Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και…

“Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και…” τραγουδούσε προφητικά πριν αρκετά χρόνια χρόνια ο Γιάννης Μηλιώκας. Και τελικά μας είπαν! Και όχι ένα τυχαίο πρόσωπο αλλά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κος Πάγκαλος.

Η πολιτική διαδρομή του κου Πάγκαλου -όσο τον θυμάμαι- αριθμεί πολλές δηλώσεις και συμπεριφορές που δημιουργούν στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση μια θλίψη.

Ας κάνουμε μια……
μικρή ιστορική αναδρομή.

Ήταν γύρω στο 1993 μετά την επάνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία όπου ο τότε αναπληρωτής ΥΠ.ΕΞ. Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτήριζε τη Γερμανία του Χέλμουτ Κολ ως ένα “γίγαντα με μυαλό μωρού” αλλά έπειτα αν δε με απατά η μνήμη μου έτρεχε να τα μαζέψει.

Στη συνέχεια, τη νύχτα των Ιμίων προτιμούσε μέχρι σημαντικού χρονικού σημείου να παραβρίσκεται σε πάνελ τηλεοπτικού σταθμού. Κι αργότερα σύμφωνα με το βιβλίο των Ιγνατίου – Έλις ενώ δήλωνε αρχικά βαρύγδουπα προς τις Η.Π.Α. πως η Ελλάδα δε φοβάται την αναμέτρηση (και πως να τη φοβόταν αφού η Ε.Υ.Π. ήξερε τα πάντα για τον τουρκικό στρατό ενώ σύμφωνα με ανθρώπους σε κρίσιμα πόστα εκείνη τη νύχτα η Τουρκία θα πάθαινε μεγάλη καταστροφή) στη συνέχεια υποστήριζε πως οι βοριάδες του Αιγαίου θα μπορούσαν να σηκώσουν τη σημαία από τη βραχονησίδα. Ήταν το επόμενο πρωί όταν δήλωνε υπερασπιζόμενος την εθνική πανωλεθρία ότι είναι “φειδωλός ως προς το να χυθεί ελληνικό αίμα”. Κι όμως, δίχως να οδηγηθούμε σε σύρραξη χύθηκε το αίμα τριών νέων ανθρώπων. Φανταστείτε να μην ήταν φειδωλός.

Πάρα ταύτα παρέμεινε στη θέση του ΥΠ.ΕΞ. (στη χώρα που κανείς δεν παραιτείται!).

Τον είχαμε δει επίσης να χαστουκίζει υπάλληλο του υπουργείου μέχρι την αποχώρησή του το 1999. Ήταν τότε που σαν μια από τις αμέτρητες κινήσεις καλής θέλησης παραδώσαμε τον αρχηγό του PKK Abdullah Ocalan στην τουρκική ΜΙΤ ή αν προτιμάτε στη CIA και αυτή με τη σειρά της στην πρώτη.

Στην επάνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία προς έκπληξη αρκετών λόγω όλων των παραπάνω, τοποθετήθηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Τον ακούσαμε να ισχυρίζεται προκλητικά πως “τα φάγαμε μαζί” αλλά κανείς δεν τόλμησε να τον κουνήσει. Δεν είναι κι εύκολο άλλωστε.

Κι όταν κανείς δε βάζει φρένο σε κάποιον, τότε ως φυσικό επόμενο, αυτός θα συνεχίσει. Όπερ και εγένετο. Ως άλλος Ντε Γκολ αποκάλεσε τον ελληνικό λαό (διότι σχεδόν όλος εξήλθε στις πλατείες) ως επιδιδόμενο σε σπορ που απαιτεί ταχεία παλινδρομική κίνηση της παλάμης του.

Αλλά κλείνοντας αναρωτιέται κανείς. Τι είναι πιο εξοργιστικό;

Αυτό που τόλμησε να εκστομίσει στη γαλλική τηλεόραση ή ότι πιθανώς να έχει δίκιο;

Διότι πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός που αναδεικνύει και συντηρεί δια της ψήφου του τη συγκεκριμένη πολιτική σκηνή;

freepen.gr