαμελίζουν σε κομμάτια, βάζουν φόρους…
Μαζί με τις πνευματικές δυνατότητες και αναζητήσεις, πεθαίνουν η ενέργεια, η θέληση και η επιχειρηματικότητα. Για λίγο, υπάρχει η θέληση για παπαγαλία από μερικούς, αλλά πεθαίνει και αυτή. Η τέχνη, η βιομηχανία και το εμπόριο φυτοζωούν, γιατί ελλείπουν τα άτομα που έχουν όρεξη να εργαστούν, κι αυτό οφείλεται αφενός στο ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη γνώση, και αφετέρου στο ότι ανθεί η τεμπελιά και ο παρασιτισμός. Αν βρεθούν εκείνη την στιγμή ξένοι, τότε ο γηγενής παρακμιακός πληθυσμός θα βρεθεί σε οικονομική κρίση και μετά σε εξάρτηση. Όταν δεν υπάρχουν ξένοι, τότε η οικονομία και η βιομηχανία καταρρέουν, ο λαός βρίσκεται σε στέρηση, αρχίζουν τα δάνεια, ανθίζει η κερδοσκοπία. Στο τέλος, θα υπάρξει υπογεννητικότητα, θα γεράσει ο πληθυσμός και θα έρθει ο θάνατος.
Εξαιτίας της παρακμιακής του κατάστασης, ο άνθρωπος χάνει κάθε σταθερότητα. Η βαρεμάρα και η τεμπελιά δεν τον αφήνουν ούτε λεπτό. Όλα, τού προξενούν αηδία και απέχθεια: προς την απλή εργασία, προς το περιβάλλον, προς τους συνανθρώπους του.
Έχει συνεχή «δίψα» για φτηνιάρικη διασκέδαση και στις γρήγορες εναλλαγές τοπίων και εικόνων: υιοθετεί άνευ λόγου διάφορες μόδες για διάφορα πράγματα, έχει έντονες τάσεις για συνεχή ταξίδια και αλλαγές περιβάλλοντος. Όλα αυτά έρχονται να καλύψουν τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στην πνευματικότητα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι τελικά γίνονται ένα είδος «αιώνιου Εβραίου ταξιδευτή» που θέλει να ξεφύγει από την μιζέρια και την πνευματική του αρρώστια. Τότε είναι που γεννιούνται οι διάφοροι τρόποι «διασκέδασης», τάσεις για καταναλωτισμό, για πολυτέλεια, για ευμάρεια κ.α.
Άλλο σύμπτωμα κρατικής απώλειας ισχύος είναι ότι το κράτος διαμελίζεται σε μικρές ομάδες στις οποίες μεγάλη επιρροή έχει η πλουτοκρατία.
Στο τέλος καταστρέφεται και ο τελευταίος κρίκος της κοινωνικής συνοχής, η οικογένεια. Χωρίζουν γονείς. Τα παιδιά μισούν, βρίζουν και ύστερα σκοτώνουν τους αδελφούς τους, ακόμα και τους γονείς τους.
Στην ουσία ένα αποδυναμωμένο κράτος γίνεται άθυρμα των συνοκτικότερων κοινωνικά κρατών και καταστρέφεται. Αυτό, κατά βάση, δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικού κενού, όπως θα νόμιζε κάποιος, αλλά είναι ο καρπός αντικρατικών και αντεθνικών τάσεων, που γεννιούνται ή εμφυτεύονται σταδιακά στις νέες γενιές, που αντικαθιστούν τις παλαιές.
Σε λίγους εκλεκτούς ανθρώπους της παρακμιακής κοινωνίας δεν εμφανίζονται οι καταστροφικές τάσεις και αυτοί καλούνται να ξαναφτιάξουν την κοινωνία. Είναι οι πιο τραγικές μορφές της παρακμής. Η αποστολή τους είναι δύσκολη, αν όχι ακατόρθωτη.
