Ορθοδόξως ταλαιπωρούμενοι, προσωπικά ελεύθεροι και συνοδοιπόροι του σιωνισμού

ίδια με την ανάσταση του Κυρίου! Μείναμε κυριολεκτικά άφωνοι. Και πώς ήταν δυνατόν να είναι η ίδια, σκεφθήκαμε εμείς οι θεολογικά ολιγομαθείς, αφού ο Κύριος δεν είχε ακόμη αναστηθεί; Μήπως ήταν και ο Λάζαρος θεάνθρωπος;

Ο σεβασμιότατος μας δίνει τη δική του εξήγηση, την κακόδοξη και πλανημένη, που απηχεί τα γνωστά νεοορθόδοξα φιλοσοφικά αερολογήματα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι επαναλαμβάνει την εντελώς άθλια, τεκτονικής και σιωνιστικής προέλευσης, φιλοσοφία περί ελευθερίας. Γράφει :

“Οἱ ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν πού περιγράφονται στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι γιά τά ἀνθρώπινα μάτια δεῖγμα ἐκπληκτικό τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τῆς ἐλευθερίας Του ἀπό κάθε φυσικό περιορισμό. Αὐτή ἡ δύναμη μπορεῖ νά μεταβάλει τούς νόμους τῆς φύσης, ἀλλά δέν μπορεῖ νά μεταβάλει τόν τρόπο ὑπάρξεως τῆς φύσης. Μιά τέτοια μεταβολή δέν ἐπιβάλλεται ἐξωτερικά, εἶναι μόνο καρπός τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, κατόρθωμα ἐλευθερίας”.

Μας λέει λοιπόν ότι η εκπληκτική δύναμη του θεού είναι η ελευθερία, που μεταβάλει τους νόμους της φύσης, όχι όμως και τον τρόπο ύπαρξης της φύσης. Τούτο εναπόκειται στον καθένα να το καταλάβει, ανάλογα με το πνευματικό IQ που διαθέτει και συνεπώς, τις φιλοσοφικές ικανότητες που έχει. Πάντως, αντιλαμβανόμενος ο σεβασμιότατος το αδιέξοδο – είναι το γιατί ο θεός της ελευθερίας μπορεί να μεταβάλει τους νόμους της φύσης, όχι όμως και τον τρόπο ύπαρξης της φύσης – προχωρεί προσπαθώντας να μας δώσει να καταλάβουμε “τον καρπό της προσωπικής ελευθερίας” (sic). Και συνεχίζει ρίχνοντας τώρα το βάρος “στον τρόπο ύπαρξης της ανθρώπινης φύσης”, δηλαδή στην προσωπική ελευθερία. Γράφει :

“Ἡ μεταβολή στόν τρόπο ὑπάρξεως τῆς ἀνθρώπινης φύσης τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἀνάστασή Του ἐπισημαίνεται μέ μιά «ἑτερότητα» : εἶναι ὁ γνώριμος «υἱός τοῦ ἀνθρώπου» ἀλλά «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ» (…) . Τί εἶναι αὐτό πού Τόν διαφοροποιεῖ καταρχήν καί πρέπει νά τό ὑπερβεῖ κανείς γιά νά Τόν ἀναγνωρίσει; Σίγουρα κάτι πού δέν λέγεται, ἀλλά μόνο βιώνεται. Ἴσως, ἄν ἡ σχέση μαζί Του σταματήσει στή φαινόμενη ἀτομικότητα, δέν κατορθώνει νά ἀναγνωρίσει τήν ὑπόσταση, τήν ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀτομική αὐτοτέλεια. Δέν ξέρουμε καί δέν μποροῦμε νά περιγράψουμε τήν ἐμπειρία, τολμοῦμε μόνο νά τήν προσεγγίσουμε μέσα ἀπό τά γεγονότα πού τή συνοδεύουν : Τό σῶμα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐλεύθερη ἀπό κάθε περιορισμό καί κάθε ἀνάγκη, εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα μέ σάρκα καί ὀστά, πού ὅμως δέν ἀντλεῖ ζωή ἀπό τίς βιολογικές του λειτουργίες, καί εἰκονίζει καί τά δικά μας σώματα πού θά ἀναστηθοῦν, ἀπό τήν προσωπική σχέση μέ τόν Θεό, πού αὐτή καί μόνη μᾶς συνιστᾶ καί μᾶς ζωοποιεῖ”.

