Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ…

ΤΗΝ 22α ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 480 Π.Χ. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΦΑΝΕΙΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΠΩΣ ΝΑΥΑΓΗΣΕ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΟ 520 Π.Χ. Ο «ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Ο βασιλιάς της Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσε το έτος 486 π.Χ. χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει το σχέδιό του, (το σχέδιο ήταν επεξεργασία του «προφήτη» Ζαχαρία – βλέπε: βιβλίο Ζαχαρία 9.13), που ήταν η καταστροφή των Αθηνών και της υπόλοιπης Ελλάδος. Δύο φορές τα όνειρά του μετετράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησο του Άθωνα και στον Μαραθώνα, καταστράφησαν οι δυνάμεις του και οι στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι.

Με την άνοδο στον περσικό θρόνο του Ξέρξη του Α’, γιού του Δαρείου και της Άτοσσας, το σχέδιο για υποδούλωση της Ελλάδας ατόνησε, διότι ο Ξέρξης δεν είχε καμία διάθεση να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδας, αλλά προετοίμαζε τον στρατό του, γιά να επιχειρήσει την κατάληψη της Αιγύπτου.
Όμως η επιρροή των ΕΒΡΑΙΩΝ στην αυλή των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, έφθανε στον βασιλικό θρόνο, μέσω δύο ανθρώπων: α. του πρωθυπουργού της περσικής αυτοκρατορίας, του ιουδαίου Μαρδοχαίου και β. του Μαρδονίου, υιού του Γωβρύα και εξαδέλφου του΄Ξέρξη από την αδελφή του πατέρα του.
Την επεξεργασία του σχεδίου την είχε κάνει ο ιουδαίος «προφήτης» Ζαχαρίας ήδη από το 520 π.Χ. σαράντα χρόνια πριν. « Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ. θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» «Παλαιά Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.
Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.

Η εκστρατεία αυτή των περσών θα είχε σαν στόχο την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας, ώστε αφ’ ενός μεν το Ελληνικό Γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς και να καταντήσει υποτελές στην Περσική αυτοκρατορία, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει ο δρόμος, γιά την προώθηση των Περσικών και εβραιοφοινικικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμη των Ελλήνων, η οποία αποτελούσε την ασπίδα προστασίας του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης στην Μεσόγειο!
Την επιρροή αυτή, πολύ γλαφυρά μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέροντας όλη την επιχειρηματολογία του Μαρδονίου προς τον Ξέρξη, γιά να τον πείσει να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο.
Μάταια εχέφρονες Πέρσες αξιωματούχοι, όπως ο συνετός Αρτάβανος, θείος του Ξέρξη, προσπάθησαν να αντιστρατευτούν τον Μαρδόνιο και να αποτρέψουν τον Ξέρξη από αυτό το τόλμημα. Η απόφαση του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη:
Η πολεμική μηχανή των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δύο πλευρές της Ελληνικής επικράτειας. Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγή της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δε Εβραιοκαρχηδόνιοι, είχαν σαν αποστολή την κατάληψη της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.
(Πρέπει να προσέξουμε το «ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ»: Σίγουρα θα έγιναν φοβερές υπόγειες διαπραγματεύσεις (μέσω ποίων άραγε;), για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτε. Όταν ο Ξέρξης επιτέθηκε στην Ελλάδα έσερνε πίσω του 47 λαούς της περσικής αυτοκρατορίας, τους οποίους αναφέρει έναν – έναν ο Ηρόδοτος. Περιέργως ένας λαός στο κείμενο του Ηροδότου σβήστηκε, (από ποιούς;) πιθανόν, την περίοδο των ρωμαϊκών χρόνων. (Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελλ. ΄Εθνους) . Ποιός άραγε λαός της περσικής αυτοκρατορίας λείπει από το κείμενο του Ηροδότου; Μήπως ο λαός στον οποίο ανήκε η Εσθήρ, η γυναίκα του Ξέρξη και ο πρωθυπουργός του ο Μαρδοχαίος;)
Γιά την ΚΟΙΝΗ αυτή επιχείρηση και συμμαχία Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, αιώνες μετά, στο 11ο βιβλίο του έργου του «Ιστορική Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:

«Ο Ξέρξης βουλόμενος πάντας τους Έλληνας, αναστάτους ποιήσαι, διεπρεσβεύσατο προς Καρχηδονίους, περί KOINOΠΡΑΓΙΑΣ και συνέθετο προς αυτούς, ώστε αυτόν μεν επί τους την Ελλάδα κατοικούντας Έλληνας στρατεύειν, Καρχηδονίους δε ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΧΡΟΝΟΙΣ μεγάλας παρασκευάσασθαι δυνάμεις και καταπολεμήσαι των Ελλήνων τους περί Σικελίαν και Ιταλίαν οικούντας….»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

«Ο Ξέρξης επιθυμώντας ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, έστειλε πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να ΣΥΝΑΨΟΥΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και συμφώνησε μαζί τους, ώστε αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των Ελλήνων της Ελλάδας, οι δε Καρχηδόνιοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αφού συγκεντρώσουν μεγάλη δύναμη, να υποτάξουν τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας…..»

Η επιθυμία του Ξέρξη να προχωρήσει με τον στρατόν του και στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά την κατάληψη της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωση των τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο άνδρες! Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, εν όσω εκείνος προχωρούσε στην υποταγή όλης της Ευρώπης.
Και βέβαια είναι γνωστή η τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός του, όταν μέσα σε δύο έτη (480 και 479), απώλεσε και την δύναμη και τις κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του, συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιον, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στην Μυκάλη.
Όμως ας παρακολουθήσουμε τι συνέβη στο άλλο σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ.

Μετά την σύναψη της συμμαχίας με τους Πέρσες, το 483 π.Χ. οι εβραιοκαρχηδόνιοι άρχισαν μεθοδικά να στρατολογούν πολλούς μισθοφόρους από την Ιταλία, την Λιγυρία, την Γαλατία και την Ιβηρία και επεστράτευσαν τους υπηκόους των Καρχηδονίους και Λίβυες.
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (από το 483 μέχρι το 480 π.Χ.) προπαρεσκεύαζαν τις δυνάμεις τους και στο διάστημα αυτό, συγκέντρωσαν πάνω από 300.000 στρατό, και στόλο αποτελούμενο από 200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία.
Στρατηγός των εβραιοκαρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, ο οποίος αφού επιβίβασε το στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσεν από την Καρχηδόνα το καλοκαίρι του 480. Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, συνάντησε ισχυρή τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.
Προσορμίσθηκε στο ελληνικό λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης πόλεως στην βόρεια ακτή της Σικελίας, η οποία συμμετείχε στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί με τις Συρακούσες και τον Ακράγαντα, ενώ στον ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ είχαν αναγκασθεί να συμμετέχουν οι Ελληνικές πόλεις του Σελινούντος, της Πανόρμου, της Ζάγκλης και του Ρηγίου.
Ο στόλος του, παρακολουθούσε την πορεία του στρατεύματος, πλέοντας παράλληλα στην ακτή. Όταν έφθασε κοντά στην πόλη της Ιμέρας εγκαθίδρυσε δύο στρατόπεδα στα δυτικά της: Ένα γιά το πεζικό του και ένα για τις ναυτικές του δυνάμεις. Τα στρατόπεδα αυτά τα οχύρωσε με τείχη και αναχώματα και τα συνένωσε με οχυρωματικά έργα, ώστε να αποκλειστεί η πόλη από τα δυτικά. Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλο του, σιτάρι και εφόδια από την Λιβύη και την Σαρδηνία και άρχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.
Την πόλη υποστήριζε η φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντος. Οι πρώτες συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.