Οι ταλαντούχοι άνθρωποι δεν προβάλλονται και δεν αξιοποιούνται, αλλά σταδιακά ούτε και γεννιούνται στην παρακμιακή κοινωνία, και στο τιμόνι της κοινωνίας, του πολιτισμού και του καθημερινού βίου έρχονται άνθρωποι κάτω του μέσου επιπέδου. Νέες ανακαλύψεις δεν γίνονται και οι επιστήμη πεθαίνει. Οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία δεν έχουν επισκέπτες και μένουν σαν τάφοι που χάσκουν. Η μάθηση και η φοίτηση γίνονται απλώς και μόνον χάριν της απόκτησης πτυχίων και διπλωμάτων, που δίνουν κύρος, οικονομική άνεση και επαγγελματική ανέλιξη. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τίποτα, η λογοτεχνία πεθαίνει και οι τέχνες δεν ελκύουν τους πολίτες. Η όρεξη για διάβασμα και πνευματική ενασχόληση μειώνεται και σβήνει. Στα βιβλιοπωλεία ανθεί η πορνογραφία, η υπο-κουλτούρα και το φτηνό ανάγνωσμα. Τα μυαλά των ανθρώπων αποδυναμώνονται τόσο πολύ, που το παραμικρό διάβασμα για πνευματική εμβάθυνση φέρνει πόνο και ψυχική καταπίεση και όχι χαρά και ικανοποίηση. Πολλά κράτη δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική αιτία αυτού του κακού και προσπαθούν να ανοίξουν περισσότερα σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά αυτό είναι λάθος για μια παρακμιακή κοινωνία: το μυαλό του ανθρώπου βρίσκεται σε παρακμή και αποσύνθεση και το διάβασμα είναι τόσο ανεπιτυχές όσο μια καλή διατροφή για ένα στομάχι που δεν χωνεύει λόγω αρρώστιας. Αυτά που ακούει ο μαθητής στο σχολείο φεύγουν αμέσως από το μυαλό του, και μένουν μόνο άχρηστες λέξεις και φράσεις που δεν αποτελούν καμιά γνώση ή τροφή για την σκέψη. Οι δάσκαλοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από βιαστές των μαθητών: η μάθηση για αυτούς είναι ανεπιθύμητος πόνος.
Η αντιπαλότητα αυτή μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα: ή κατά συγκεκριμένης κυβέρνησης, ή και μόνον κατά του αρχηγού της κυβέρνησης. Μπορεί όμως να είναι και κατά του συστήματος διακυβέρνησης γενικά.
Οι μέθοδοι του αγώνα είναι στην αρχή: συνεδριάσεις, ομιλίες, επιμορφωτικά σεμινάρια κενού περιεχομένου ή περί (επ-)οικοδομητικής ασάφειας, ημερίδες, βρισιές κ.ά. Στην συνέχεια μπορούν να εξελιχθούν σε οτιδήποτε βίαιο.
