ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Λίγο πριν το τέλος μας, περιμένουμε δεμένοι επάνω στον βράχο της δουλικής υπομονής να έρθει ο πολιτιστικός, εθνικός και οικονομικός θάνατος να μας λυτρώσει από τα αιώνια λάθη μας, τα οποία τώρα έγιναν δυσθεώρητο βάρος και μας πάνε κατευθείαν στα σκοτεινά και ανίερα βάθη των προσωπικών και κρατικών μας ωκεανών και σαν χανόμαστε, αγκαλιά με την άγκυρα κρεμασμένη στον λαιμό, από την μια κοιτάμε με τρόμο το βαθύ σκοτάδι που μας περιμένει και από την….
άλλη αναπολούμε με λησμονιά το λαμπερό φως του ήλιου, που αφήνουμε στα χέρια αυτών, που με τόση εγκληματική λεπτομέρεια μας έφεραν στην κορυφή του βουνού, για να μας δέσουν με αλυσίδες στον βράχο της υποταγής, έτσι ώστε, το θεριό του κόσμου να μπήξει με περίσσια ευκολία τα νύχια του μέσα στις ψυχές μας και να μας κάνει ζωντανούς νεκρούς, που σαν τα φαντάσματα και πάλι θα κυκλοφορούμε στα πέρατα του κόσμου, μιλώντας και κλαίγοντας για αλησμόνητες και χαμένες πατρίδες.

Λίγο πριν το τέλος μας, θυμηθήκαμε τον συνάνθρωπο μας, τον γείτονα μας, τον συγγενή και φίλο μας, που μέχρι εχθές στεκόταν φτωχός και ανήμπορος δίπλα μας, αλλά δεν τον βλέπαμε, διότι η παραζάλη και ο χορός του χρήματος, της άνεσης και του οχαδερφισμού δεν μας άφηνε και δεν μας επέτρεπε να βγάλουμε τις παρωπίδες μας, με τις οποίες ακόμα και από γέννα τοποθετούσαν επάνω μας, μόνο και μόνο για να μας κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα, ένα δουλικό, διαλυμένο και απαξιωμένο έθνος, τόσο στα μάτια των εχθρών μας, όσο και στα μάτια των φίλων μας και πόσο μάλλον μεταξύ μας, που ο ένας χαίρεται για τον πόνο και την δυστυχία του άλλου, περιμένοντας ο ένας την πτώση του άλλου, για να πάρει γρήγορα και χωρίς σκέψη ότι αφήνει πίσω του ο άτυχος και δύσμοιρος ανθρωπάκος, ο οποίος δεν έχει τις δυνατότητες να αντισταθεί σε αυτό το φρικιαστικό και δολοφονικό τσουνάμι, που σαρώνει ανθρώπους, οικογένειες, περιουσίες, ήθη, αρχές, προγόνους, ιστορία και σύνορα.

Λίγο πριν το τέλος μας, θυμηθήκαμε να βγούμε από τις προσωπικές, εργασιακές και κομματικές μας τρύπες, για να φωνάξουμε και να αντισταθούμε, όχι για την πατρίδα μας, όχι για την ιστορία μας, όχι για τον διαμελισμό της χώρας μας, όχι για την εκδίωξη των προγόνων μας, αλλά για την αγωνία στο να κρατήσουμε τις όποιες εργασιακές, πολιτικές και κομματικές μας τρύπες, μόνο που ξεχάσαμε ότι, ο κάμπος της ζούγκλας πλημυρίζει και όταν πλημυρίζει ένας κάμπος πρώτα οι τρύπες γεμίζουν με νερό και πνίγουν στο υγρό σκοτάδι ότι υπάρχει μέσα, γι αυτό τον λόγο, καιρός είναι να αφήσουμε τα λαγούμια μας και να ενωθούμε όλοι μαζί, δημιουργώντας αναχώματα για να εμποδίσουμε την προδοτική και ανθελληνική πλημύρα που έρχεται κατά επάνω μας.

Λίγο πριν το τέλος μας, τα καφενεία και τα πάσης φύσεως καταγώγια γεμίζουν και πλημυρίζουν από πολεμικές ιαχές εναντίον του κατακτητή, από τους πάσης φύσεως αγωνιστές και επαναστάτες, οι οποίοι βγαίνοντας έξω από την πόρτα του καταγώγιου ξεχνάνε δια μαγείας τις όποιες ιαχές, κρεμάνε στον λαιμό την κουδούνα και συνεχίζουν με πλήρη ωριμότητα το βέλασμα, έτσι ώστε, να δώσουν το παρών στον τσομπάνη ο οποίος περιμένει ανυπόμονος με την γκλίτσα στο χέρι να κτυπήσει ανελέητα το όποιο αμνοερίφιο δεν βελάξει και δεν ακολουθήσει το καθιερωμένο μονοπάτι για το μαντρί.

Λίγο πριν το τέλος, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω, συμμορίες με καλάσζικοφ να κλέβουν και να βιάζουν ολημερίς και ολονυκτίς, συμμορίες με κλεμμένα οχήματα να λεηλατούν την χώρα, ρημάζοντας μέρα μεσημέρι τα πάντα και τους πάντες, κλέφτες και δολοφόνους παντός τύπου και πάσης εθνικότητος να συμμετέχουν σε ένα τρελό γαϊτανάκι χαράς και ατιμωρησίας, εμπόρους ναρκωτικών να πουλάνε την πραμάτεια τους ακόμα και σε παιδιά δημοτικών σχολείων, πληρωμένους δημοσιογράφους, να τυφλώνουν και να κουφαίνουν με λάσπη τα μάτια και τα αυτιά των ανθρώπων, ανθέλληνες, να ζητούν και επίσημα την διάλυση της χώρας, προδότες πολιτικούς και πολίτες, να έχουν βασιλικές περιουσίες, τις οποίες απέκτησαν ματώνοντας το κράτος και τον λαό, σχολεία και νοσοκομεία σε ανύπαρκτη λειτουργία, δημόσιοι υπάλληλοι σε λευκή και μαύρη απεργία, παιδιά να παίζουν μέσα στις πόλεις, επάνω σε τεχνητά βουνά σκουπιδιών, κομματικές και τυποποιημένες ανίερες διαδηλώσεις, ιδεολογικές επαναστάσεις του φραπέ, παραβίαση των νόμων και του συντάγματος, κατάργηση δικαιωμάτων και το χειρότερο όλων είναι, ενώ όλο το σύμπαν είναι στους δρόμους εντούτοις το μόνο που αισθάνεσαι είναι σιωπή, μια ατελείωτη, ανατριχιαστική και φονική σιωπή, που σαν πυκνή ομίχλη σκεπάζει τα πάντα στο πέρασμα της, δημιουργώντας μόνο φόβο και αγωνία, για το πότε θα πέσεις επάνω σε αυτό που δεν μπορείς να δεις.

Για το τέλος θα ήθελα να πω το εξής, η βγείτε έξω από τις τρύπες και σπάστε την σιωπή σας, για να διώξει η κραυγή σας όλους αυτούς και όλα αυτά που μας μάτωσαν και μας ματώνουν, η απλά κλείστε το παράθυρο και τραβήξτε την κουρτίνα, έτσι ώστε, ο εργασιακός, εθνικός και οικονομικός θάνατος να σας λυπηθεί και να σας πάρει στο τέλος, αρκεί να θυμάστε ότι, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ ΠΑΡΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗ.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