Φθόνος.

Ὁ φθόνος εἶναι μία πολὺ ἄσχημη κατάστασις ποὺ αἰσθάνονται οἱ ἄνθρωποι.
Βασίζεται κυρίως στὴν ἀνεπάρκειά τους νὰ πράξουν ὄμορφα ἔργα.
Ὁ φθόνος, κατὰ Δημητρᾶκο, εἶναι τὸ
συναίσθημα τῆς λύπης ἐπὶ ἀλλοτρίᾳ ὑπεροχῇ, ἡ ζηλοτυπία, ἡ κακεντρέχεια.
Δῆλα δὴ εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῆς ὑπεροχῆς τοῦ ἄλλου.
Φθονοῦν μόνον αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀνίκανοι νὰ δημιουργήσουν κάτι ὄμορφο, νὰ προσφέρουν καὶ νὰ ἀγαπήσουν τὸν συνάνθρωπό τους γιὰ τὶς καλές του πλευρές. Ἡ καλοσύνη, ἡ δοτικότης καὶ ἡ δημιουργικότης εἶναι συχνὰ τὰ κύρια ἐρεθίσματα δημιουργίας τοῦ φθόνου.
Ἡ πραγματικὴ ἀνάγκη τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἡ ἄμιλλα, ἤ, πιὸ …νεοελληνικά, ὁ …παραδειγματισμός.
Τὸ νὰ βλέπουμε τὰ ὄμορφα γύρω μας, θὰ ἔπρεπε νὰ λειτουργῇ ὡς ἐρέθισμα γιὰ νὰ κινητοποιηθοῦμε καὶ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, ξεπερνῶντας τους, κι ὄχι νὰ ἀκινητοποιούμεθα ἀπὸ τὸν φθόνο. Διότι ὁ φθόνος ἀκινητοποιεῖ. Καταστρέφει τὸ ὄραμα καὶ ἐγκλωβίζει τὸ ἄτομο, ποὺ τὸν αἰσθάνεται σὲ ἕναν ἀγώνα …αὐτοκαταστροφῆς.
Ὁ φθόνος ὑπάρχει παντοῦ γύρω μας. Εἶναι δύσκολο νὰ τὸν ξεῤῥιζώσουμε ἀπὸ τὶς σκέψεις τῶν συνανθρώπων μας.
Μποροῦμε ὅμως νὰ τὸν μεταλλάξουμε. Μποροῦμε νὰ τὸν διασκεδάσουμε καὶ νὰ τὸν μετατρέψουμε σὲ κάτι ὑγιές.
Ὄχι εὔκολα, ἀλλὰ σίγουρα ἐὰν ἀσχοληθοῦμε, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἀλλάζει καὶ ἔχει τὴν δυναμικὴ γιὰ νὰ γίνῃ κάτι ἄλλο, ποὺ θὰ κινητοποιῆ καὶ δὲν θὰ καταστρέφη.
Φιλονόη.
Υ.Γ. Καλὸ εἶναι βέβαια νὰ μὴν ἔχουμε πολλὰ πολλὰ μὲ αὐτοὺς ποὺ φθονοῦν. Οὐδέποτε γνωρίζουμε τὸ ἐὰν θὰ γίνουμε κι ἐμεῖς …στόχος τους. Κι ἐπεὶ δὴ γεμίσαμε ἀπὸ …τρελλούς, ἄς …προσέχουμε.