Πάλι η «Μεγάλη Γερμανία»;

Αναρωτιόμουν όλες αυτές τις μέρες γιατί δεν μπορούσα να γράψω – ούτε καν να σκεφτώ. Μπλάκ-άουτ. Έβλεπα και ξανάβλεπα μέσα στο μυαλό μου αυτή την τόσο ξεχωριστή anchorwoman της Ιρλανδικής τηλεόρασης, την δική τους Μαρία Χούκλη (όσο ήταν στα Κρατικά κανάλια), μια ευγενική, κόσμια και συγχρόνως δυναμική παρουσία που «γράφει» έντονα στον φακό, ένα Πρόσωπο καλλιεργημένο και …..
ευαίσθητο που αγαπάει την πατρίδα του, να ξεκινάει το δελτίο της λέγοντας πως «η σημερινή είναι η πιο μαύρη μέρα της Ιρλανδικής Ιστορίας γιατί η κυβέρνησή μας επεδίωξε και κατάφερε να εκχωρήσει μέρος των Εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αποφασίζοντας να υπογράψει συμφωνία με το Δ.Ν.Τ και την Ε.Κ.Τ, ανάλογη με αυτήν που υπέγραψε η Ελλάδα».

Από κλικ σε κλικ μάθαινα για την Πορτογαλία, για την Ισπανία (μέρος της οποίας, η Καταλονία, έχει ήδη πτωχεύσει) και για μια ακόμα φορά, η με τόσους κόπους θαμμένη μου αντιπάθεια για την Γερμανία, αναδύθηκε από εκεί μέσα βαθειά στο υποσυνείδητο όπου την έχω παραχώσει. Δεν νομίζω να υπάρχει πρόσωπο στην διεθνή σκηνή αυτή τη στιγμή που να μου προκαλεί τόσο αρνητικά συναισθήματα όσο η κ. Μέρκελ και Γερμανία που εκπροσωπεί. Το κρίμα στο λαιμό μου αλλά το γράφω: στο βλέμμα και τις βαθύτερες επιδιώξεις, στο «όραμά» της, βλέπω για άλλη μια φορά τον παράδοξο και ανεξερεύνητο ψυχισμό μιας «Μεγάλης Γερμανίας» σκληρής και αποφασισμένης να έχει εκείνη τον πρώτο λόγο για ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, ακόμα και αν αυτό στοιχίζει ποτάμια αίματος, όπως το έχει αποδείξει εξ΄άλλου – και όχι μόνο μία φορά. Και ναι μεν αποδείχτηκε τον 20ο αιώνα πώς το «δίς εξαμαρτείν» είναι μεγάλο λάθος, αλλά ας μην ξεχνάμε και τις δικές μας, σοφές λαϊκές παροιμίες που σπάνια διαψεύδονται : «Θα τριτώσει το κακό», λέει η σοφή γιαγιά που έβλεπε τους Γερμαναράδες να εκτελούνε Έλληνες συνανθρώπους τους μπροστά στα μάτια της – πριν ηττηθεί πια επιτέλους, η απεχθής εκείνη Γερμανία.

Δεν χρειάζεται να είμαι ο φίλος Γιάννης Βαρουφάκης, ούτε βέβαια ο Κοσμάς ο Αιτωλός ή, έστω, η Μιράντα Ξαφά για να διαβάσω με διαύγεια αυτό που έγραφε την Κυριακή ο Νίκος Κωνσταντάρας στην «Καθημερινή». Είναι απλό: Η κυρία Μέρκελ κερδίζει ό,τι και αν συμβεί: «Αξίζει να σημειώσουμε», γράφει ο Κωνσταντάρας, «ότι η ισχυρότερη ευρωπαϊκή χώρα -η Γερμανία- κερδίζει όταν το ευρώ πέφτει εναντίον άλλων νομισμάτων (αυξάνοντας τις εξαγωγές της), όταν το ευρώ ανεβαίνει (πουλώντας στους εταίρους της στην Ευρωζώνη) και όταν παρέχεται στήριξη στις υπερχρεωμένες χώρες (επειδή μεγάλο μέρος του χρέους τους ανήκει σε γερμανικές τράπεζες και επιχειρήσεις).» «Όπως πολύ σωστά λέει η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ», συνεχίζει ο αρθογράφος, «η Γερμανία δεν έχει λόγο να απολογείται για την επιτυχία που είναι προϊόν σκληρής δουλειάς και δημοσιονομικής πειθαρχίας». Από την άλλη μεριά όμως «η Γερμανία εμφορείται από την ανάμνηση και τον φόβο του οικονομικού εκτροχιασμού στον μεσοπόλεμο. Γι’ αυτό όφειλε να θυμάται επίσης ότι μάθημα της ίδιας εποχής είναι ότι η ταπείνωση των ηττημένων λαών θα βρει διέξοδο στην οργή και την εκδίκησή τους».

«Ηττημένοι λαοί». Πώς φτάσαμε πάλι ως εδώ; Για να υπάρχουν «ηττημένοι» πρέπει να υπάρχουν και νικητές, να υπάρχει δηλαδή «πόλεμος». Όμως για όλους εμάς τους πολλούς και αφελείς η ΕΕ, το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή ενοποίηση σε όλους τους τομείς της, δεν ήταν «πόλεμος», ήταν ο καρπός ενός ευγενούς οράματος (ανθρώπων σαν τον Ζακ Ντελόρ, τον Χέλμουτ Σμίτ, τον Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν, τον Φρανσουά Μιτεράν και τόσων άλλων οραματιστών), που ήθελε την πολύπαθη αυτή και «γηραιά» ήπειρο να συμφιλιώνεται άπαξ και δια παντός και να ενώνει τις δυνάμεις της για ένα κοινό μέλλον. Οι εξελίξεις όμως σαφώς πια μας δείχνουν ότι η Μεγάλη Γερμανία προχωράει για έναν ακόμα «παγκόσμιο πόλεμο» , για τρίτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, διεκδικώντας για άλλη μια φορά τον ηγεμονικό ρόλο σε όλες τις «μεγάλες» αποφάσεις. Όμως μια Ευρώπη με «αφεντικό» δεν είναι εξέλιξη συμπαθής σε κανέναν λαό, σε κανέναν ελεύθερο πολίτη, είτε Έλληνας είναι αυτός, είτε Ιρλανδός, είτε Ισπανός είτε Πορτογάλος – είτε, βέβαια, Ιταλός.

Από την ώρα που ξεκίνησε η δική μας περιπέτεια έχουμε ακούσει πολλά. Κλέφτες, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, λαμόγια, απατεώνες. Θα ισχύσουν τώρα όλα αυτά και για τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς; Και η αυστηρή, πειθαρχημένη, εργατική αλλά και τόσο αυταρχική και επιθετική «Μεγάλη Γερμανία», θα αναβιώσει για τρίτη φορά, διεκδικώντας ξανά την πλήρη ηγεμονία της ΕΕ;
protagon

Use Facebook to Comment on this Post