Ο Ίων Δραγούμης και η σημασία της θυσίας του σήμερα

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης
και Δημοσιογράφος
Υπ. Πολιτισμού για τον Πατριωτικό Σύνδεσμο

Ίων Δραγούμης. Λόγιος, πολιτικός και άνθρωπος των γραμμάτων και των
τεχνών, μα πάνω απο όλα άνθρωπος με στιβαρές απόψεις και
προσωπικότητα…
Τι μπορεί να σημαίνει η ενθύμηση της θυσίας του Ίωνος
Δραγούμη, εκείνο το καυτό απομεσήμερο στις 31 Ιουλίου του 1920 σήμερα
;

Τονίζω με την κάθε αφορμή πως σιχαίνομαι τα μνημόσυνα που γίνονται
απλά για να μας προσδώσουν λόγο ύπαρξης υπό την οποιαδήποτε ιδιότητα.
Πιστεύω επίσης ακραδάντως είς τον παραδειγματικόν ρόλο της ιστορίας,
της οποίας η μελέτη μόνον τότε καθίσταται χρήσιμος για την κοινωνία.
Άλλως αποτελεί μόνον θέμα των κλειστών επιστημονικών κύκλων, αλλά
τούτοι δεν με και μας αφορούν στο παρόν κείμενο.

Ο Δραγούμης, δεν εκτελείται μόνον μιά φορά. Έκτοτε καπηλεύτηκε και
συνεχίζει να καπηλεύεται απο διάφορους , η μνήμη του, η θυσία του η
σχεδόν οικειοθελής, οι θέσεις και οι ιδέες του, τα προσωπικά του
βιώματα και οτι τέλος πάντων συναποτελεί έναν άνθρωπο μιάς τέτοιας
εμβέλειας πραγματικής διανόησης και πολιτικού εκτοπίσματος.

Ο Δραγούμης δεν είναι ο κλειστοφοβικός εθνικιστής που θέλουν κάποιοι
μέσα στην προσπάθεια τους να αναζητήσουν ήρωες και πρότυπα στήριξης
των κακοχωνεμένων ιδεών που έχουν μέσα στο σαπισμένο κεφάλι τους.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο απο αυτό, δεν είναι ο πολιτικός ο οποίος
θα χαιδέψει αυτιά προκειμένει να ανέλθει της εξουσίας. Είναι εκ της
γενεάς των «γκρεμιστών» όπως ήταν ο Παλαμάς, ο Περικλής Γιαννόπουλος,
ο Παύλός Μελάς ο καθείς με την δική του προσφορά στο ίδιο όραμα.

Των γκρεμιστών του νοθρού, παλαιού, βρώμικου, σαπισμένου ενίοτε
πολιτικοκοινωνικού περίγυρου μιας Ελλάδας που προσπαθούσε και ακόμη
προσπαθεί να ανδρωθεί , έπειτα απο την εθνική της παλιγγενεσία. Ως
γνωστόν η εθνική μας παλιγγενεσία υπήρξε ημιτελής, αλλά τουλάχιστον
υπήρξε.

Υπό αυτή την έννοια είναι ένας ρομαντικός πολιτικός και πνευματικός
ηγέτης, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν δύναται ουδείς να τον εγκλωβίσει σε
κανένα συγκεκριμένο χωροχρονικό κλωβό, διότι άνθρωπο ως ο Ίων
Δραγούμης δεν έρχονται σε αυτήν την γη για να ακολουθήσουν
πεπατημένες, αλλά για να χαράξουν οι ίδιοι τον δρόμο . Τον δρόμο και
τις ατραπούς επάνω στις οποίες πιστεύουν πως θα πρέπει να κινηθεί η
«Νέα Ελλάς». Είναι ρομαντικός διότι ενώ ο κύβος της συνδιαλλαγής με
τους δυνάστες έξωθεν έχει ήδη ριφθεί ενάντια πάντα στα συμφέροντα της
μικρής Ελλάδας, εκείνος εξακολουθεί να θεωρεί πως η κατάσταση είναι
αναστρέψιμη.

Σήμερα, έπειτα απο σαράντα ένα χρόνια μεταπολιτευτικής
κυνοβουλευτικής ασυδοκρατίας, η θύμηση του δεν είναι θύμηση διχαστική
αναμεταξύ στρατοπέδων τα οποία δεν υφίστανται πιά, είναι τουναντίον
μιά μνήμη ενωτική και έτσι θα πρέπει να ειδωθεί απο όλους όσους
ασχολούνται με το ζήτημα.

Η εποχή μας είναι μια εποχή άκρατου υλισμού, μια εποχή θα έλεγε κανείς
τόσο ξένη απο την εποχή του Δραγούμη εκατό χρόνια σχεδόν πίσω, αλλά
συνάμα και με αρκετές ομοιότητες όσον αφορά τα πολιτικά πάθη , την
ανέχεια του λαού, τα δάνεια που καλούνται να πληρώσουν οι επόμενες
γενιές, την γενικότερη ένδεια μιάς νεοελληνικής κοινωνίας η οποία
βαδίζει απο το κακό στο χειρότερο και αναζητά εναγωνίως την ελληνική
της ταυτότητα μέσα στο μαντρί της Ευρωπαικής δήθεν ένωσης, μιάς ένωσης
των τραπεζιτών και του κεφαλαίου επί της ουσίας , η οποία ποσώς
ενδιαφέρεται για την ανάταση των λαών τουναντίον την καταπολεμά με
όλες της τις δυνάμεις, παρά μόνον για την τελική επικράτηση των ολίγων
έναντι των πολλών, ένας αγώνας διαχρονικός ο οποίος οτι και να κάνουν
κάποιοι πάντα θα βρίσκει ογκόλιθους οι οποίοι θα εναντιώνονται στην
αδικία.

Ένας τέτοιος ογκόλιθος σκέψης, διανόησης, πολιτικού και εθνικού
οράματος υπήρξε και ο οικειοθελώς σχεδόν θυσιαζόμενος είς τον βωμόν
της εθνικής ενότητος εκείνο το απομεσήμερο του 1920, Ίων Δραγούμης.

Αρέσκομαι οχι σε όσους εκστόμισαν λογίδρια τα οποία χειροκροτούνται
προσκαίρως απο τον λαό, οχι σε όσους έγραψαν βιβλία τα οποία ουδείς
διαβάζει, αλλά σε όσους με το αίμα τους υπέγραψαν τις σκέψεις και τα
λόγια τους. Και ο Δραγούμης, υπήρξε είς εξ αυτών. ΑΘΑΝΑΤΟΣ