Δημοκρατία να φαν κι οι κότες

Ποιος δεν το ζει και δεν το νιώθει στο πετσί του.

Είμαστε μια κοινωνία όπου οι θεσμοί ξεθώριασαν. Τα “πρέπει” τα φάγαμε θυμωμένοι στο πόδι. Κι εγώ που ίσαμε το γυμνάσιο η “ψιλή” του κουρέα μου ‘κανε γλόμπο το…
κεφάλι με κολώνια, τώρα που βλέπω τα emo του Δημοτικού να στέλνουν sms σε greeklish, μου κάθονται στραβά, αχώνευτα.

Η μεταπολίτευση ήρθε σαν τροπική καταιγίδα του Αιγόκερω να δώσει δύναμη στους κόκκους δημοκρατίας που σπάρθηκαν, κι απ΄ το βλαστάρι της ξεπήδησαν όλα τα άνθη της πιεσμένης γενιάς. Το ζήτημα είναι ότι ανεβήκαμε στο γάιδαρο για να πάμε καβάλα επιτέλους κι εμείς, αλλά απ΄ το πάθος δώσαμε ένα σάλτο τόοοσο μεγάλο, και προσπεράσαμε τη ράχη του πέφτοντας από την άλλη. Είπαμε άμποτε να κολυμπήσουμε στα γαλήνια νερά της ελευθερίας, εκεί που κάποτε δεν βρέχαμε καν τα πόδια μας, κι έξαφνα βρεθήκαμε μουσκίδι στην πέρα όχθη να μη μπορούμε να συμμαζέψουμε το θεριό που γιγαντώσαμε:

• Κάποτε δεν τολμούσες να κοιτάξεις στο γήπεδο αστυνομικό με πηλίκιο, ούτε λόγος για να βρίσεις τα θεία ή έστω να καταφερθείς απρεπώς πως. Δεν παρκάραμε σε διάβαση, δεν καθόταν σταυροπόδι κανείς στο δικαστήριο.
Τώρα τους κοπανάμε ξυλιές, γιαούρτια, βρισίδια για τις μάνες τους κατάφατσα, κι ως το βράδυ κάνουμε και μια διαμαρτυρία για τα χημικά των φασιστοειδών. Οι κατηγορούμενοι παίζουν τις τιράντες τους στο εδώλιο και πετούν για Γερμανία απροφυλάκιστοι.

• Κάποτε στη δουλειά η ιεραχία απαιτούσε πληθυντικό και ορθοστατισμό. Ο επιστάτης έφευγε τελευταίος, ο προϊστάμενος ήταν αυθεντία, κολλούσαμε τα ένσημα χωρίς λέξη για την απλήρωτη υπερωρία.
Τώρα ο δόκιμος την πρώτη παρατήρηση την αναρτά στο youtube με λεζάντα “Εργασιακός μεσαίωνας”. Ο επιστάτης την κάνει πρώτος βουτώντας και τα κάδρα, ο διευθύντης παίζει sudocu ενώ κάνει ροζ τηλέφωνα, η επιθεώρηση εργασίας ανήγαγε την αποζημίωση απόλυσης σε μοχλό πτώχευσης.

• Κάποτε ο εβραίος σφράγισε το λαρύγγι του Καζαντζίδη με το έτσι θέλω κι ένα έθνος σε 5 ηπείρους έκλαιγε άπραγο, έτοιμο να τσοντάρει όσα – όσα. Ο νόμος ήταν λύκος, κι ο φόβος φύλαγε τα έρμα.
Τώρα η Α.Ε.Π.Ι. κάνει μια γυροβολιά αρπάζοντας βαρβάτα πνευματικά δικαιώματα κι απ’ την τελευταία καντίνα με ξεχασμένο τρανζιστοράκι. Νόμος τώρα είναι η παραγραφή, το δικονομικό παράθυρο, τα προσωπικά δεδομένα κι οι ανεξάρτητες αρχές που ελέγχουν άλλες ανεξάρτητες αρχές.

• Κάποτε οι μαθήτριες δεν φορούσαν καλσόν πριν την αποφοίτηση τους από το 6ατάξιο γυμνάσιο, ούτε οι μαθητές έβγαζαν την κουκουβάγια απ΄ το καπέλο. Μετά την πάστα επέστρεφαν στις 9 σπίτι σούμπιτοι. Τράπουλες είχε μόνο το Μονοπώλιο.
Τώρα το σκουλαρίκι στη μύτη και τα στριφτά τσιγάρα είναι αυτονόητα, ο μαθητικός συνδικαλισμός συνασπίζει σε αποχές μηνών τους 13ετείς. Βγαίνουν για φρέντο στις 11:00 (και το πρωί και το βράδυ). Strip poker παίζουν στις εκδρομές μέσα στο λεωφορείο

• Κάποτε οι φοιτητές άκουγαν στο ιερό αμφιθέατρο τους βαθμούς αμίλητοι κι ούτε διανοούνταν να λείψουν από εργαστήριο ή να χάσουν σημειώσεις. Με το πάσο στο ένα χέρι και τη δραχμή για εισιτήριο στσο άλλο.
Τώρα το άσυλο μετέτρεψε το πανεπιστήμιο σε λημέρι αναρχοαλητών ενόσω οι φοιτητές κάνουν αλισβερίσια για την καθοριστική ψήφο τους στο πρυτανικό συμβούλιο. Διόδια δεν πληρώνουν, είναι κίνημα.

• Κάποτε ο δικηγόρος φορούσε κοστούμι, ο γιατρός παπιγιόν, ο φαντάρος χακί, ο δάσκαλος γιλέκο, η νοσοκόμα καπέλο. ο τραπεζίτης μανσέτες, ο στρατονόμος πλεχτό συρίτι, o Γκουζγκούνης κυάλια.
Τώρα η δικαστίνα φοράει σωλήνες, ο μηχανοδηγός κασκορσέ, η Τζούλια μας τίποτε, ο παπάς γκρι, ο Μπουτάρης λαιμόκοψη, η καθηγήτρια ντεκολτέ, κι η υποψήφια οδηγός “στρινγκ να φαίνεται”.

Τα «Κάποτε» ήταν άθλια.
Τα «Τώρα» όμως; Μήπως φθάσαμε στο άλλο σκοτεινό άκρο; Μήπως κάναμε την ασυδοσία νόμο, και την τσαπατσουλιά ελευθερία ; Παρεξηγήσαμε νομίζω την αυθάδεια με το δικαίωμα, και την αξία με την ισοπέδωση.
Εσείς πάλι, πείτε ότι απλώς γερνάω.

http://xartografos.wordpress.com/