Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες.

Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας;
Αλλά το ίδιο δεν παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του “Νότου”;
Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί βιαστικά να την προσδιορίσουν ως κρίση συσσώρευσης, κρίση οικονομίας.
Στην συνέχεια, προσδιόρισαν την….
κρίση ως κρίση πολιτικού συστήματος.
Η παγιοποιημένη αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι κρίσεις είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος,
είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας.
Ο καπιταλισμός σε κάθε φάση ωρίμανσης του, δημιουργεί το καινούριο μέσα από την καταστροφή του προηγούμενου.
Κεκτημένο στον καπιταλισμό είναι μόνο οι κρίσεις των οικονομικών σχέσεων ως προϋπόθεση εξέλιξής του.
Κάθε όμως οικονομική σχέση ορίζεται από την κάθε φορά οικονομική στρατηγική ανάπτυξης που υπερβαίνει την ανάπτυξη.
Κάθε στρατηγική ανάπτυξης διαμορφώνει και το αντίστοιχο σύστημα κοινωνικής συγκρότησης που καλείται να υποστηρίξει
και να υπηρετήσει την τάξη πραγμάτων.
Αυτήν την περίοδο, της ωρίμανση της παγκοσμιοποίησης – στο πρόϊμο στάδιο η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε ευφορία στις
εσωτερικές οικονομίες- η στρατηγική της ανάπτυξης επιφέρει αναδιαρθρώσεις στις
εσωτερικές οικονομίες, αλλά και επιβεβλημένες ανασυγκροτήσεις στο επίπεδο των κοινωνικών συγκροτήσεων.
Στις ανασυγκροτήσεις αυτές συγκρούεται το παλιό μοντέλο κοινωνιών και η ιδεολογία τους, με το καινούργιο και αναγκαίο
να υπηρετήσει τις νέες στρατηγικές.
Πρωτίστως μια οικονομική εξέλιξη των στρατηγικών επιδρά καταλυτικά στα ιδεολογικά θεμελιώματα, πάνω στα οποία
συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες της προηγούμενης καπιταλιστικής συγκρότησης.
Πολλοί σπεύδουν να προτείνουν συστήματα αντίστασης ή να ασκήσουν κριτική χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι τα κάθε φορά
οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προσδιορίζει και την αντίστοιχη κοινωνική συγκρότηση των ατόμων, σε κοινωνία ή
κοινωνίες που υπάρχουν ως υποστηρικτικά εργαλεία του οικονομικού μοντέλου.
Σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό, ο κίνδυνος ανατροπών και εξεγέρσεων είναι το πιο
σίγουρο ενδεχόμενο και όχι ο αστάθμητος παράγοντας.
Εκείνο το τμήμα μια κοινωνίας που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλαδή μια εξέγερσης, είναι εκείνο το τμήμα
που εκ των πραγμάτων μπορεί να να αντικαταστήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα κυβέρνησης.
Όσο όμως η διαδικασία ωρίμανση της σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό βρίσκεται στην τροχιά ολοκλήρωσης του,
τόσο ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι εν δυνάμει κίνδυνοι.
Όπως αποδείχτηκε από την πρόσφατη βίαιη ανατροπή της παλιάς-παραδοσιακής συγκρότησης κράτους και κοινωνίας,
στις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου, τα όπλα που χρησιμοποίησε η παγκοσμιοποίηση ήταν τα πιο μορφωμένα
στρώματα του πληθυσμού και μάλιστα εκείνα που απόκτησαν πανεπιστημιακή γνώση και εμπειρία εργασίας στην μητρόπολη
του ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ.
Αλλά, αν τα όπλα αυτά δεν είναι σε θέση να αξιοποιηθούν από μια εσωτερική οικονομία σε μια διαδικασίας βίαιης
καταστροφής της αντίστοιχή της κοινωνική συγκρότηση, τότε η ανάγκη προστασίας του συστήματος πατάει πάνω
στην καταστροφή ή την αδρανοποίηση αυτών των όπλων.
Έτσι λοιπόν, η ανεργία στην νεολαία και ειδικότερα σε πιο μορφωμένο τμήμα της, επιδιώκει όχι μόνο την αδρανοποίηση του
δυναμικότερου όπλου της κοινωνίας, αλλά την πλήρη καταστροφή της με προεκτάσεις την απογοήτευση τόσο των νέων
επιστημόνων όσο και κυρίως της οικογένειας που επιδιώκει την ανώτερη μόρφωση των παιδιών της.
Άλλωστε, οι επιδιωκόμενες προσκλήσεις ξένων επενδύσεων προϋποθέτουν προλεταριοποίηση της γνώσης και
των κατεχόντων αυτής.
Οι εισαγόμενες επενδύσεις δεν θα είναι επενδύσεις μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επενδύσεις υπέρ-σύγχρονης
τεχνολογίας, που όμως θα απασχολούν ένα πολύ μικρό αριθμών εξειδικευμένων εργατών – κατά κύριο λόγο αποφοίτων ΤΕΙ –
και ένα ακόμη λιγότερο διοικητικό προσωπικό ΑΕΙ.
Σε μια τέτοια διαδικασία αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων ένας τεράστιος πληθυσμός άνεργων επιστημόνων,
είναι ο πιο σίγουρος εχθρός του συστήματος που μπορεί να καθοδηγήσει μια σίγουρης έκβαση εξέγερση.