Άλλο συναίνεση, άλλο συγκυβέρνηση

Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα στο δημόσιο διάλογο, σχετικά με την προοπτική συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ μετά τις επόμενες εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει «γαλάζια» αυτοδυναμία, είναι βαθιά ελλειμματική. Πάσχει σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε ό, τι έχει να κάνει με τις πραγματικές ανάγκες που…..
προκύπτουν για την Ελλάδα που έρχεται.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, δεν είναι μια ευθύνη που… κόβεται στη μέση, και μοιράζεται το ίδιο στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το μοιραίο για την Ελλάδα κόμμα, που με την πολυετή σαθρή διακυβέρνησή του, έφερε τη χώρα στα όρια της καταστροφής.

Το να μπαίνει στο κάδρο και η Νέα Δημοκρατία, με… ισόποσες ευθύνες, είναι επιεικώς ανιστόρητο, και μαρτυρά διάθεση να συγχωρεθούν οι πολιτικές αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ, μέσω της λογικής του συμψηφισμού.

Εκτός από τις καθαρές λύσεις, που συνεπάγονται μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και όχι… περίεργα σχήματα συνεργασιών, χωρίς πολιτική και ιδεολογική βάση, αλλά και με ελάχιστη διάθεση ειλικρίνειας από την πλευρά εκείνων που θα συμμετέχουν, η Ελλάδα χρειάζεται ακόμη συναινετικές διαδικασίες.

Η συναίνεση όμως είναι κάτι το ουσιωδώς διαφορετικό σε σχέση με τη συγκυβέρνηση. Συναίνεση, για παράδειγμα, θα μπορούσε και θα έπρεπε να δώσει το ΠΑΣΟΚ σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν ένας τρόπος για να εξιλεωθεί. Να αναγνωρίσει τα λάθη του. Το πόσο κακό έκανε στην Ελλάδα. Χωρίς να επιζητεί να συμμετάσχει και σε ένα κυβερνητικό σχήμα, προκειμένου να εξακολουθήσει να έχει ρόλο στη νομή της εξουσίας.

Στις εκλογές που έρχονται, η κοινωνία επιθυμεί να τιμωρήσει το ΠΑΣΟΚ για την εθνική καταστροφή του Μνημονίου. Όχι να το δει να μπαίνει στην κυβέρνηση από την… πίσω πόρτα μιας συγκυβέρνησης.

http://www.statesmen.gr