ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Eφημερίδα «ΤΟΛΜΗ» Θεσπρωτίας

Όμως, φαίνεται πως κάποιοι δεν το αντιλήφθηκαν.

Εκτός και αν δεν θέλουν να το αντιληφθούν.

Δυστυχώς το τέλος αυτής της εποχής, δεν είναι το αναμενόμενο.

Ούτε αυτό που ταίριαζε σε μια τέτοια εποχή.

Σε μια εποχή που όλοι οι ιστορικοί έσπευσαν να την καταχωρήσουν στις χρυσές σελίδες της πολιτικής ιστορίας της Χώρας, πριν την….
ολοκλήρωσή της.

Το κακό μ’ αυτούς (τους ιστορικούς) είναι πως δεν έλαβαν υπόψη τους δύο βασικούς παράγοντες, οι οποίοι, τελικά, επηρέασαν την πορεία.

Ο ένας είναι οι Έλληνες πολιτικοί.

Για να αποφύγω δε τη γενίκευση, διευκρινίζω , η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών.

Ο άλλος είναι τα γνωστά «ξένα συμφέροντα».

Που τυχαίνει πάντα να είναι οι σύμμαχοί μας και μετέπειτα εταίροι μας.

Ο λόγος για την ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Η εποχή που επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, ανάλογα με το περιεχόμενο βαθμολογίας της.

Ασφαλώς δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός της ως ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Γιατί τόσο βελούδινα, τόσο πολιτισμένα, τόσο καθολικά πέτυχε τη μετάβαση της Χώρας από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία.

Γιατί διασφάλισε και θωράκισε μια Δημοκρατία, που ήταν πρότυπο για πολλούς λαούς και πολλά Κράτη.

Γιατί εξασφάλισε την οικονομική και πολιτική της πορεία ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Γιατί μονιμοποίησε τον βασικό της ρόλο, ως την οικονομική όαση αλλά και το μοναδικό επιχειρησιακό Κέντρο όλων των Βαλκανικών Χωρών.

Γιατί έγινε ο οικονομικός αναπτυξιακός κρίκος που ένωσε τη Δύση με την Ανατολή.

Αυτά σαν ένα όνειρο, που, όμως, δεν απείχε καν από την πραγματικότητα.

Έλα όμως που οι «φίλοι» μας δεν πολυνοιάστηκαν για την ανοδική αυτή πορεία της Ελλάδας.

Καρφάκι, που λέει ο λαός μας.

Αυτών το μοναδικό τους ενδιαφέρον, για τη μικρή μας Χώρα, ήταν να συνεχίσει να είναι ο καλός τους πελάτης, που αγοράζει τα «προϊόντα» τους, συνήθως οπλικά συστήματα, (η γεωφυσική μας θέση τους βολεύει πολύ) όπως συμβαίνει από της συστάσεως μας ως Κράτους.

Στο σημείο αυτό στην Ευρωατλαντική αυτή σκηνή (ξανά) μπαίνουν και οι πολιτικοί μας.

Οι σύγχρονοι, οι Δημοκρατικοί, οι με πολλά όνειρα και με υψηλούς στόχους.

Οι οποίοι πίστεψαν και χάρηκαν το γεγονός ότι «εύκολα» μπορούν να …αγοράζουν τις συνειδήσεις και τις ψυχές των συμπολιτών τους με …δανεικά.

Δεν πέρασε από το νου τους ούτε για μια στιγμή πως τα χρήματα αυτά πρέπει κάποτε να τα επιστρέψει το ελληνικό Κράτος.

Επειδή μάλιστα τα δάνεια που «έπαιρνε» σχεδόν καθημερινά η Χώρα, με τη μέθοδο των ομολόγων, όλοι οι πολιτικοί έλεγαν το γνωστό «ως τότε ποιος ζει…».

Βέβαια, στο εύκολο αυτό σύστημα, έβαζαν το χεράκι τους και οι εταίροι μας.

Οι οποίοι, όταν χορηγούσαν τα δάνεια, έβαζαν κυρίως μόνο έναν όρο: «Με τα χρήματα αυτά πρώτα θα αγοράσετε από τη δική μου χώρα ένα οπλικό σύστημα ή ένα πρόγραμμα ασφαλείας κλπ».

Έτσι πόρεψε η Χώρα, οι πολιτικοί και μαζί της και οι Έλληνες όλοι. Οι οποίοι δεν ήταν κορόιδα» σε σύγκριση μαζί τους.

Για να περάσουν και εκείνοι καλά, δεν έλεγαν όχι στα καθημερινά βομβαρδίσματα που δέχονταν από τους Τραπεζίτες για …δάνεια.

-Ήθελαν να πάνε εκδρομές; Δάνειο!

-Ήθελαν να ψωνίσουν ρούχα, τρόφιμα κλπ; Δάνειο!

