Αυτή η ασχήμια μας ομορφαίνει

Του ανεξιχνίαστου.

Εκεί που το διαμάντι γίνεται άνθρακας κόντρα σε κάθε φυσική διεργασία, εκεί που το καλό δεν υπάρχει, δεν έχει υπόσταση και ανασαίνει μόνο από την ύπαρξη του κακού, όλα μπορούν να συμβούν…

Σε έναν τέτοιον τόπο γεννήθηκα. Το νοητό ειναι και το αυτονόητο, το μη υπαρκτό είναι κολάσιμο και το αυθύπαρκτο ειναι συνομωσιολογία. Δία έλα, έλεγε ο Vagelis, στην Μυθωδία του, με την ευγενική χορηγία της ΝΑΣΑ, κατά την διάρκεια της θητείας στο υπουργείο Πολιτισμού, ενός άλλου Βαγγέλη.

Σε τέτοια χώρα μεγάλωσα που οι άνθρωποι εκεί και τους Θεούς ακόμα τους αλλάζουν κάθε 1.000 χρόνια αν δεν τους κανακεύει διαρκώς. Το ανυπόστατο αναδεικνύεται πλέον σε διαφορετικότητα, ενώ το κάλλος κατακρεουργείται και τα κομμάτια του χαρίζονται σαν γραφικές αναχρονιστικές εμμονές, σε πλανόδιους ρομαντικούς που και αυτοί σημαδεμένοι με την σπανιότητα τους, έπαψαν καιρούς να ασκούνται στην αρτιότητα.

Σε μια τέτοια χώρα θα ήθελα να αφήσω την σάρκα μου. Γιατί είμαι εγώ πρώτος που έβαλα το χέρι μου να βγάλω τα μάτια σου και συ με βοήθησες αντί να μου κόψεις τα χέρια. Γιατί όλοι τον προσφέραμε τον οβολό μας σε αυτόν τον έρανο ασχήμιας. Ποτέ δεν με ξαφνιάσε αυτή η θηριωδία και γιατί να με ξαφνιάσει. Τα ηθικά, τα θρησκευτικά μου πιστεύω αυτήν την ασχήμια σχεδόν την Θεοποιούν. Αντίπαλον Θείο Δέος. Η Ασχήμια είναι δώρο του Θεού όμως.

Γιατί . . . δεν ξέρω αν το προσέξατε. Έλληνες, αυτή η ασχήμια τελικά μας ομορφαίνει. Μας ομορφαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Από το παιδί σου που έπαψε να ζητά και έμαθε να ρωτά μέχρι έμενα που έμαθα να ψάχνω μόνος μου ότι βρίσκουν οι άλλοι μια ζωή για μένα.

Προσκυνώ την χάρη σου,

Ανεξιχνίαστος.