Ο Γέλων, συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε γρήγορα με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς και σε λίγες ημέρες βρέθηκε κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού στρατοπέδευσε στα περίχωρά της και οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους ιππείς του εναντίον των δυνάμεων του Αμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την ύπαιθρο χώρα της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος, σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν 10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν στην πόλη, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων, διά καλύτερη προστασία από τις επιθέσεις του εχθρού.
Επειδή όμως η δύναμη των εβραιοκαρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα, δεν παρεσύρθη, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρία, η οποία θα του επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του δύναμη τον κίνδυνο ήττας. Σχεδίαζε να βρεί τον τρόπο γιά να κάψει τον εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις των Καρχηδονίων στην Σικελία, χωρίς τον διά θαλάσσης ανεφοδιασμό τους.
Στο σχέδιό του αυτό βρέθηκε σύμμαχος η θεά τύχη! Κάποιοι ιππείς του, από αυτούς που διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία λεηλατούσαν την ύπαιθρο, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένη ημέρα, την οποία τους είχε προκαθορίσει, και κατά την οποία, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασία μιάς θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.
Μην αφήνοντας αυτήν την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, ο Γέλων έστειλε αμέσως ένα μεγάλο τμήμα του ιππικού του να περιέλθει, κρυφά από τον εχθρό, σε γειτονικά μέρη, και το χάραμα της επομένης ημέρας να κατευθυνθούν προς το εχθρικό ναυτικό στρατόπεδο, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους συμμάχους των Καρχηδονίων. Εκεί, αφού μπουν μέσα στο ξύλινο τείχος του στρατοπέδου, τους διέταξε να επιχειρήσουν την εξόντωση του Αμίλκα και το κάψιμο των πλοίων.
Επίσης έστειλε και σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλη, διατάζοντάς τους να τον ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δούν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές ο Γέλων, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από τους λόφους.
Με το ξημέρωμα της άλλης ημέρας, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους, πλησίασαν το ναυτικό στρατόπεδο των βαρβάρων και ξεγελώντας τους φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινο τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τους εβραιοκαρχηδόνιους να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμησαν επάνω τους και επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την θυσία, και τον σκότωσαν ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένο στόλο των εβραιοκαρχηδονίων.
Ο Γέλων, ειδοποιημένος από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλη την δύναμή του εναντίον του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.
Οι εβραιοκαρχηδόνιοι εξήλθαν του στρατοπέδου τους γιά να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθη ήταν αιματηρή και στην αρχή αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανό φάνηκε ο καπνός των καιομένων πλοίων, οι εβραιοκαρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με υπερβολικό θάρρος.
Το αποτέλεσμα ήταν Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ των Καρχηδονίων, από την Ελληνική παράταξη.
Επειδή ο Γέλων είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν αιχμαλώτους οι Έλληνες, επηκολούθησε μία φοβερή σφαγή. Περισσότεροι από 150.000 εβραιοκαρχηδόνιοι και οι μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν και όσοι κατάφεραν να σωθούν συγκεντρώθηκαν σε ένα μέρος οχυρό, κοντά στο πεδίον της μάχης. Όμως πιεζόμενοι από τους Έλληνες και υποφέροντας από την έλλειψη νερού, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραδοθούν.
Η περίλαμπρη αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικό ακμαίο ηθικό, όσο και στο στρατηγικό σχέδιο του Γέλωνος, ο οποίος έκτοτε απέκτησε μεγάλη δόξα και φήμη, όχι μόνον στους Σικελιώτες, αλλά και σε όλους τους Έλληνες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη των Ελλήνων στην Ιμέρα, ώστε όπως λέει χαρακτηριστικά ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕ γιά να μεταφέρει την είδηση της ήττας στην Καρχηδόνα! Από την περίφημη στρατιά του Αμίλκα, μόνον ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε, ύστερα από πολύ καιρό, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη είδηση: «Χάθηκαν όλοι, όσοι εξεστράτευσαν στην Σικελία»!
Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίας του, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι
Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ δηλαδή η 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ.
Έτσι την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΩΝ και ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ, γιά την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους από εκεί στο εσωτερικό της Ευρώπης.

Το τελευταίο θα πρέπει να μην το ξεχνούν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι, εκτός του πολιτισμού και του πνευματικού φωτός, τα οποία τους δόθησαν άνευ ανταμοιβής από τους Έλληνες, οφείλουν σε αυτούς και στο αίμα το οποίον αυτοί έχυσαν, ακόμη και την ίδια τους την ελευθερία.-

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