Δυστυχώς όμως, στην παρακμιακή κοινωνία, ο αγώνας δεν τελειώνει με πτώση της κυβέρνησης: έχει σειρά ο εμφύλιος πόλεμος. Ο παρακμιακός άνθρωπος όχι μόνο δεν αντέχει καμιά κυβέρνηση και κανένα περιορισμό στο «έτσι θέλω του», αλλά επιδιώκει να κατακτήσει την εξουσία. Η λαχτάρα για εξουσία και η μαζική θέληση για απόκτηση «ανώτερης» θέσης στην κοινωνία είναι και αυτά βασικότατα χαρακτηριστικά της παρακμιακής κοινωνίας. Όλοι θέλουν να διοικούν και να δημαγωγούν. Γεννιούνται κάθε είδους «σωτήρες»…
Το αίσθημα του πατριωτισμού σταδιακά σβήνει. Στην αρχή ο κρατικός πατριωτισμός και ο εθνικισμός πάνε στο περιθώριο. Ύστερα διώκονται και συκοφαντούνται όλοι όσοι εκπροσωπούν αυτούς τους «ισμούς». Μετά…, μετά η Πατρίδα πωλείται λιανικώς, αλλά και χονδρικώς, αρκεί μόνο να υπάρχουν αγοραστές. Οι προδότες φέρνουν τους εχθρούς για να τους παραδώσουν την Πατρίδα. Τους φέρνουν, ακόμα, για να αντιμετωπίσουν τους χθεσινούς συμπολίτες και αδελφούς τους…
Σταδιακά, μετά από τον κρατικό, πεθαίνει και ο ατομικός πατριωτισμός. Έρχεται η λατρεία για κάθε τι ξένο. Γίνονται μισητές οι εθνικές παραδόσεις και αρχές. Η γλώσσα γνωρίζει μεγάλη εισροή από ξένες λέξεις και ακούσματα και υφίσταται αλλοιώσεις και στην ιστορική της ορθογραφία. Αν δοθεί η ευκαιρία, η γλώσσα μπορεί να αλλάξει εντελώς.
Η αγάπη και η συμπάθεια μεταξύ συμπολιτών αντικαθίσταται από το μίσος. Πολλοί εγκαταλείπουν την πατρίδα όπου και όπως μπορούν, οι απομείναντες πολεμούν μεταξύ τους: κάψιμο περιουσίας, διαξιφισμοί κάθε είδους, βιασμοί, σκοτωμοί κλπ. Ο αγώνας πραγματοποιείται μεταξύ πόλεων, μεταξύ χωριών, εθνικοτήτων, κοινωνικών τάξεων, πολιτικών κομμάτων, θρησκευτικών ομάδων. Πριν από αυτήν την κατάσταση, συνήθως επικρατεί αναρχία.
Σε ένα υγιές κράτος, οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους έναν δεσμό ο οποίος προέρχεται από τον έμφυτο στον άνθρωπο πατριωτισμό. Και σε περίπτωση που το κράτος αποτελείται από ένα έθνος, προέρχεται από έμφυτο εθνικισμό, δηλ. χωρίς όρια και υπολογισμούς αγάπη προς την Πατρίδα και τα Ιδανικά του έθνους. Ως ένα αίσθημα, ο εθνικισμός είναι σιωπηλός και υπομονετικός, αλλά σε στιγμές που νιώθει κίνδυνο, θυσιάζει τα πάντα στο όνομα της Πατρίδας. Οι πολίτες και οι συμπολίτες, δηλ. τα μέλη μιας κοινωνίας, που θέλει να είναι ακμάζουσα και υγιής, θα πρέπει να έχουν οικοδομήσει έναν δεσμό αγάπης και συμπάθειας μεταξύ τους. Γι’ αυτό η πρώτη ένδειξη παρακμιακής κοινωνίας είναι η εγκληματικότητα.
Στο παρακμιακό κράτος όλοι οι δεσμοί σταδιακά αποδυναμώνονται. Πρωτίστως εξαφανίζεται η αγάπη και ο σεβασμός προς την κυβέρνηση, ύστερα προς την Πατρίδα, ύστερα προς τους συμπολίτες, και στο τέλος εξαφανίζονται και οι δεσμοί που έχουν τα μέλη μιας οικογένειας.
Η παρακμή παρασέρνει την κυβέρνηση, η οποία σταδιακά χάνει την ενέργεια και το ηθικό της. Χωρίς αυτά πλέον δεν μπορεί να εκτελεί τα καθήκοντά της.
