Η μαμή…Βία

Παρακολουθήσαμε τον Ιφικράτη Αμυρά “πρώην” σύντροφο του Τσίπρα σε διαφορα κανάλια και στο youtube να μας αναπτύσει, με μία παράξενη γυαλάδα στο μάτι, τα περί αντάρτικου πόλεων, δολοφονιών αντιπάλων και άλλα πικρά. Όλα καλά και ωραία. Εμείς οι Ελληνες εθνικιστές σε αντίθεση με το άλλο φυντάνι του ΣΥΡΙΖΑ Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο (Αυγή 21/06/2008) πιστεύουμε ότι “η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που …..
αρχίζει η ελευθερία του άλλου”. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το στρυφνό και περίπλοκο παραλήρημα του ανθρωποειδούς αυτού. Το πρόβλημα είναι όλο δικό του. Το συνοθύλευμα που ρουφάει τα λόγια του είναι μία πομπή επιτηδευμένων. Ανάμεσα τους υπάρχουν οι δειλοί φανατικοί της βίας, οι αδέξιοι Δαντόν, οι χορτασμένοι των βορείων προαστίων που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλοτητα, οι σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία, οι νευρωτικές Σταχτοπουτες που θέλουν να ανατρέψουν μία κοινωνία, που κανείς δεν τις ζήτησε να χορέψουν και όλοι αυτοί που θέλουν να ρίξουν τον δέντρο γατί δεν μπορούν να φθάσουν τους καρπούς του.
Αυτός ο επαναστάτης γιαλαντζί κοιμάται και ξυπνάει με το πορτραίτο του Ροβεσπιέρου, του Μαρά, του Σαιν Ζυστ, του Μαλατέστα, δεν αναφέρουμε τον Λένιν γιατί δεν θα υπήρχε χωρίς τον Parvus. Ξεχνάει ότι όλοι αυτοί ήταν μέλη μιάς Τρίτης Τάξης και ενεργούσαν για λογαρισμό της. Για εκείνους η βία, τα οδοφράγματα, η λαιμητόμος ήταν το λογικό μέσο να πετύχουν τον στόχο τους, ενώ για αυτόν και τους ομοίους του είναι μία διέξοδος στην υστερία τους.
Έχει μάθει απέξω το μότο: “Η βία είναι η μαμή της ιστορίας”. Φυσικά είμαστε σίγουροι ότι εννοεί, όπως και όλο το συνάφι του, την δική του βία σε βάρος των άλλων. Γιατί όταν έλθει η σειρά του να δοκιμάσει τον εμβρυουλκό της αγαπημένης του μαμής στο δικό του το τομάρι, θα ουρλιάζει σαν τα γουρούνια που τα σφάζουν, τότε θα θυμάται όλα τα ωραία και καλά της αστικής δημοκρατίας, θα ψάχνει να βρεί τον Δελατόλα να πάρει τηλέφωνο την Ελένη και θα τρέχει απο κανάλι σε κανάλι. Όπως η παρέα του μεγάλο επαναστάτη Ροβεσπιέρου που αφου έστειλαν χιλιάδες κόσμο στην καρμανιόλα, όταν ήλθε η δική τους σειρά στις 9 Θερμιδόρ (27/7/1794) πηδάγαν απο τα παράθυρα, κατρκυλούσαν απο τις σκάλες και όταν έφτασε η ώρα χτυπιοντουσαν σαν λυσσασμένοι και είδαν και έπαθαν οι δήμιοι να τους ξαπλώσουν στο σανίδι για να δεχτούν στο σβέρκο το χάδι της “εύθυμης χήρας”. Το χάδι που τόσο απλόχερα μοίραζαν στους άλλους.

tabouri