-Ήθελαν να αλλάζουν κάθε λίγο, αυτοκίνητο; Δάνειο!

-Ήθελαν αν αγοράσουν σπίτια πολυτελείας; Δάνειο!

-Ότι ήθελαν , οι Τραπεζίτες ήταν έξω από την πόρτα τους.

Ως που ήρθε η ώρα του ΜΠΑΜ.

Όχι για τους πολιτικούς.

Ούτε για τους Έλληνες.

Αλλά για τους Τραπεζίτες.

Οι οποίοι, παρασυρμένοι από τα «ΧΡΥΣΑ ΠΑΙΔΙΑ» τους, τα στελέχη τους τα ακριβοπληρωμένα, ζαλισμένοι από τα κέρδη τους, «έπαιξαν» και με τα γνωστά ως «τοξικά» προϊόντα.

Έτσι φτερνίστηκαν οι Τραπεζίτες, κυρίως πέρα από τον Ατλαντικό και ο κόσμος όλος έπαθε κάποιας μορφής πνευμονία.

Ταρακουνήθηκε το σύμπαν.

Όλος ο κόσμος ψάχνονταν για το πως θα σωθούν οι Τραπεζίτες.

Τότε αναδείχθηκαν και οι σοβαρές αδυναμίες τόσο της Ελλάδας, όσο και των πολιτικών της.

Έκλεισαν οι βρύσες δανειοδότησης της Χώρας από τη μια και από την άλλη οι δανειστές έπεσαν πάνω της, σαν τα αρπαχτικά, για να την κατασπαράξουν ως που να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Στο πολλαπλάσιο ασφαλώς, γιατί το εύκολο δανειακό χρήμα, είναι και πανάκριβο.

Όλα, όμως, τα παραπάνω θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει και σαν μια καλή έκθεση ιδεών, που έγραφαν στα Ελληνικά σχολεία τα παλαιότερα χρόνια.

Και έτσι θα ήταν, αν οι έλληνες πολιτικοί δεν έβαζαν το χεράκι τους, ώστε η χρυσή περίοδος της Μεταπολίτευσης, να καταστεί η μεγάλη ντροπή της σύγχρονης Ελληνική ιστορίας.

Αντί, λοιπόν, οι πολιτικοί μας να συγκεντρωθούν όλοι μαζί, να παραμερίσουν κάθε άλλη σκοπιμότητα, πλην της σωτηρίας της Χώρας και να δώσουν άμεσες λύσεις στο πρόβλημα, με τις οποίες θα προλάβαιναν κάθε μελλοντική συνέπεια.

Αντί να σταθούν μπροστά στους έλληνες, με καθαρή καρδιά και μυαλό καθρέπτη και να του πουν όλη την αλήθεια.

Αντί να πάρουν μέρα πρόληψης του επερχόμενου καταστρεπτικού σεισμού, που δεν θα οδηγούσαν τον έλληνα σε άγρια και βίαιη φτώχια.

Οι Έλληνες πολιτικοί έσπευσαν να «τα βρουν» με τους δανειστές, να υπογράψουν μυστικές συμφωνίες μαζί τους, σε βάρος της Χώρας και των συμπολιτών τους και κυρίως να κρύψουν όλη την αλήθεια από τον Έλληνα.

Βγήκαν στα μπαλκόνια για να κλέψουν την ψήφο και μαζί της και την ψυχή του Έλληνα με συνθήματα προηγούμενων δεκαετιών που θύμιζαν υπερκαταναλωτικές συνήθειες.

Από τη μια συζητούσαν πάντα κρυφά την παράδοση της Χώρας, στο πιο απάνθρωπο οικονομικό σύμπλεγμα, όπως είναι το ΔΝΤ, και από την άλλη, για να αποδείξουν πως τα λεφτά δεν χάθηκαν, μοίραζαν δισεκατομμύρια, σα να ζούσαν στη δεκαετία του ΄80.

Από το σημείο αυτό, αντιλαμβάνεται κανείς πως η καταδίκη της Ελλάδας ήταν οριστική και αμετάκλητη.

Όλες οι αποφάσεις των Ελλήνων πολιτών, ήταν απλές εκτελέσεις εντολών των δανειστών και στο σύνολό τους αποτελούν την ταφόπλακα της Ελλάδας.

Δυστυχώς έτσι κλείνει η χρυσή αυτή εποχή και περίοδος της Μεταπολίτευσης.

Από την υπερήφανη αποχώρηση, τότε, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, στην ταπεινωτική τώρα, παράδοση στο ΔΝΤ.

Τώρα, οι Έλληνες δεν …κοιμούνται, όπως μας φώναζαν από τις ισπανικές πλατείες.

Τώρα οι Έλληνες βυθίζονται σε άλλη μια σκλαβιά, χειρότερη από εκείνη των τετρακοσίων χρόνων της Τουρκοκρατίας.

Στην βαριά σκλαβιά της ΔΝΤκρατίας.