Στην αρχή της παρακμής, η κυβέρνηση είναι ακόμα δυνατή, αλλά νιώθοντας το κακό προσπαθεί να κρατηθεί με όλα τα μέσα: ανθούν η παραπληροφόρηση, η συκοφαντία, οι διώξεις ή η καταφρόνηση των εθνοκεντρικών θεσμών, το ψέμα και η δημαγωγία. Αλλά, χρόνο με το χρόνο, ο κρατικός μηχανισμός καταρρέει. Σε αυτές τις εποχές, επινοούνται πολλοί νόμοι. Αλλά ούτε οι νέοι, ούτε οι παλαιοί νόμοι δεν εφαρμόζονται: τα όργανα του κράτους απλώς «πουλάνε» τους νόμους για να εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα. Επιπλέον η κυβέρνηση αρχίζει να διαλύεται σε κομμάτια, σε στρατόπεδα και μπλοκ. Μοιράζεται δηλ. σε στρατόπεδα εξουσίας που ανάμεσά τους επικρατεί η εχθρότητα.
Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση και ο λαός, στην εποχή της παρακμής, σταδιακά γίνονται αντιμέτωποι και αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκρουση. Για αυτό τα κόμματα που έχουν μεταξύ τους αντιπαλότητες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε τίποτα, είναι μια άλλη ένδειξη παρακμιακής κοινωνίας. Αυτό αποτελεί κοινό τόπο για όλους τους λαούς. Αλλά, πού θα καταλήξει αυτή η αντιπαλότητα, εξαρτάται από τον χαρακτήρα του κάθε λαού.
Πρόκειται για απόσπασμα από βιβλίο του V.Moshkov «Η ουσία της παρακμής». Όσα περιγράφει ο στοχαστής στο βιβλίο αυτό και που αφορούν μια κοινωνία που βγαίνει προς το μαρασμό και το θάνατο, μας φάνηκαν προφητικά, και ότι ταιριάζουν απόλυτα στην σημερινή ελλαδική και κυπριακή κοινωνία. Την ίδια γνώμη εξέφρασαν και πολλοί άλλοι αισθαντικοί φίλοι μας που διάβασαν αυτές τις γραμμές.
Μετάφραση και επιμέλεια : Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης
«Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ»
Η ουσία οποιασδήποτε κρατικής η εθνικής παρακμής είναι η σταδιακή αποδυνάμωση των δεσμών μεταξύ ατόμων που συγκροτούν την κοινωνία και στην μεγάλη τάση για ατομικισμό.
Τα μέλη μιας υγιούς κοινωνίας δένονται μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα κράτος, όχι με επιβολή δύναμης και όχι με αστυνόμευση, αλλά με αόρατα και πολύ πιο δυνατά από τα πιο πάνω νήματα αγάπης και συμπάθειας. Η κυβέρνηση έχει ειλικρινούς δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης προς τον λαό, και δεν βασίζεται σε συμφέροντα, προπαγάνδα ή δικτατόρευση. Αυτή η αγάπη εκδηλώνεται αυθόρμητα από όλο τον λαό όταν η κυβέρνηση διατρέχει κινδύνους. Τότε οι άνθρωποι μπορούν με ευκολία να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για αυτήν.
Για τους ανθρώπους οι νόμοι της φύσεως λειτουργούν ακριβώς όπως και στην περίπτωση μιας κοινωνίας από μέλισσες ή μυρμήγκια. Η κυβέρνηση, ως πυρήνας και κέντρο, στο οποίο συγκεντρώνονται όλες οι συμπάθειες των μελών της κοινωνίας, είναι η μητέρα ή η βασίλισσα. Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια δεν ασκούν το «δημοκρατικό τους δικαίωμα» συζητώντας τις αρχές της κοινωνίας τους και τις υποχρεώσεις του καθενός, αλλά απλώς δίνουν την ζωή τους για την επιβίωση του συνόλου. Όταν μια τέτοια κυβέρνηση/βασίλισσα, αγαπητή από όλους, πεθάνει, τότε οι αόρατοι δεσμοί εξαφανίζονται και η κοινωνία διαλύεται.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ[ΚΟΥ ,ΚΟΥ ,ΚΛΑΣ.]