Για να απλουστεύσουμε τις φιλοσοφικές ακροβασίες του σεβασμιότατου, που δεν λέγονται αλλά μόνο βιώνονται, μας λέει – εδώ βάζουμε ένα θαυμαστικό ! – ότι η σχέση μας με τον Κύριο, αν σταματήσει στη φαινόμενη ατομικότητα αδυνατεί να αναγνωρίσει την ελευθερωμένη από την ατομική αυτοτέλεια υπόσταση, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Να όμως που έχουμε και την εμπειρία της σχέσης! Με αυτήν, μας λέει ο σεβασμιότατος του “δεν λέγονται αλλά βιώνονται” – ξεχνάμε το θαυμαστικό -, τολμούμε να προσεγγίσουμε την ελεύθερη από κάθε περιορισμό και ανάγκη ανθρώπινη φύση. Οπότε, συμπεραίνουμε εμείς οι θεολογικά ολιγομαθείς, ότι ο σεβασμιότατος έχει συνάψει ήδη αυτή τη σχέση, έχει αυτή την εμπειρία, και πλέον μπορεί να μας κατηχεί, ώστε κι εμείς να συνάψουμε την προσωπική μας σχέση με το θεό, “που αυτή και μόνη μας συνιστά και μας ζωοποιεί”.

Πάλι τα γνωστά νεοορθόδοξα αεροκοπανήματα περί τρόπου υπάρξεως, άλλως υπαρκτικά, περί ετεροτήτων και οπωσδήποτε σχέσεων. Η σχέση δεν εγκαταλείπει ποτέ τη μοντέρνα (καινοτόμο) ψυχοθεολογία (σχεσιολογία) που μας ταλαιπωρεί ορθοδόξως.

Το “κατόρθωμα της ελευθερίας ολοκληρώθηκε από τον Χριστό”, κατά την αθεολόγητη γραφή του μητροπολίτη, διότι κυρίως και πρωτευόντως ήταν (έστω) κατόρθωμα (sic) αληθείας. Αυτό δεν μας το είπε ο σεβασμιότατος Πειραιώς, αν και ανέγνωσε την Ευαγγελική περικοπή του Όρθρου του Μ. Σαββάτου όπου :

14 Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας … 17 ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.

Πού την είδε ο σεβασμιότατος την ελευθερία; Η ελευθερία οδηγεί το κτιστό σώμα στο άκτιστο ή μήπως είναι μόνο η αλήθεια, η οποία καθιστά την “ἀνθρώπινη φύση ἐλεύθερη ἀπό κάθε περιορισμό καί κάθε ἀνάγκη”; Μπορεί να μας απαντήσει ο σεβασμιότατος;

“γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”, αυτό όμως ουδέποτε θα το ακούσουμε από όσους αναμασούν τις σιωνιστικές και τεκτονικές ανοησίες. Κατόπιν αυτών, ας μην απορεί ο σεβασμιότατος που η “Χρυσή Αυγή” των κατηγορεί σαν πράκτορα του σιωνισμού – είναι και οι ίδιοι.
Αμφότεροι λένε με διαφορετικά λόγια τα αυτά. Το χειρότερο όμως είναι για τον μητροπολίτη. Ο οποίος λάβρος καταδικάζει το σιωνισμό, τον τεκτονισμό και τη συνωμοσία της λέσχης Μπίντελμεργκ, αυτός όμως και η εκκλησία του παραμένουν δέσμιοι του αντίχριστου βραχίονα της λέσχης που ονομάζεται Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Αυτή είναι ο ιδρυτής ή μήπως δεν το γνωρίζει;

Αναρτήθηκε από Κυπριανός Χριστοδουλίδης