Το σοφό γνωμικό της αρχαίας γραμματείας

Αυτά που θα γράψω δεν αποτελούν συνέχεια διαλόγου. Ενός διαλόγου μεταξύ αυτοθαυμαζόμενου νεανία σε δικές του ερωταποκρίσεις. ΄Οπου ο ίδιος ερωτά και ο ίδιος απαντά, θέλοντας να δικαιώσει τον εαυτό του, για να προστατέψει δήθεν ασκητικές μορφές. Επιχειρεί να καταδικάσει όσους ζουν μέσα στον κόσμο έχοντας σαν πρότυπο τον αναχωρητισμό, ζώντας και……
έχοντας μέσα τους έναν ασκητή, έναν ερημίτη, έναν αναχωρητή.

Το διαδίκτυο μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μερικούς.

Το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” είναι σοφό γνωμικό της αρχαίας γραμματείας, ενδεχομένως των προγόνων μας. Αποτελεί όμως και την κορυφαία εκδήλωση του σχετικισμού. Το καλό είναι σχετικό, δεν είναι απόλυτο. Είναι ό,τι απομένει από το κακό.

Όποιος δεν γνωρίζει τι σημαίνει σχετικισμός στη φιλοσοφία, ας το αναζητήσει στο λήμμα αυτό μιας σοβαρής εγκυκλοπαιδείας. Θα πω εδώ σύντομα μόνο τούτο : Το απόλυτο κακό του θανάτου έγινε συντρίμια,έγινε σχετικό, όταν μέσα από το τάφο ανέτειλε το απόλυτο της Ζωής με την Ανάσταση του Κυρίου.

Το τέλος του σχετικισμού επήλθε όταν μέσα στην πλήρη έκπτωση του ανθρώπου, ηβουλήθη ο αγαθός Θεός και ενηνθρώπισε κατά τα προφητευθέντα. Έκτοτε, ουδείς μπορεί να ισχυρίζεται : ας επιμείνουμε στην αμαρτία, για να προκύψει πάλι ένα καλό. Αυτό έγινε άπαξ και συνέχισε να γίνεται, όσο η Εκκλησία έδινε αγώνες κατά των αιρέσεων. Αλλά πλέον, αυτές κυριάρχησαν και κυριαρχούν εδώ και μια χιλιετία. Αυτές καθορίζουν την τύχη του πλανήτη μας σήμερα.

Αν συνεπώς περιμένουμε πάλι “μέσα από την απιστία και το κακό, να προκύψει η πίστη και το καλό”, πολύ φοβούμαι ότι θα πρόκειται μάλλον για το οριστικό ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο σχετικό καλό και στο παγκόσμιο, διάχυτο, απόλυτο και κυρίαρχο κακό, που επιβάλλεται με τις ευλογίες των θρησκευτικών ταγών.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς, μέσα από ένα μεγάλο κακό, βγήκε ένα επίσης μεγάλο καλό, αποτελεί το εβραϊκό ολοκαύτωμα.

Από τους θαλάμους των αερίων ανάβλυσε η παγκόσμια πλέον κυριαρχία του σιωνισμού και ο οικουμενισμός με την παγκοσμιοποίηση. Αυτό είναι το καλό, που βγήκε μέσα από το κακό. Η καλή νέα πίστη στον οικουμενισμό εκδίωξε την κακή πίστη, που είχαν τα επιμέρους θρησκευτικά δόγματα.

“Καμιά εκκλησία και κανένα θρησκευτικό δόγμα δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια”, ήταν το νέο δόγμα που διεμυνήθη σε διαθρησκειακό παγκόσμιο συνέδριο και πλέον οριστικοποιήθηκε η “θεωρία των κλάδων”.

Μέσα από το κακό είναι πλέον αδύνατο να προκύψει το καλό. Κάτι που δεν αποκλείεται φυσικά σε μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων. Όχι όμως γενικότερα. Διότι αυτό έγινε, φανερώθηκε άπαξ και δεύτερη φορά δεν ξαναγίνεται. Θα γίνει, όταν σημάνει η ώρα του θερισμού.

“Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν. όταν ήδη ο κλάδος αυτής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφύη, γινώσκετε ότι εγγύς το θέρος”.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης