Πώς επιβάλλεται και πώς γκρεμίζεται μία κοινοβουλευτική δικτατορία

Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που οι δικτάτορες προσπαθούσαν να…

επιβάλλουν την εξουσία τους με τα τανκς. Ακόμη και στην Λατινική Αμερική
οι δικτάτορες έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι παλιές μορφές τυραννίας
είναι μη αποδοτικές και διαρκούν λίγο. Μόνον στην Αφρική οι μαύροι

δικτάτορες χρησιμοποιούν ακόμη ωμή βία κατά των συμπατριωτών τους διότι
δεν έχουν φροντίσει να μάθουν τις τελευταίες τεχνικές στην τεχνολογία
της δικτατορίας.

Στην Ελλάδα ο τελευταίος στρατιωτικός δικτάτωρ Παπαδόπουλος πέθανε στην
φυλακή, διότι και αυτός δεν είχε μελετήσει τις τεχνικές της
κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Ένας τύπος δικτατορίας που επιτρέπει στους
ηγέτες της να μην τιμωρούνται ποτέ για τα εγκλήματά τους, και αντ’
αυτού να κατηγορούν υποκριτικώς ως φασίστα, οιονδήποτε προσπαθεί να
ανατρέψει την δικτατορία τους.

Εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, πρώτα στην Δύση και μετά στην Ανατολή,
έχει επικρατήσει ο νέος τύπος δικτατορίας, η κοινοβουλευτική δικτατορία.
Η κοινοβουλευτική δικτατορία χρησιμοποιεί βία πάνω στο μυαλό και στην
ψυχή του πολίτου και όχι πάνω στο σώμα του. Αν και ωρισμένες φορές
γίνονται σωματικά βασανιστήρια, οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προτιμούν
τα ψυχολογικά και ιδεολογικά βασανιστήρια.

Οι σχεδιαστές μίας τέτοιας δικτατορίας έχουν εντοπίσει όλα τα σημεία
ελέγχου της εξουσίας και φροντίζουν να μην αφήνουν αφύλακτες εισόδους.
Έχουν επεξεργασθεί και επιβάλλει μία συμπεριφορά του «δημοκρατικού»
πολίτου, ακίνδυνη για την δικτατορία τους και την παρουσιάζουν ως
πρότυπο που πρέπει να ενστερνιστούν οι πάντες.

Οι βασικές τεχνικές με τις οποίες επιβάλλουν την συγκεκαλυμμένη δικτατορία τους είναι οι εξής:

1. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διαπλέκουν την νομοθετική, δικαστική
και εκτελεστική εξουσία. Όπως δίδαξε ο Αριστοτέλης, αν δεν υπάρχει
διάκριση μεταξύ αυτών των εξουσιών, τότε υπάρχει τυραννία. Οι δικτάτορες
στην Ελλάδα κατηγορούν άλλους για οικονομική διαπλοκή, υποδεικνύουν
κάποιους επιχειρηματίες, αλλά η βασική αιτία της διαπλοκής είναι η
συγχώνευση εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.

2. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν την παιδεία μέσω της οποίας
αναπαράγουν την ιδεολογία τους. Χρησιμοποιούν τα σχολεία ως μηχανισμούς
προληπτικού ελέγχου και λογοκρισίας των πολιτών.

3. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημερώσεως.
Εξαγοράζουν τον έλεγχο υποσχόμενοι στους ιδιοκτήτες μμε, μερίδιο από την
κρατική διαφήμιση και τα δημόσια έργα. Ως αντιπαροχή λαμβάνουν την
κατευθυνομένη πληροφόρηση. Σημασία δεν έχει το τί λένε τα ειδησεογραφικά
δελτία αλλά το τί δεν λένε, δηλαδή το τί αποκρύπτουν.

4. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία έχει ανάγκη το εμπόριο ναρκωτικών. Τα
ναρκωτικά είναι πιό αποτελεσματικός μηχανισμός καταστολής συνειδήσεων
από τα στρατιωτικά σώματα ασφαλείας.

