Η παραίτηση που άλλαξε την Ευρώπη

Σε μια εποχή όπου οι δυνατές φωνές και οι υπερβολές, έρχονται να υποκαταστήσουν πολλές φορές την πραγματικότητα, η Ιστορία δυσκολεύεται να αντέξει στον πειρασμό να μην αποπροσανατολιστεί. Ενίοτε δε, και να επιτρέψει τη σύγχυση ως…
δημιουργική δύναμη απορρόφησης των κραδασμών.

Για τις νεώτερες γενιές, ο «θατσερισμός» έχει συνδεθεί με πλείστα δεινά, που ξεκινούν από τις συνέπειες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία, και συνήθως καταλήγουν στη συνειδητή διάβρωση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης. Με την «ιέρεια» της συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας και πρακτικής να δαιμονοποιείται, να πετροβολείται, να κακοποιείται.

Σαν σήμερα, το 1990, η Μάργκαρετ Θάτσερ επιβεβαίωσε πόσο πραγματικά «Σιδηρά Κυρία» ήταν. Μετά την αδυναμία της να κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης, επειδή οι βουλευτές των Τόρις προτίμησαν να συνταχθούν με τον Μάικλ Χέζελταϊν, για να τη θέσουν υπό αμφισβήτηση και να την οδηγήσουν στην πτώση, η (βαρόνη σήμερα) Θάτσερ, δεν επέτρεψε στις εξελίξεις να τρέξουν πριν από την ίδια. Επέλεξε να ορίσει η ίδια την ατζέντα (της πτώσης της): Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος, και σε μια πρωτοφανή επίδειξη πολιτικής δύναμης, πέτυχε να εκλεγεί διάδοχός της ο άχρωμος Τζον Μέιτζορ, στέλνοντας την ίδια στιγμή στο περιθώριο της πολιτικής (αλλά και της Ιστορίας) τον «ταρζάν» Χέζελταϊν, και τους υπόλοιπους δελφίνους που είχαν συνωμοτήσει για την ανατροπή της.

Η θητεία του Μέιτζορ βέβαια αποδείχτηκε μοιραία για τη Βρετανία και καταστρεπτική για τους Τόρις, καθώς τους βύθισε σε πολυετή αναξιοπιστία, «γέννησε» ως αναγκαιότητα τον Τόνι Μπλερ, και χρειάστηκε τον Ντέιβιντ Κάμερον για να ξορκίσει το κακό. Και πάλι… ημιτελώς, αφού απαιτήθηκε η κυβερνητική σύμπραξη με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες του Νικ Κλεγκ.

Στην πραγματικότητα, η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, όχι απλά και μόνο της Βρετανίας, αλλά ολόκληρου του κόσμου.

Για τους συμπατριώτες της, παραμένει η πρωθυπουργός που έσωσε την Αγγλία από τη χρεοκοπία, απέτρεψε την κατάληψη του κράτους από τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές, υποχρέωσε το Εργατικό Κόμμα να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη, πολυσυλλεκτική Κεντροαριστερά, υπό την ηγεσία του Τόνι Μπλερ και όχι του «δυσκίνητου» ιδεολογικά Νιλ Κίνοκ.

Για τον υπόλοιπο κόσμο, ήταν εκείνη η οποία επιτάχυνε την Πτώση του Τείχους και του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, βάζοντας τελεία στον Ψυχρό Πόλεμο. Στη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από το «YouGov» τον Απρίλιο του 2008, η Μάργκαρετ Θάτσερ ανακηρύχτηκε σημαντικότερη πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με ποσοστό 34%, αφήνοντας δεύτερο, και πολύ μακριά πίσω της, τον «πατέρα της νίκης», Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Εκείνο ωστόσο που δεν έχει γραφτεί και… δεν λέγεται, είναι το τι σκεφτόταν να κάνει η Θάτσερ, εφόσον διεκδικούσε και κέρδιζε τις εκλογές του 2002: Η Βρετανία θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Οικονομική Ενοποίηση της Ευρώπης, την οποία μέχρι τότε απέρριπτε η «Μάγκι». Και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα είχαμε οδηγηθεί ποτέ στο σημείο να κάνουν ό, τι θέλουν οι Γερμανοί.

statesmen.gr