Μία κοινοβουλευτική δικτατορία δεν χρειάζεται να πωλεί η ίδια ναρκωτικά
στην νεολαία για να διατηρήσει την εξουσία της. Αρκεί το να μην
καταδιώκει τους εμπόρους ναρκωτικών. Αρκεί το να δημιουργεί παράθυρα
στους νόμους για να ξεφεύγουν οι έμποροι ναρκωτικών. Αρκεί το να τους
μειώνει τις ποινές για «ανθρωπιστικούς» λόγους. Το αποτέλεσμα είναι το
ίδιο, σαν να πωλούσε η κοινοβουλευτική δικτατορία τα ναρκωτικά.

5. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία στηρίζεται στην ισοπεδωτική ισότητα.
Εκμεταλλεύεται την ματαιοδοξία των μαζών, και διδάσκει ότι «είμαστε όλοι
ίσοι απέναντι σε κάτι». Φυσικά αυτό το «κάτι», δηλαδή το μέτρο ισότητος
το καθορίζουν οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες. Καθορίζουν αυτοί
αποκλειστικώς ποιό είναι το μέτρο ισότητος.

Οπότε όποιος δεν δέχεται να αξιολογηθεί με βάση αυτό το μέτρο, εξοντώνεται ως αναρχικός, φασίστας, προβοκάτορας, προδότης κλπ.

Αυτό που πρέπει να ζητά ο λαός είναι η αναλογική ισότητα, δηλαδή ο
καθένας να απολαμβάνει οφέλη αναλόγως των ικανοτήτων και των προσπαθειών
του, και όχι να ζητά την ισοπεδωτική ισότητα, που εξολοθρεύει τους
καλύτερους ηγέτες του λαού. Την διαφορά της ισοπεδωτικής με την
αναλογική ισότητα φροντίζουν να την αποκρύπτουν οι κοινοβουλευτικοί
δικτάτορες.

6. Η κοινοβουλευτική δικτατορία κατασκευάζει μία τεχνητή ομοφωνία της
κοινής γνώμης αντί να την καταπιέζει δια της ωμής βίας, όπως κάνουν οι
στρατιωτικοί δικτάτορες.

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες θέτουν εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα του
τύπου «δημοκρατία ή φασισμός». Με τον όρο δημοκρατία εννοούν την
κοινοβουλευτική τους δικτατορία, και με τον όρο φασισμός εννοούν τον
υπέρ της ελευθερίας αγώνα των πολιτικών τους αντιπάλων.

7. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες περιορίζουν τα κόμματα εξουσίας σε
δύο. Τα δύο κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Δύο
κόμματα, της ιδίας ιδεολογίας, με μικρές αποκλίσεις για να δίνουν την
ψευδαίσθηση της διαφωνίας και της δημοκρατίας, κατέρχονται στις εκλογές.
Όποιον και να ψηφίσει ο λαός το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

8. Οι στρατιωτικοί δικτάτορες λένε «κάνω ό,τι θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν».

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες λένε «ναι μεν δίνω λογαριασμό στον λαό,
αλλά δεν έχω καμμία ποινική ευθύνη για ο,τιδήποτε και αν πράξω». Το
αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ψηφίζουν νόμους «περί ευθύνης υπουργών»
που καταργούν κάθε ευθύνη για τις πράξεις των. Τα εγκλήματά τους δεν
διώκονται για όσο είναι μέλη του κοινοβουλίου, και παραγράφονται με την
έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, μετά τις νέες εκλογές.

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν υπόσχονται τίποτε γραπτώς, έτσι ώστε
να μην αντιμετωπίζουν ποινικές ρήτρες για την αθέτηση των υποσχέσεών
τους.

Όταν παραδίδουν την εξουσία στην επόμενη κυβέρνηση δεν ελέγχονται για το τί παραδίδουν.

Ο τρόπος αναδείξεως στην εξουσία είναι γλοιώδης καθώς ο αρχηγός του
κόμματος αποφασίζει δικτατορικώς ποιός θα συμπεριληφθεί στις εκλογικές
λίστες και ποιός όχι. Οι επιθυμίες της λαϊκής βάσεως του κόμματος
αγνοούνται παντελώς.

9. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες, ειδικώς στην Ελλάδα, ελέγχουν πλήρως
τις θέσεις εργασίας στον Δημόσιο τομέα, ώστε ο Ελληνικός Λαός να
εξαρτάται από αυτούς για εύρεση εργασίας. Εσκεμμένως καταπολεμούν τον
ιδιωτικό τομέα για να μην μπορεί ο Ελληνικός Λαός να απεξαρτηθεί από την
τυραννία τους.

10. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν σκληρή φορολογία και
αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα ώστε ο λαός να βρίσκεται σε διαρκή αγώνα για
επιβίωση και να μην έχει χρόνο να σκεφτεί πώς θα ανατρέψει την
κοινοβουλευτική δικτατορία.

11. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν την αγραμματοσύνη στον λαό
και την διαγραφή της ιστορικής του μνήμης, μέσω εκχυδαϊσμού του
πνευματικού επιπέδου των δημοσίων θεαμάτων.

Την μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές
κουτσομπολιού και τα τηλεσκουπίδια τύπου «big brother». Αποτελούν το
όπιο του λαού. Απονευρώνουν τον λαό. Προβάλλουν το κουτσομπολιό αντί της
κριτικής διότι οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες μισούν το σκεπτόμενο
άτομο.

12. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν επιτρέπουν την κατοχή όπλων από
τον λαό, διότι φοβούνται μήπως χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.

13. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τους αναξίους, τους
αμορφώτους και τους ηλιθίους ως κοινωνικά πρότυπα, για να κατεβεί ο
γενικός μέσος όρος. Επιβάλλουν την δικτατορία των ηλιθίων.

14. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διορίζουν τους επικεφαλής των
εργατικών συνδικάτων, τους επικεφαλής της δικαιοσύνης, των ενόπλων
δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, διαλύοντας κάθε αντιπολίτευση και
καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας.

15. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν το δόγμα της ελαχίστης
προσπαθείας ως μέσον κοινωνικής καταξιώσεως. Αυτό το δόγμα παράγει στο
διηνεκές αμορφώτους, ατόλμους, νωθρούς και ψυχικώς αδυνάμους πολίτες.

16. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τον ατομισμό έναντι της
συλλογικής προσπαθείας, διότι θέλουν να κατακερματίζουν προληπτικώς τις
συλλογικές δυνάμεις που πιθανόν να τους ανατρέψουν.

Γενικώς οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες στηρίζονται στον ιδεολογικό,
ψυχολογικό και οικονομικό αφοπλισμό των λαών, αντί στην δύναμη των
τεθωρακισμένων. Προσπαθούν να αφήνουν ωρισμένα περιθώρια ελευθερίας ώστε
να μην πνίγεται το άτομο και να μην ωθείται σε ανατρεπτική δράση.

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες αφήνουν ανοικτές ωρισμένες βαλβίδες
εκτονώσεως της κοινωνικής εκρήξεως μέσω μίας ψευδεπίγραφης ελευθερίας
του Τύπου, η οποία επιφανειακώς ασκεί κριτική στο δικτατορικό καθεστώς,
αλλά ουσιαστικώς το στηρίζει και το αναπαράγει.

Μέσα από τις άνωθεν τεχνικές δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον
τρόπο λειτουργίας όλων των κοινοβουλευτικών δικτατοριών της Δύσεως και
της Ανατολής.

Το πώς γκρεμίζονται αυτές οι δικτατορίες είναι γνωστό από την ιστορία, αλλά δυστυχώς λίγοι την μελετούν προσεκτικώς.

Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες λειτουργούν όπως τα υλικά κατασκευής.
Έχουν ισχυρές αντιστάσεις μόνον προς ωρισμένες ιδεολογίες και
καταστάσεις. Για παράδειγμα τα ανθρακονήματα, αναλόγως της διευθύνσεως
των νημάτων και του τρόπου πλεξίματος, έχουν μεγαλύτερη αντοχή σε
καταπονήσεις υπό ωρισμένες γωνίες.

Πηγή: logiosermis.net